الرسائل التسع (آشتياني): تفاوت میان نسخه‌ها

| کتابخانۀ دیجیتال نور =13162

در اين رساله، به اين موضوع پرداخته كه هر گاه مجتهد از رأى خود بازگشت و به نظر جديدى در يك مسئله رسيد، حكم نظر قبلى و نظر جديد چه مى‌شود؟ و اصلاً آيا امكانش وجود دارد كه يك ديدگاه فقهى تغيير كند؟ نویسنده، اين مسئله را فرع بر پذيرش مسئله اجزاء مى‌داند، چرا كه در آن‌جا پذيرفته شد كه اگر مجتهدى طبق مستندات و امارات به حكمى دست يافت و لو مخالف واقع باشد، برایش مجزى است و در قبال آن عقاب نمى‌شود؛ حال اگر اين حكم قديم با مستندات قطعى حاصل شده باشد و بعداً خطاى آن اثبات گردد و حكم قطعى جديدى جاى آن را بگيرد، بحث است كه اعمال گذشته چه خواهد شد؟. نگارنده، فروع متعددى را براى اين مسئله ذكر مى‌كند و هر كدام را از ديدگاه فقه استدلالى مورد تحليل و نقد قرار مى‌دهد.

در اين رساله، شك‌هاى مطرح شده در طهارت لباس نمازگزار، مانند جايى كه لباس از ممالك غير اسلامى وارد مى‌شود و ما مردد هستيم پارچه لباس از حيوان حلال‌گوشت و مذبوح است يا خير؟ مورد بررسى فقهى قرار مى‌گيرد. نگارنده، در دو موضوع كلى وارد بحث مى‌شود:

در اين رساله، به اين موضوع پرداخته شده است كه آيا در قرائت نماز مى‌شود هم قصد قرآن كرد و هم قصد دعا؛ مثلاً در آيه '''«اهدنا الصراط المستقيم»''' به غير از قصد قرائت، قصد دعا هم داشته باشيم. مصنف، قول برخى از فقها، مانند علامه را ذكر كرده كه معتقدند نمى‌شود و دليل آنها را نيز آورده است. او، هم‌چنين كلمات شهيد و برخى فقهاى ديگر را درباره جواز نقل مى‌كند و به نقد و تحليل آنها مى‌پردازد.