ابن نحوی، یوسف بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام کامل = ابن نحوی، ابوالفضل یوسف بن ‌محمد بن ‌یوسف نحوی تَوزَری تلمسانی

| اساتید = محمد بن ‌ابی الفرج مازری، ابوالحسن علی بن ‌محمد لخمی

| مشایخ =  

'''ابن ‌نحوی، ابوالفضل یوسف بن ‌محمد بن ‌یوسف نحوی تَوزَری تلمسانی''' (433ـ محرم 513ق/1041 ـ آوریل 119م)، فقیه مالکی صوفی مسلک.  

در علوم دینی و از جمله فقه مشایخ و اساتید متعددی را برای وی ذکر نموده‌اند که از جمله می‌توان [[محمد بن ‌ابی الفرج مازری]]، [[ابوالحسن علی بن ‌محمد لخمی]] و ابوزکریاء شقراطیسی را نام برد. همچنین [[ابوعبداللّه محمد بن ‌علی ابن ‌رمامه]]، [[ابوعمران موسی بن ‌حماد صنهاجی]] و ابومحمد عبداللّه بن ‌سلیمان تاهرتی از راویان و شاگردان وی به شمار می‌آیند.

هنگامی که فقهای مغرب به سوزاندن کتب غزالی فتوا دادند و علی بن ‌یوسف بن ‌تاشفین، امیر مرابطی نیز فرمان سوزاندن این آثار را صادر کرد، ابن ‌نحوی استقلال رأی و نظر خود را از دست نداد و در این زمینه به سلطان نامه‌ای نوشت. سلطان طی فرمانی همه مردم را موظف ساخته بود تا سوگند یاد کنند که هیچ نسخه‌ای از احیاء العلوم نزد ایشان نیست. ابن ‌نحوی به الزام آور نبودن این سوگند فتوی داد.  

اثر مهم باقی باقی مانده از ابن ‌نحوی که انتساب آن به وی مورد تردید برخی از نویسندگان قرار گرفته، قصیده منفرجه یا الفرج بعد الشدة است که سبکی آن را به محمد بن ‌احمد بن ‌ابراهیم اندلسی نسبت داده و متذکر شده که در کتاب الغُرَّة اللائحۀ ابوعبدالله محمد بن ‌علی توزری، این قصیده بارها از جمله در آستانه (1288ق)، اسکندریه (1304ق/1886م) و قاهره (1321ق/1903م) به چاپ رسیده است. بر این قصیده شروح متعدد و تخمیس‌هایی نیز نوشته شده که بعضی از آنها به چاپ رسیده‌اند از جمله: شرح زکریا بن ‌محمد انصاری با عنوان الاضواء البهجة فی ابراز دقائق المنفرجة، قاهره (1323ق)؛ شرح اسماعیل بن ‌احمد انقروی با عنوان الحکم المندرجة فی شرح المنفرجة، بولاق (1300ق)؛ تخمیس ابن ‌ملک (مالک) که همراه با قصیده منفرجه در اسکندریه (1304ق) چاپ سنگی شده است؛ تخمیس عبداللّه بن ‌نعیم حضرمی قرطبی که متن آن در عنوان الدرایۀ غبرینی آمده است<ref>صفری نادری، حسن، ج5، ص 43</ref>.