ابن نما، محمد بن جعفر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابو ابراهیم (یا ابوجعفر) محمد بن ‌جعفر بن ‌محمد (هبة الله) ابن ‌نما'''، ملقب به نجیب‌الدین (د ذیحجه 645 / آوریل 1248).

ابن ‌نَما، عنوان افراد خاندانی امامی از عالمان و فقیهان حله که در سده‌های 6-8ق/12-14م می‌زیسته‌اند. نیای بزرگ آنان نما پسر علی  بن ‌حمدون ربعی بود که با ابوعلی طوسی معاصر بوده است. از پیشینیان این خاندان علی  بن ‌علی بن ‌نما را می‌توان نام برد که از حسن  بن ‌علی بن ‌حمزه اقساسی (د 593ق) روایت کرده و چنانکه از تنبیه ورّام بر می‌آید، ابوالحسن علی بن ‌ابراهیم عریضی از وی بهره برده است. دیگر عضو قدیم این خاندان ابوالبقاء هبه الله ابن ‌نماست که در نخستین سند کتاب سُلیم  بن ‌قیس هلالی از او یاد شده است؛ طبق این سند ابوالبقاء کتاب مذکور را نزد ابوعبدالله حسین  بن ‌احمد بن ‌طحال مقدادی در 520ق در نجف قرائت کرده است. همچنین از المزار مشهدی بر می‌آید که مؤلف آن در 569 و 573ق از ابوالبقاء استفاده برده است. نیز می‌دانیم که پسر وی جعفر بن ‌هبه‌ الله از راویان او به شمار می‌رود.

از اسناد برخی روایات نیز بر می‌آید که وی از افرادی چون ابوالفرج علی بن ‌سعید راوندی، ابن ‌ادریس حلی، محمد بن ‌جعفر مشهدی، عبد الرؤساء هبه‌ الله بن ‌حامد، برهان‌الدین محمد قزوینی و نیز از پدر خود جعفر بن ‌نما روایت کرده است.  

از شاگردان و راویان نجیب‌الدین می‌توان علی ابن ‌طاووس که به گفته خود از نجیب‌الدین اجازه روایت داشته و نزد او فقه آموخته است، همچنین احمد ابن ‌طاووس، ابن ‌علقمی وزیر، محقق حلی، سدیدالدین یوسف  بن ‌علی حلی، یحیی  بن ‌سعید حلی و نیز فرزندش جعفر را نام برد.