حامدی، ابراهیم بن حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '==وابسته‌ها== ' به '==وابسته‌ها== {{وابسته‌ها}} ') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '(د ' به '(متوفای ') |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
در يمن زاده شد. | در يمن زاده شد. | ||
پس از انقراض سلسلۀ فاطميان در محرم 567 ه.ق به دست صلاح‌الدين ايوبى و بازگشت مذهب اهل سنت به مصر و قلع و قمع اسماعيليان آن ديار، بساط مذهب اسماعيليه و سازمان پنهان دعوت آن كلاّ از مصر برچيده شد، دعوت مستعلوى-طيبى به امامت طيب بن آمر پايگاه اصلى و هميشگى خود را در يمن و سپس در شبه‌قارۀ هندوستان پيدا كرد. طيبيان ابتدا با نام آمريه و پس از تأسيس دعوت مستقل طيبى در يمن، به طيبيه شهرت يافتند. طيب بن آمر به عنوان بيست و يكمين امام اسماعيليان مستعلوى شناخته شد و با حمايت ملكه سيده كه زمام امور دولت صليحى در يمن را به دست داشت، دعوت طيبى در يمن بنيان گذارده شد. در بنيان‌گذارى دعوت مستقل طيبيه در يمن داعيانى چون ذؤيب بن موسى داعى مطلق(د546 ق) و همكار او خطاب بن حسن همدانى( | == زندگی‌نامه == | ||
پس از انقراض سلسلۀ فاطميان در محرم 567 ه.ق به دست صلاح‌الدين ايوبى و بازگشت مذهب اهل سنت به مصر و قلع و قمع اسماعيليان آن ديار، بساط مذهب اسماعيليه و سازمان پنهان دعوت آن كلاّ از مصر برچيده شد، دعوت مستعلوى-طيبى به امامت طيب بن آمر پايگاه اصلى و هميشگى خود را در يمن و سپس در شبه‌قارۀ هندوستان پيدا كرد. طيبيان ابتدا با نام آمريه و پس از تأسيس دعوت مستقل طيبى در يمن، به طيبيه شهرت يافتند. طيب بن آمر به عنوان بيست و يكمين امام اسماعيليان مستعلوى شناخته شد و با حمايت ملكه سيده كه زمام امور دولت صليحى در يمن را به دست داشت، دعوت طيبى در يمن بنيان گذارده شد. در بنيان‌گذارى دعوت مستقل طيبيه در يمن داعيانى چون ذؤيب بن موسى داعى مطلق(د546 ق) و همكار او خطاب بن حسن همدانى(متوفای 533 ق) نقشى اساسى داشتند. پس از مرگ ذؤيب بود كه ابراهیم بن حسين حامدى به عنوان دومين داعى مطلق طيبى دعوت خود را آغاز نمود. | |||
داعيان مطلق طيبى در غياب پيشواى ناپيدايى كه انتظارش را مى‌كشند رهبرى طيبيان را عهده دارند. | داعيان مطلق طيبى در غياب پيشواى ناپيدايى كه انتظارش را مى‌كشند رهبرى طيبيان را عهده دارند. | ||
| خط ۵۹: | خط ۶۰: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۵:۲۹
| نام | حامدی، ابراهیم بن حسین |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | حسین |
| متولد | |
| محل تولد | یمن |
| رحلت | 557 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | کنز الولد |
| کد مؤلف | AUTHORCODE01859AUTHORCODE |
ابراهیم بن حسین حامدیِ هَمْدانی (متوفای 557ق)، دومين داعى مطلق طيبى از داعيان اسماعيلى
ولادت
در يمن زاده شد.
زندگی‌نامه
پس از انقراض سلسلۀ فاطميان در محرم 567 ه.ق به دست صلاح‌الدين ايوبى و بازگشت مذهب اهل سنت به مصر و قلع و قمع اسماعيليان آن ديار، بساط مذهب اسماعيليه و سازمان پنهان دعوت آن كلاّ از مصر برچيده شد، دعوت مستعلوى-طيبى به امامت طيب بن آمر پايگاه اصلى و هميشگى خود را در يمن و سپس در شبه‌قارۀ هندوستان پيدا كرد. طيبيان ابتدا با نام آمريه و پس از تأسيس دعوت مستقل طيبى در يمن، به طيبيه شهرت يافتند. طيب بن آمر به عنوان بيست و يكمين امام اسماعيليان مستعلوى شناخته شد و با حمايت ملكه سيده كه زمام امور دولت صليحى در يمن را به دست داشت، دعوت طيبى در يمن بنيان گذارده شد. در بنيان‌گذارى دعوت مستقل طيبيه در يمن داعيانى چون ذؤيب بن موسى داعى مطلق(د546 ق) و همكار او خطاب بن حسن همدانى(متوفای 533 ق) نقشى اساسى داشتند. پس از مرگ ذؤيب بود كه ابراهیم بن حسين حامدى به عنوان دومين داعى مطلق طيبى دعوت خود را آغاز نمود.
داعيان مطلق طيبى در غياب پيشواى ناپيدايى كه انتظارش را مى‌كشند رهبرى طيبيان را عهده دارند.
اسماعيليان مستعلوى-طيبى معتقدند كه امامت آنها در اعقاب طيب كه همچنان در استتار مانده‌اند، تداوم يافته است و سرانجام در پايان دورۀ فعلى ستر در تاريخ مذهبى بشر، يكى از همين امامان ظهور خواهد كرد و آغازگر دورۀ كشف خواهد گرديد.
ابراهیم ابتدا داعیِ پنهانی مستعلی فاطمی گزیده شد، سپس در سال ۵۳۶ق، خود را «داعی مطلق» یمن نامید و مقر خود را صنعا برگزید.
مقام داعى مطلق تا 605 ق در دست اعقاب ابراهیم حامدى باقى ماند.
وفات
ابراهیم بن حسين حامدى سرانجام در شعبان 557 ه.ق در شهر صنعاء يمن بدرورد حيات گفت.
آثار
در كتب تاريخ اسماعيليه يمن از برخى آثار و تأليفات وى نام برده شده است كه از آن جمله مى‌توان به كتاب الابتداء و الانتهاء، كتاب تسع و تسعين مسألة في الحقائق، كتاب الرسائل الشريفة في المعانى اللطيفة و كتاب كنز الولد، اشاره كرد.برخى مباحثات و محاضرات و مقالات و رسائل وى كه عمدتاً به مباحث عرفانى اسماعيلى اختصاص يافته در اثرى به نام «كتاب مجموع التربية» تأليف داعى محمد بن طاهر، گردآورى شده است.