رساله ذکریه: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' الدین' به 'الدین'
جز (جایگزینی متن - 'ه های' به 'ه‌های')
جز (جایگزینی متن - ' الدین' به 'الدین')
خط ۴۷: خط ۴۷:
کتاب [[رساله ذکریّه]] از آثار ارزشمند شیخ [[همدانی، سید علی بن شهاب‌الدین|امیر علی همدانی]] است. از او آثار زیادی در دست است که هر کدام به نوبه‌ی خود بسیار قابل توجّه‌اند، ولی در اینجا دو رساله‌ی کوتاه از وی در کنار هم قرار گرفته که یکی همین [[رساله ذکریّه]] است و یکی هم [[چهل مقام صوفی]]، و هر یک در نوع خود مهم و قابل خواندن است.
کتاب [[رساله ذکریّه]] از آثار ارزشمند شیخ [[همدانی، سید علی بن شهاب‌الدین|امیر علی همدانی]] است. از او آثار زیادی در دست است که هر کدام به نوبه‌ی خود بسیار قابل توجّه‌اند، ولی در اینجا دو رساله‌ی کوتاه از وی در کنار هم قرار گرفته که یکی همین [[رساله ذکریّه]] است و یکی هم [[چهل مقام صوفی]]، و هر یک در نوع خود مهم و قابل خواندن است.


کتاب با مقدّمه‌ای مطوّل از سوی استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] آغاز می‌شود که این مقدّمه نکات بسیار زیادی در پیش روی ما قرار می‌دهد. معرّفی شیخ از جمله‌ی این نکات است که با قلم روان و محکم وی در این اثر جای گرفته است. معرّفی خانواده‌ی شیخ، پدر [[شهاب الدین بن سیّد محمّد همدانی|شهاب‌الدین بن سیّد محمّد همدانی]] و مادر و خانواده‌ی او  به مانند دایی وی [[سیّد علاء الدّین|سیّد علاءالدّین]] مقدّم واقع شده است<ref>مقدّمه، ص 5</ref>. [[سیّد علاء الدین|سید علاءالدین]] خود از مریدان و ارادتمندان شیخ [[محمود مزدقانی]] بود، تعلیمات اوّلیه را همین سیّد به [[همدانی، سید علی بن شهاب‌الدین|امیر علی همدانی]] یاد داد. ظاهراً در کمسالی که حدود 12 سال بیش نداشته با خلوت و چلّه نشینی آشنا شده و از کم و کیف سلوک و ذکر و نحوه‌ی ادای آن پرسشهایی از دایی خود می‌کند که وی قادر به پاسخ دادن به آنها نیست و از این رو وی را به شیخ الشّیوخ زمان [[محمود مزدقانی]] دلالت می‌دهد و از همانجا تربیت و تعلیم سلوکی می‌بیند و به کمالاتی می‌رسد که در تاریخ مشهور است<ref>مقدّمه، صص 8-6</ref>.
کتاب با مقدّمه‌ای مطوّل از سوی استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] آغاز می‌شود که این مقدّمه نکات بسیار زیادی در پیش روی ما قرار می‌دهد. معرّفی شیخ از جمله‌ی این نکات است که با قلم روان و محکم وی در این اثر جای گرفته است. معرّفی خانواده‌ی شیخ، پدر [[شهابالدین بن سیّد محمّد همدانی|شهاب‌الدین بن سیّد محمّد همدانی]] و مادر و خانواده‌ی او  به مانند دایی وی [[سیّد علاء الدّین|سیّد علاءالدّین]] مقدّم واقع شده است<ref>مقدّمه، ص 5</ref>. [[سیّد علاءالدین|سید علاءالدین]] خود از مریدان و ارادتمندان شیخ [[محمود مزدقانی]] بود، تعلیمات اوّلیه را همین سیّد به [[همدانی، سید علی بن شهاب‌الدین|امیر علی همدانی]] یاد داد. ظاهراً در کمسالی که حدود 12 سال بیش نداشته با خلوت و چلّه نشینی آشنا شده و از کم و کیف سلوک و ذکر و نحوه‌ی ادای آن پرسشهایی از دایی خود می‌کند که وی قادر به پاسخ دادن به آنها نیست و از این رو وی را به شیخ الشّیوخ زمان [[محمود مزدقانی]] دلالت می‌دهد و از همانجا تربیت و تعلیم سلوکی می‌بیند و به کمالاتی می‌رسد که در تاریخ مشهور است<ref>مقدّمه، صص 8-6</ref>.


تربیت [[همدانی، سید علی بن شهاب‌الدین|امیر علی]] را به درویشی توانمند و مجرّب به نام [[اخی علی دوستی]] سپردند که وی خود تربیت یافته‌ی شیخ [[علاءالدوله سمنانی]] بود<ref>مقدّمه، ص 9</ref>. در تصوّف [[امیر علی]] را به القابی مفتخر کرده بودند که از جمله‌ی آنها یکی [[علی ثانی]] است و یکی هم [[امیر کبیر]]، که نخست شأن دینی و مذهبی دارد و دومی‌شان اجتماعی و سیاسی. <ref>مقدّمه، ص 12</ref>.  
تربیت [[همدانی، سید علی بن شهاب‌الدین|امیر علی]] را به درویشی توانمند و مجرّب به نام [[اخی علی دوستی]] سپردند که وی خود تربیت یافته‌ی شیخ [[علاءالدوله سمنانی]] بود<ref>مقدّمه، ص 9</ref>. در تصوّف [[امیر علی]] را به القابی مفتخر کرده بودند که از جمله‌ی آنها یکی [[علی ثانی]] است و یکی هم [[امیر کبیر]]، که نخست شأن دینی و مذهبی دارد و دومی‌شان اجتماعی و سیاسی. <ref>مقدّمه، ص 12</ref>.