النور في فضائل الأیام و الشهور: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR118330J1.jpg | عنوان = النور في فضائل الأیام و الشهور | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = ابن‌جوزی، عبدالرحمن بن علی (نويسنده) انیس، عبدالحکیم (محقق) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = 9ن2الف 266 BP | موضوع =اع...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''النور في فضائل الأيام و الشهور'''، اثری از ابوالفرج عبدالرحمن بن على بن جوزى (510-597ق)، فقیه حنبلی، محدث، مورخ و متکلم است. این کتاب، در موضوع وعظ و ارشاد است و توسط عبدالحکیم انیس تحقیق شده است. | '''النور في فضائل الأيام و الشهور'''، اثری از [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابوالفرج عبدالرحمن بن على بن جوزى]] (510-597ق)، فقیه حنبلی، محدث، مورخ و متکلم است. این کتاب، در موضوع وعظ و ارشاد است و توسط [[انیس، عبدالحکیم|عبدالحکیم انیس]] تحقیق شده است. | ||
نوشتار حاضر، جزو نخستین آثاری است که در مورد مواسم به نگارش درآمده<ref>ر.ک: مقدمه تحقیق، ص7</ref> و به بیان فضلیت ماه‌ها و روزها اختصاص یافته است؛ از ماه رمضان آغاز کرده، سپس ذی‌الحجه، محرم، رجب، شعبان و سپس روز جمعه را در بر گرفته و با ذکر اعمال روز و شب پایان یافته است<ref>ر.ک: همان</ref>. برخی از مصادر از این کتاب، با عنوان «النور» و برخی با عنوان «فضائل الأيام» یاد کرده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص9</ref>. | نوشتار حاضر، جزو نخستین آثاری است که در مورد مواسم به نگارش درآمده<ref>ر.ک: مقدمه تحقیق، ص7</ref> و به بیان فضلیت ماه‌ها و روزها اختصاص یافته است؛ از ماه رمضان آغاز کرده، سپس ذی‌الحجه، محرم، رجب، شعبان و سپس روز جمعه را در بر گرفته و با ذکر اعمال روز و شب پایان یافته است<ref>ر.ک: همان</ref>. برخی از مصادر از این کتاب، با عنوان «النور» و برخی با عنوان «فضائل الأيام» یاد کرده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص9</ref>. | ||
نویسنده در تدوین این اثر بر مصادری مانند: کتاب | نویسنده در تدوین این اثر بر مصادری مانند: کتاب «[[الزهد (ابن حنبل، احمد بن محمد)|الزهد]]» [[ابن حنبل، احمد بن محمد|احمد بن حنبل]]، «صحیحین» [[صحيح البخاري|بخاری]] و [[صحيح مسلم|مسلم]] و «[[فضائل عاشوراء]]»، «[[إرشاد الهداية]]» [[ابن زاغونی، علی بن عبیدالله|ابن زاغونی]] و... تکیه کرده است<ref>ر.ک: همان، ص13</ref>. | ||
روایات این کتاب در اصل همراه با سند بوده، اما نسخه‌های باقی‌مانده از آن فاقد سند است. این امر، یعنی حذف اسناد گویا بیشتر توسط نسخه‌برداران صورت گرفته است، مگر در مواردی که نویسنده خود تصریح به حذف سند به جهت اختصار کرده است<ref>ر.ک: همان، ص10</ref>. | روایات این کتاب در اصل همراه با سند بوده، اما نسخه‌های باقی‌مانده از آن فاقد سند است. این امر، یعنی حذف اسناد گویا بیشتر توسط نسخه‌برداران صورت گرفته است، مگر در مواردی که نویسنده خود تصریح به حذف سند به جهت اختصار کرده است<ref>ر.ک: همان، ص10</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۴۰
| النور في فضائل الأیام و الشهور | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن‌جوزی، عبدالرحمن بن علی (نويسنده) انیس، عبدالحکیم (محقق) |
| سال نشر | 1439ق - 2018م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-9948-00-090-7 |
| موضوع | اعمال الشهور - متون قدیمی تا قرن 14 - اعمال السنه |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 9ن2الف 266 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
النور في فضائل الأيام و الشهور، اثری از ابوالفرج عبدالرحمن بن على بن جوزى (510-597ق)، فقیه حنبلی، محدث، مورخ و متکلم است. این کتاب، در موضوع وعظ و ارشاد است و توسط عبدالحکیم انیس تحقیق شده است.
نوشتار حاضر، جزو نخستین آثاری است که در مورد مواسم به نگارش درآمده[۱] و به بیان فضلیت ماه‌ها و روزها اختصاص یافته است؛ از ماه رمضان آغاز کرده، سپس ذی‌الحجه، محرم، رجب، شعبان و سپس روز جمعه را در بر گرفته و با ذکر اعمال روز و شب پایان یافته است[۲]. برخی از مصادر از این کتاب، با عنوان «النور» و برخی با عنوان «فضائل الأيام» یاد کرده‌اند[۳].
نویسنده در تدوین این اثر بر مصادری مانند: کتاب «الزهد» احمد بن حنبل، «صحیحین» بخاری و مسلم و «فضائل عاشوراء»، «إرشاد الهداية» ابن زاغونی و... تکیه کرده است[۴].
روایات این کتاب در اصل همراه با سند بوده، اما نسخه‌های باقی‌مانده از آن فاقد سند است. این امر، یعنی حذف اسناد گویا بیشتر توسط نسخه‌برداران صورت گرفته است، مگر در مواردی که نویسنده خود تصریح به حذف سند به جهت اختصار کرده است[۵].
کتاب در بیست‌ودو مجلس تنظیم شده است. نویسنده بعد از ذکر دیباچه‌ای مشتمل بر حمد و ثنای خداوند و درود بر پیامبر(ص)، به موضوع مورد بحث در هر مجلس پرداخته و در این راستا احادیث، روایات و تفسیر و برخی از احکام فقهی را ذکر می‌کند و به اشعاری بدون ذکر سراینده آنها استشهاد می‌نماید. وی قبل از پایان مطلب، موعظه‌ای مسجع یا آهنگین را آورده و مطالب را با دعا پایان می‌دهد. نویسنده، از روش ندا به جهت محبت‌افزایی، یا از ندای هشدار بهره برده است؛ مانند: «ای برادرانم»، «ای بندگان خدا» و «يا هذا»[۶].
محقق علاوه بر اصلاح متن نسخه‌برداری‌شده و اشاره به اغلاط آن در حاشیه در بیشتر موارد، به استخراج و مستندسازی احادیث و روایات و همچنین به مستندسازی اشعار و تعلیق بر مواردی که نیاز به توضیح داشته، در پاورقی پرداخته است[۷].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه تحقیق.