حقيقة الفتوى و شروط المفتي: تفاوت میان نسخهها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR95973J1.jpg | عنوان = حقيقة الفتوى و شروط المفتي | عنوانهای دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = جبرین، عبد الله بن عبد الرحمن (نويسنده) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = | موضوع = |ناشر | ناشر = دانشگاه تهران. دانشكده...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۱۸ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۷
حقيقة الفتوى و شروط المفتي | |
---|---|
پدیدآوران | جبرین، عبد الله بن عبد الرحمن (نويسنده) |
ناشر | دانشگاه تهران. دانشكده علوم اجتماعي و تعاون |
مکان نشر | عربستان - ریاض |
سال نشر | 1434ق |
چاپ | 1 |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
حقيقة الفتوى و شروط المُفتي، نوشته خطیب و مفتی وهابی عربستانی، عبدالله بن عبدالرحمن جبرین (1353-1430ق)، مسئله فتوای شرعی و شرایط و آداب فتواداران و فتواخواهان را از دیدگاه خودش توضیح داده است.
هدف و روش
ناشر، کتاب حاضر را پرفایده، جامع احکام و آداب فتوا و حاصل بیش از 50 سال تجربه فتوا دادن جبرین شمرده و اظهار امیدواری کرده است که این اثر باعث تقویت جایگاه علمی فتوا و جلوگیری از هرگونه انحراف در آن شود[۱].
ساختار و محتوا
اثر حاضر، تقسیم به بخش و فصل و مانند آن نشده و برخی از مطالب اصلی و مهمّ آن عبارت است از:
- تعریف فتوا و کسانی که فتوا دادند.
- فتاوای صحابه، تابعین و امامان چهارگانه.
- فتاوای برخی از کسانی که بعد از ائمه اربعه تاکنون آمدهاند.
- حکم فتوا دادن و مجازات کتمان علم.
- حکم فتوای بدون دلیل.
- نمونههایی از ورع دانشمندان و خودداری از فتوا دادن.
- شروط و آداب فتوادهندگان.
- چگونگی پاسخ دادن به مسائل اختلافی.
- تغییر فتوا با تغییر زمان و عرف.
- صفات فتواجویان و آداب فتواطلبی.
تاریخ تألیف
عبدالله بن عبدالرحمن جبرین، نگارش اثر حاضر را در 22 صفر 1426ق، به پایان رسانده است[۲].
نمونه مباحث
- بر فتوادهنده واجب است که قبل از فتوا دادن، به دنبال دلیل بگردد؛ پس اگر دلیلی یافت و دلالت روشن آن را به دست آورد، باید بر طبق آن فتوا دهد و از مخالفتش بپرهیزد...[۳].
- روایات بسیاری وارد شده است که از عجله و صادر کردن فتوای بدون آگاهی، نهی کرده است. ابوداوود از ابوهریره نقل کرده است که پیامبر(ص) گفت: کسی که مرتکب گناهی شود بهخاطر فتوای بدون علمی که به او گفته شده، گناهش برعهده فتوادهنده است[۴].
- استفتاکننده نباید از هرکسی که دانشمند دینی نامیده میشود و یا تدریس علوم شرعی میکند، ولی شایستگی ندارد، فتوا بطلبد و نباید به شهرت داشتن در بین مردم اعتنایی کرد؛ زیرا مردم بهسرعت فریفته میشوند. حتی ممکن است چنین کسانی، مشهور باشند و سخنانی فصیح و بلیغ گویند و با نظر عموم مخالفت کنند تا شرک را مباح سازند و دوستی با کافران را جایز شمارند و... در این صورت، جایز نیست که استفتاکننده از این گمراهان تقلید کند[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.