شور خدا: گزاره بر مثنوی معنوی مولوی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

برای آشنایی بیشتر با نثر این کتاب، نخستین بند آن، نقل می‌شود: من می‌نالم و می‌مُویم، من نای سخنگویم، خاستگاه نالش من «جدایی» است، جداگشتن از نیستانی که در آن روییده بودم. در آن نیستان رنگ و بویی در کار نبود، چهار سویی نبود، بلندی و کوتاهی نبود، نارسایی و رسایی نبود، در آن نیستان، همه‌ی نایی‌ها برابر و یک اندازه بودند، نیستان سرای آرامش بود نیستان روشن بود و ما همه بی‌سایه و چون مرا بریدند، چنان‌که از گلوی بریده خون چکد، اشک از دو سویم، از دو سرم،از دو چشمم روانه گشت، خِردِ من، جانِ من به همنالی پرداختند، چه بگویم؟ و چه بگوییم، سینه‌ای پاره پاره‌ باید تا شور بازگشت را فغان کند. آن دستی که شاخه‌ها را می‌بُرد، فریاد و فغان شاخه را نمی‌شنود و نمی‌داند که جداگشتن شاخه از تنه‌ی درخت چه دردانگیز است، شاخه آرزو دارد که به جایگاه پیشین بازگردد، در آن پیوستن است که شاخه جان می‌گیرد و در گسستن است که شاخه می‌بازد.