۱۰۶٬۸۳۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'هها' به 'هها') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''نامه‌های رشیدالدین وطواط'''، مشتمل بر نامه‌های فارسی رشیدالدین وطواط است. مقدمه تحقیقی و خاتمه کتاب به قلم قاسم تویسرکانی است. | '''نامه‌های رشیدالدین وطواط'''، مشتمل بر نامه‌های فارسی [[رشید وطواط، محمد بن محمد|رشیدالدین وطواط]] است. مقدمه تحقیقی و خاتمه کتاب به قلم [[تویسرکانی، قاسم|قاسم تویسرکانی]] است. | ||
کتاب با مقدمه‌ای در شرح حال و نقد آثار رشیدالدین وطواط آغاز و با خاتمه‌ای در معرفی رجالی که نام ایشان در آثار رشید آمده، به پایان رسیده است. در مقدمه علاوه بر شرح زندگانی و اخلاق و افکار رشید، مقام علمی و ادبی و آثار او به‌اختصار مورد مطالعه قرار گرفته است. بیش از چهل صفحه از این مقدمه به بررسی شعر رشید اختصاص یافته است<ref>ر.ک: مقدمه ص14-56</ref>. رشید در ضمن چهار رساله، کلمات قصار خلفای راشدین را ترجمه کرده است که از آن جمله است: «مطلوب كل طالب من كلمات علي بن أبي‌طالب(ع)»<ref>ر.ک: همان، ص56</ref>. او هفت رساله نیز به نام هفت تن از وزراء و امراء و شاهزادگان خوارزم و خراسان نوشته است. همه آنها در موضوع پند و اندرز و از سخنان خود رشید است<ref>ر.ک: همان، ص64-66</ref>. | کتاب با مقدمه‌ای در شرح حال و نقد آثار [[رشید وطواط، محمد بن محمد|رشیدالدین وطواط]] آغاز و با خاتمه‌ای در معرفی رجالی که نام ایشان در آثار رشید آمده، به پایان رسیده است. در مقدمه علاوه بر شرح زندگانی و اخلاق و افکار رشید، مقام علمی و ادبی و آثار او به‌اختصار مورد مطالعه قرار گرفته است. بیش از چهل صفحه از این مقدمه به بررسی شعر رشید اختصاص یافته است<ref>ر.ک: مقدمه ص14-56</ref>. رشید در ضمن چهار رساله، کلمات قصار خلفای راشدین را ترجمه کرده است که از آن جمله است: «مطلوب كل طالب من كلمات [[امام علی علیه‌السلام|علي بن أبي‌طالب(ع)]]»<ref>ر.ک: همان، ص56</ref>. او هفت رساله نیز به نام هفت تن از وزراء و امراء و شاهزادگان خوارزم و خراسان نوشته است. همه آنها در موضوع پند و اندرز و از سخنان خود رشید است<ref>ر.ک: همان، ص64-66</ref>. | ||
در ادامه مقدمه، نامه‌های فارسی [[رشید وطواط، محمد بن محمد|رشیدالدین وطواط]] که موضوع اصلی این کتاب است مورد بررسی قرار گرفته است. سبک انشای نامه‌های فارسی رشید از حیث قواعد دستوری، همان سبک عمومی دوره دوم سلجوقیان است که در میان نویسندگان خراسان معمول بوده است و با اندک تغییراتی از سبک منشآت دوره غزنویان مانند [[منشآت میبدی|منشآت]] [[ابونصر مشکان]] و ابوالفضل بیهقی ریشه گرفته است<ref>ر.ک: همان، ص93</ref>. | |||
رشید نه‌تنها در نامه‌های رسمی و سیاسی که از طرف شاه می‌نوشته، بلکه در نامه‌های شخصی خود نیز همواره ملاحظات عاقلانه و مآل‌اندیشی‌های بخردانه را داشته و چنان‌که شایسته دبیر درباری است زمام سخن را پیوسته در دست خرد داشته و اضطراب احوال و تبدل حوادث را مد نظر گرفته و عواقب محتمله را پیش‌بینی می‌کرده و درباره روز مبادا می‌اندیشیده است<ref>ر.ک: همان، ص132</ref>. | رشید نه‌تنها در نامه‌های رسمی و سیاسی که از طرف شاه می‌نوشته، بلکه در نامه‌های شخصی خود نیز همواره ملاحظات عاقلانه و مآل‌اندیشی‌های بخردانه را داشته و چنان‌که شایسته دبیر درباری است زمام سخن را پیوسته در دست خرد داشته و اضطراب احوال و تبدل حوادث را مد نظر گرفته و عواقب محتمله را پیش‌بینی می‌کرده و درباره روز مبادا می‌اندیشیده است<ref>ر.ک: همان، ص132</ref>. | ||