المعین في البلاغة (البیان - البدیع - المعاني): تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:زبانشناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات عربی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 فروردین 1401]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1401 توسط فریدون سبحانی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1401 توسط فریدون سبحانی]] | ||
نسخهٔ ۲۳ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۳۵
| المعین في البلاغة (البیان - البدیع - المعاني)(قدری مایو، عبدالقادر محمد) | |
|---|---|
| پدیدآوران | قدری مایو، عبدالقادر محمد (نويسنده) یعقوب، امیل (محقق) |
| ناشر | عالم الکتب |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1420ق - 2000م |
| چاپ | 1 |
| شابک | - |
| موضوع | زبان عربی - بدیع - راهنمای آموزشی - زبان عربی - معانی و بیان - راهنمای آموزشی |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /م2م6 2028 PJA |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
المعین في البلاغة، نوشته عبدالقادر محمد مایو (متولد 1935م) مشهور به «قدری مایو» شاعر و ادیب سوری که با اشراف امیل بدیع یعقوب چاپ شده است.
نویسنده پس از نگاهی که به میراث بلاغی عرب افکنده، خواسته است طرح نوی در تعلیموتعلم این شاخۀ دانش ادبی درانداخته و اثر مناسبی در این موضوع عرضه کرده تا اینکه علوم بلاغی و تألیفات آن جهشی به جلو داشته باشد. ازاینرو، مایو کمی در مصطلحات، عنوانها و عناصر آن دستبرده است و در ارائه درسها شیوۀ خاصی را عرضه میکند:
او دو عنصر آموزشی «تطبیقات و تمرینات» را به کتابش افزوده است؛ مایو در آغاز، درس را ارائه میدهد. سپس، عنوان «تطبیقات» را به آن افزوده و پرسشهایی را از نکتههای مهم درس طرح کرده و به همراه پاسخهایشان میآورد. در ادامه، پرسشهایی را با عنوان «تمرینات» بدون درج پاسخ برای شکوفایی ذهن خواننده طرح میکند و چنانچه او به پاسخ درست نیافت، میتواند آنها را در پایان کتاب بیابد.
شیوۀ مایو در ارائه شواهد شعری و نثری اینگونه است که خواننده را پیش از آنکه این علوم سهگانه، فصاحت و بلاغت را در یک شعر یا نثری مناسب و پسندیده بدانند، به آنچه که این علوم، ناپسند میشمرند، متوجه میکند.
وی در این اثر، از شواهد قرآنی در بسیاری از مبحثهای بلاغی و تطبیقها و تمرینهای کتاب بهره جسته است. همچنین، او بهتناسب برخی از شواهد شعری یا نثری، شرححالی از صاحب آن مثالها آورده است. البته در این کار، بهاختصار عمل کرده است تا کتاب از هدف و روش تألیفش بیرون نرود.[۱]
پانویس
- ↑ ر.ک: مقدمه مؤلف، ص6-5
منابع مقاله
- مقدمه مؤلف