دیوان قاضی شمس‌الدین محمد بن عبدالکریم طبسی: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR115840J1.jpg | عنوان = دیوان قاضی شمس الدین محمد بن عبدالکریم طبسی بر اساس نسخه مورخ 7130699 (قديم‌ترين نسخه‌ها) و با مقابله شش نسخه ديگر؛ با مقدمه و تعلیقات و نسخه بدلها و فهرست اشعار و لغات و اعلام | عنوان‌های دیگر = | پدیدآ...» ایجاد کرد)
     
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات کتاب
    {{جعبه اطلاعات کتاب
    | تصویر =NUR115840J1.jpg
    | تصویر =NUR115840J1.jpg
    | عنوان = دیوان قاضی شمس الدین محمد بن عبدالکریم طبسی بر اساس نسخه مورخ 7130699 (قديم‌ترين نسخه‌ها) و با مقابله شش نسخه ديگر؛ با مقدمه و تعلیقات و نسخه بدلها و فهرست اشعار و لغات و اعلام
    | عنوان = دیوان قاضی شمس الدین محمد بن عبدالکریم طبسی
    | عنوان‌های دیگر =  
    | عنوان‌های دیگر =  
    | پدیدآورندگان
    | پدیدآورندگان

    نسخهٔ ‏۲۴ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۵۳

    دیوان قاضی شمس الدین محمد بن عبدالکریم طبسی
    دیوان قاضی شمس‌الدین محمد بن عبدالکریم طبسی
    پدیدآورانش‍م‍س‌ طب‍س‍ی‌، م‍ح‍م‍د ب‍ن‌ ع‍ب‍دال‍ک‍ری‍م‌ (نويسنده) بینش، تقی (مصحح)
    سال نشر13سده
    چاپ1
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    دیوان قاضی شمس‌الدین محمد بن عبدالکریم طبسی، مجموعه اشعار شمس‌الدین محمد بن عبدالکریم طبسی (متوفی 624ق) است که به اهتمام تقی بینش، منتشر شده است.

    در شعر شمس، اصطلاحات علمی و مسائل مختلف، از نجوم و ریاضی و حکمت گرفته تا اسم آلات و ادوات و گل‌ها و پارچه‌ها و اصطلاحات دیوانی و اداری قدیم، مطرح است؛ به ‌همین مناسبت، برای فهمیدن معنی آن، باید به کتاب‌های لغت، مراجعه کرد و گاهی دچار زحمت شد[۱].

    شمس شاعری است توانا و مضمون‌آفرین که با قدرت و هنرمندی اعجاب‌انگیز، کلمات را تلفیق و از مناسبات الفاظ، استفاده کرده است. گاه لفظی در شعر او، چند معنی را به ذهن القا می‌کند و خواننده مردد می‌ماند که کدام‌یک از آن معانی مورد نظر او بوده است[۲].

    تذکره‌نویسانی که راجع به شعر شمس، اظهار نظر کرده‌اند، اتفاق دارند که وی، شاعری توانا و زبردست بوده است. آذر می‌نویسد: «در فن نظم و نثر، قدرتی کامل داشته و قصاید رنگین و معانی متین دارد». زکریای قزوینی گوید: «اشعار او در کمال زیبایی است و شیوه او در شعر تک است» و عوفی چنین نوشته است: «نادره ایام و لیالی که او خزانه جواهر و لآلی معانی بود؛ خواطر و اذهان فضلا به کنه نکته‌ای که او پرداختی نرسیدی و طبایع سلیم و خواطر مستقیم در پیش قریحت او معوج نمودی»[۳].

    در شعر شمس، همان الفاظ فصیح و فخیم و همان معانی دقیق و باریکی که در شعر خاقانی هست، نیز وجود دارد، به‌اضافه نازک‌خیالی‌ها و زیبایی‌ها و تخیل‌های ظریف شاعرانه و منحصر به خود او[۴].

    آثاری از لغات قدیم و واژه‌های در حال تحول و لهجه در شعر شمس دیده می‌شود که خود ارزش و قدر بسیار دارد. همچنین بعضی امثال سایر است که گاه‌به‌گاه در شعر او، دیده می‌شود، از قبیل: این‌کاره، خون گریستن، بر طاق نهادن، قصب و ماهتاب یا توزی و مهتاب، از شرم آب شدن و به صد دل عاشق شدن و ترکیبات جالب و شاعرانه که از لحاظ دستور زبان فارسی و ادب، اهمیت زیاد دارد و نمونه قدرت طبع و هنرمندی است. الفاظ زشت و سخنان ناروا در شعر او، بسیار کم است[۵].

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه، صفحه بیست‌ونه
    2. ر.ک: همان
    3. ر.ک: همان
    4. ر.ک: همان، صفحه سی
    5. ر.ک: همان

    منابع مقاله

    مقدمه کتاب.


    وابسته‌ها