إعمال الفکر في فضل الذکر: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR57762J1.jpg | عنوان = إعمال الفکر في فضل الذکر | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = سیوطی، عبدالرحمن بن ابیبکر (نويسنده) لحام، سعید محمد (محقق و شارح) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = | موضوع = |ناشر |...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = عربی | | زبان = عربی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =BP۲۶۶/۴۵/ک۵ف۶ | ||
| موضوع = | | موضوع = | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''إعلام الفكر في فضل الذكر'''، اثر جلال‌الدین سیوطی (متوفی 911ق)، رساله‌ای است کوچک و مختصر، تشکیل‌شده از چندین سؤال و جواب پیرامون فضیلت ذکر، تسبیح و دعا و آداب و شرایط آن که با شرح و تحقیق سعید محمد | '''إعلام الفكر في فضل الذكر'''، اثر [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابیبکر|جلال‌الدین سیوطی]] (متوفی 911ق)، رساله‌ای است کوچک و مختصر، تشکیل‌شده از چندین سؤال و جواب پیرامون فضیلت ذکر، تسبیح و دعا و آداب و شرایط آن که با شرح و تحقیق [[لحام، سعید محمد|سعید محمد لحام]]، منتشر شده است. | ||
سیوطی در این رساله، به‌صورت پرسش و پاسخ، با استفاده از آیات، روایات و اقوال علما و بزرگان، به بیان فضلیت ذکر و آداب و شرایط آن پرداخته است. به‌منظور آشنایی بیشتر با محتوای کتاب و مطالب آن، به برخی از این سؤالات و پاسخ به آنها، به‌صورت مختصر و کوتاه، اشاره می‌شود: | [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابیبکر|سیوطی]] در این رساله، به‌صورت پرسش و پاسخ، با استفاده از آیات، روایات و اقوال علما و بزرگان، به بیان فضلیت ذکر و آداب و شرایط آن پرداخته است. به‌منظور آشنایی بیشتر با محتوای کتاب و مطالب آن، به برخی از این سؤالات و پاسخ به آنها، به‌صورت مختصر و کوتاه، اشاره می‌شود: | ||
# آیا ذکر، تسبیح و دعا، می‌تواند معادل صدقه بوده و در دفع بلا و گرفتاری‌ها، قائم مقام آن باشد؟ سیوطی در پاسخ به این سؤال، معتقد است که در فضیلت و برتری ذکر، دعا و تسبیح بر صدقه، احادیث و آثار، صراحت کامل دارند و در اینکه این امور، سبب دفع بلا نیز می‌باشند، جای هیچ شک و تردیدی نیست <ref>ر.ک: متن کتاب، ص3</ref>. | # آیا ذکر، تسبیح و دعا، می‌تواند معادل صدقه بوده و در دفع بلا و گرفتاری‌ها، قائم مقام آن باشد؟ سیوطی در پاسخ به این سؤال، معتقد است که در فضیلت و برتری ذکر، دعا و تسبیح بر صدقه، احادیث و آثار، صراحت کامل دارند و در اینکه این امور، سبب دفع بلا نیز می‌باشند، جای هیچ شک و تردیدی نیست <ref>ر.ک: متن کتاب، ص3</ref>. | ||
# آیا اعمال صوفیه، اعم از ایجاد حلقه ذکر و جهر به آن در مساجد و بالا بردن صدا به تهلیل، مکروه است یا خیر؟ سیوطی این اعمال را مکروه ندانسته و به این نکته اشاره دارد که برخی از احادیث، مقتضی استحباب جهر در ذکر بوده و برخی دیگر مقتضی استحباب اسرار به آن، هستند. وی معتقد است راه جمع میان این دو دسته از روایات، توجه به اختلاف در احوال و اشخاص مختلف می‌باشد؛ همان گونه که نووی میان احادیثی که به استحباب جهر در قرائت قرآن و روایاتی که به مستحب بودن اسرار به آن دلالت دارند، به همین طریق، جمع کرده است<ref>ر.ک: همان، ص11-12</ref>. در ادامه نیز، احادیثی که در استحباب جهر به ذکر و دعا، با صراحت یا التزام دلالت دارند، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از جمله این روایات، حدیثی است از پیامبر(ص) که فرمودند: «ما من قوم يذكرون الله إلا حفتهم الملائكة و غشيتهم الرحمة و نزلت عليهم السكينة و ذكرهم الله في من عنده»<ref>ر.ک: همان، ص14-15</ref>. | # آیا اعمال صوفیه، اعم از ایجاد حلقه ذکر و جهر به آن در مساجد و بالا بردن صدا به تهلیل، مکروه است یا خیر؟ [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابیبکر|سیوطی]] این اعمال را مکروه ندانسته و به این نکته اشاره دارد که برخی از احادیث، مقتضی استحباب جهر در ذکر بوده و برخی دیگر مقتضی استحباب اسرار به آن، هستند. وی معتقد است راه جمع میان این دو دسته از روایات، توجه به اختلاف در احوال و اشخاص مختلف می‌باشد؛ همان گونه که نووی میان احادیثی که به استحباب جهر در قرائت قرآن و روایاتی که به مستحب بودن اسرار به آن دلالت دارند، به همین طریق، جمع کرده است<ref>ر.ک: همان، ص11-12</ref>. در ادامه نیز، احادیثی که در استحباب جهر به ذکر و دعا، با صراحت یا التزام دلالت دارند، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از جمله این روایات، حدیثی است از پیامبر(ص) که فرمودند: «ما من قوم يذكرون الله إلا حفتهم الملائكة و غشيتهم الرحمة و نزلت عليهم السكينة و ذكرهم الله في من عنده»<ref>ر.ک: همان، ص14-15</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:آداب و رسوم]] | |||
[[رده: مباحث خاص آداب و رسوم]] | |||
[[رده:ادعیه، اذکار، اوراد، اعمال]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 آبان 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آبان 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آبان 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آبان 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آبان 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۳۶
| إعمال الفکر في فضل الذکر | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سیوطی، عبدالرحمن بن ابیبکر (نويسنده) لحام، سعید محمد (محقق و شارح) |
| ناشر | عالم الکتب |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1417ق - 1996م |
| چاپ | 1 |
| شابک | - |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP۲۶۶/۴۵/ک۵ف۶ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
إعلام الفكر في فضل الذكر، اثر جلال‌الدین سیوطی (متوفی 911ق)، رساله‌ای است کوچک و مختصر، تشکیل‌شده از چندین سؤال و جواب پیرامون فضیلت ذکر، تسبیح و دعا و آداب و شرایط آن که با شرح و تحقیق سعید محمد لحام، منتشر شده است.
سیوطی در این رساله، به‌صورت پرسش و پاسخ، با استفاده از آیات، روایات و اقوال علما و بزرگان، به بیان فضلیت ذکر و آداب و شرایط آن پرداخته است. به‌منظور آشنایی بیشتر با محتوای کتاب و مطالب آن، به برخی از این سؤالات و پاسخ به آنها، به‌صورت مختصر و کوتاه، اشاره می‌شود:
- آیا ذکر، تسبیح و دعا، می‌تواند معادل صدقه بوده و در دفع بلا و گرفتاری‌ها، قائم مقام آن باشد؟ سیوطی در پاسخ به این سؤال، معتقد است که در فضیلت و برتری ذکر، دعا و تسبیح بر صدقه، احادیث و آثار، صراحت کامل دارند و در اینکه این امور، سبب دفع بلا نیز می‌باشند، جای هیچ شک و تردیدی نیست [۱].
- آیا اعمال صوفیه، اعم از ایجاد حلقه ذکر و جهر به آن در مساجد و بالا بردن صدا به تهلیل، مکروه است یا خیر؟ سیوطی این اعمال را مکروه ندانسته و به این نکته اشاره دارد که برخی از احادیث، مقتضی استحباب جهر در ذکر بوده و برخی دیگر مقتضی استحباب اسرار به آن، هستند. وی معتقد است راه جمع میان این دو دسته از روایات، توجه به اختلاف در احوال و اشخاص مختلف می‌باشد؛ همان گونه که نووی میان احادیثی که به استحباب جهر در قرائت قرآن و روایاتی که به مستحب بودن اسرار به آن دلالت دارند، به همین طریق، جمع کرده است[۲]. در ادامه نیز، احادیثی که در استحباب جهر به ذکر و دعا، با صراحت یا التزام دلالت دارند، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از جمله این روایات، حدیثی است از پیامبر(ص) که فرمودند: «ما من قوم يذكرون الله إلا حفتهم الملائكة و غشيتهم الرحمة و نزلت عليهم السكينة و ذكرهم الله في من عنده»[۳].
پانویس
منابع مقاله
متن کتاب.