قرآن و آخرين حجت: مشترکات قرآن و حجت زمان(عج)

قرآن و آخرين حجت: مشترکات قرآن و حجت زمان(عج)
پدیدآوران	توحيدي، رضا (نویسنده)
ناشر	سيماي آفتاب
مکان نشر	ايران - قم
سال نشر	1384ش.
چاپ	يکم
شابک	‎964-94647-8-6
موضوع	مهدويت - جنبه‌‏هاي قرآني مهدويت - احاديث
زبان	عربي - فارسي
کد کنگره	‏ 9ت86م / 104 BP

قرآن و آخرين حجت: مشترکات قرآن و حجت زمان(عج) نام كتابى است كه به قلم يكى از ارادتمندان به ساحت امام عصر (ع)؛ يعنى مرحوم آيت اللّه حاج شيخ رضا توحيدى (ره)، در باب قرابت‏ها، شباهت‏ها و فصول مشترك قرآن و امام زمان (ع) به نگارش درآمده است. اصل اين كتاب بنا به آنچه حجّت الاسلام على اكبر مهدى‏پور در معرّفى مؤلّف و كتاب آورده‌‏اند، در دوازده دفتر تنظيم و تدوين شده كه تنها اين بخش مشتركات به چاپ رسيده است.

اين كتاب، چنانچه از نام آن پيداست به بررسى فصول مشترك ميان ثقلين (قرآن و عترت) می‌پردازد و به ده‏ها شباهت و قرابت ميان اين دو گوهر گرانبها اشاره می‌‏كند. مؤلّف، محور و مدار بحث را خطبه 186 «نهج البلاغه» قرار داده است. حضرت امير (ع) در اين خطبه، پس از بيان بعثت، در فرازهاى واپسين خطبه به ويژگی‌هاى قرآن مى‏پردازد و در آن، نزديك به پنجاه صفت براى اين كتاب آسمانى برمی‌‏شمارد. مؤلّف، ضمن ترجمه و توضيح مفردات اين خطبه، آن صفات و امتيازات را در عموم معصومان (ع) خاصّه در امام عصر (ع) به عنوان «ثقل اصغر» باز می‌جويد و به انطباق آنها با امامان معصوم می‌‏پردازد و می‌‏نويسد: هرچه در قرآن باشد، به نحو اتمّ، در معصوم وجود دارد و حجّت و قرآن از هم جدايى ندارند. ايشان درباره اين انطباق و اشتراك آورده‏‌اند: مولى الموالى، حضرت امير المؤمنين (ع) در نهج البلاغه خود در موارد عديده‏اى راجع به اوصاف كتاب اللّه العزيز و مقام و موقعيّت و خصوصيّات قرآن مجيد، بيانات ارزنده‏‌اى فرموده كه همه در خور ستايش است. حقير ناچيز يكى از آنها را كه بسيار جامع و جالب بوده و حاوى چهل و دو منقبت و فضيلت [درباره آن كتاب شريف‏] است، تبرّكا ذكر كرده، انطباق هريك را، با وجود مقدّس امام زمان (ع) بيان می‌كنم. مولّف، در زير هر فصل، احاديث فراوانى را در تأييد و تسديد گفتار خود آورده كه ما در مقام گزينش و گزارش، تنها عصاره‏اى از مطالب ايشان‏ را جهت آشنايى خوانندگان محترم آورده و علاقه‏‌مندان به اين مباحث و معارف را به اصل كتاب ارجاع می‌دهيم. اين كتاب در 280 صفحه توسط «انتشارات سيماى آفتاب» و با مقدّمه كوتاه استاد على اكبر مهدی‌‏پور در پاييز 1382 ش. به چاپ رسيده است.

منابع مقاله

1. بزرگمهرنیا، عبدالحسن، مشتاقی و مهجوری، معرفی برترین‌هایی از مؤلفان و آثار مهدوی به انضمام ذکر برخی از تشرفات، تهران، موعود عصر(عج)، 1388