کلیات اشعار ملک‌الشعراء طالب آملی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
[[طالب آملی|طالب]] در ضمن خودستایی در اشعارش، از شاعران پیشین مانند [[عنصری]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]]، [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، [[خاقانی شروانی|خاقانی]]، ظهیرالدین فاریابی و کمال‌الدین اصفهانی نام برده و استادی سنایی را در مثنوی قبول دارد و او را در برابر خود می‌انگارد. همچنین در غزل و رباعی و قصیده، به سعدی، خیام و کمال‌الدین اصفهانی، هم‌طرازی می‌جوید و در فن قطعه‌سازی، خویش را همتای انوری شمرده است: | [[طالب آملی|طالب]] در ضمن خودستایی در اشعارش، از شاعران پیشین مانند [[عنصری]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]]، [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، [[خاقانی شروانی|خاقانی]]، ظهیرالدین فاریابی و کمال‌الدین اصفهانی نام برده و استادی سنایی را در مثنوی قبول دارد و او را در برابر خود می‌انگارد. همچنین در غزل و رباعی و قصیده، به سعدی، خیام و کمال‌الدین اصفهانی، هم‌طرازی می‌جوید و در فن قطعه‌سازی، خویش را همتای انوری شمرده است: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|''به گونه‌گونه حدیثم فصاحتی است بلیغ''|2=''به شعبه‌شعبه کلامم بلاغتی است تمام''}} | |||
{{ب|''به قطعه و غزلم، انوری و سعدی‌دان''|2=''به مثنوی و رباعی، سنایی و خیام''}} | |||
{{ب|''کم از کمال نیم، در قصیده، گو ندهید''|2=''مرا به زیر لب ای اهل اصفهان دشنام''<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه</ref>}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
قدرت تخیل در مضامین [[طالب آملی|طالب]] که گرایش زیادی به سبک هندی و یا اصفهانی داشته، در لفظ و معنی، هر دو فراوان به چشم می‌خورد و او که خود را «بلبل آمل» خطاب می‌نمود و به سرزمین آباء و اجدادی خویش، عشق می‌ورزید، گفته است: | قدرت تخیل در مضامین [[طالب آملی|طالب]] که گرایش زیادی به سبک هندی و یا اصفهانی داشته، در لفظ و معنی، هر دو فراوان به چشم می‌خورد و او که خود را «بلبل آمل» خطاب می‌نمود و به سرزمین آباء و اجدادی خویش، عشق می‌ورزید، گفته است: | ||
{{شعر}} | |||
گل در چمن «بلبل آمل» ندهد بوی | {{ب|''بی‌جلوه آن روی چون آتشکده طالب''|2=''گل در چمن «بلبل آمل» ندهد بوی''<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه‌وشش</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | |||
[[طالب آملی|طالب]] برخلاف بسیاری از سرایندگان دیگر که از ایران به هند رفته‌اند، از لغت مردم آن سامان، کمتر متأثر شده و جز چند کلمه هندی مانند «پان» و «رام رنگی» که در اشعار او به‌ندرت توان جست، اقبالی بیشتر به لغات مردم هند نکرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه‌ونه</ref>. | [[طالب آملی|طالب]] برخلاف بسیاری از سرایندگان دیگر که از ایران به هند رفته‌اند، از لغت مردم آن سامان، کمتر متأثر شده و جز چند کلمه هندی مانند «پان» و «رام رنگی» که در اشعار او به‌ندرت توان جست، اقبالی بیشتر به لغات مردم هند نکرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه‌ونه</ref>. | ||
نسخهٔ ۱۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۲۵
| کلیات اشعار ملک الشعراء طالب آملی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | طالب آملی (نويسنده) طاهری شهاب، محمد (مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | شامل قصاید، قطعات، ترکیب‌بندها، مثنویات، جهانگیرنامه، غزلیات، رباعیات |
| ناشر | کتابخانه سنايی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 0 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 11ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
کلیات اشعار ملک‌الشعراء طالب آملی، مجموعه اشعار طالب آملی (متوفی 1036ق) است که شامل قصاید، قطعات، ترکیب‌بندها، مثنویات، جهانگیرنامه، غزلیات و رباعیات بوده و به اهتمام و تصحیح و تحشیه محمد طاهری شهاب، به چاپ رسیده است.
در دیوان طالب، غزلیاتی موجود است که به تخلص «آشوب» می‌باشد. وی در جوانی این تخلص را داشته و حتی در دوران پختگی طبع هم این کلمه را رها نکرده و در آثار خود، آن را به‌کار برده است[۱].
طالب در ضمن خودستایی در اشعارش، از شاعران پیشین مانند عنصری، خیام، سنایی، انوری، خاقانی، ظهیرالدین فاریابی و کمال‌الدین اصفهانی نام برده و استادی سنایی را در مثنوی قبول دارد و او را در برابر خود می‌انگارد. همچنین در غزل و رباعی و قصیده، به سعدی، خیام و کمال‌الدین اصفهانی، هم‌طرازی می‌جوید و در فن قطعه‌سازی، خویش را همتای انوری شمرده است:
| به گونه‌گونه حدیثم فصاحتی است بلیغ | به شعبه‌شعبه کلامم بلاغتی است تمام | |
| به قطعه و غزلم، انوری و سعدی‌دان | به مثنوی و رباعی، سنایی و خیام | |
| کم از کمال نیم، در قصیده، گو ندهید | مرا به زیر لب ای اهل اصفهان دشنام[۲] |
قدرت تخیل در مضامین طالب که گرایش زیادی به سبک هندی و یا اصفهانی داشته، در لفظ و معنی، هر دو فراوان به چشم می‌خورد و او که خود را «بلبل آمل» خطاب می‌نمود و به سرزمین آباء و اجدادی خویش، عشق می‌ورزید، گفته است:
| بی‌جلوه آن روی چون آتشکده طالب | گل در چمن «بلبل آمل» ندهد بوی[۳] |
طالب برخلاف بسیاری از سرایندگان دیگر که از ایران به هند رفته‌اند، از لغت مردم آن سامان، کمتر متأثر شده و جز چند کلمه هندی مانند «پان» و «رام رنگی» که در اشعار او به‌ندرت توان جست، اقبالی بیشتر به لغات مردم هند نکرده است[۴].
طالب، غزل‌ها و قصیده‌های بسیاری سروده که بیشتر ابیات آنها، در کمال سلاست و فصاحت است. بعضی ابیات او، بااینکه دارای مضامین دقیق و سنگین و معانی نغز است، از حیث زبان و لغت نیز به‌قدری محکم و سلیس می‌باشد که شاعر نازک‌خیالی مانند صائب تبریزی را متأثر ساخته و در فقدان و بزرگداشت او، شعر سروده است[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.