المعین في البلاغة (البیان - البدیع - المعاني): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۴۶: خط ۴۶:


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]]
    [[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]]
    [[رده:زبان و ادبیات عربی]]


    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 فروردین 1401]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1401 توسط فریدون سبحانی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1401 توسط فریدون سبحانی]]

    نسخهٔ ‏۲۳ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۳۵

    المعین في البلاغة (البیان - البدیع - المعاني)(قدری مایو، عبدالقادر محمد)
    المعین في البلاغة (البیان - البدیع - المعاني)
    پدیدآورانقدری مایو، عبدالقادر محمد (نويسنده) یعقوب، امیل (محقق)
    ناشرعالم الکتب
    مکان نشرلبنان - بیروت
    سال نشر1420ق - 2000م
    چاپ1
    شابک-
    موضوعزبان عربی - بدیع - راهنمای آموزشی - زبان عربی - معانی و بیان - راهنمای آموزشی
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‎‏/‎‏م‎‏2‎‏م‎‏6 2028 ‏PJA‎‏
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    المعین في البلاغة، نوشته عبدالقادر محمد مایو (متولد 1935م) مشهور به «قدری مایو» شاعر و ادیب سوری که با اشراف امیل بدیع یعقوب چاپ شده است.

    نویسنده پس از نگاهی که به میراث بلاغی عرب افکنده، خواسته است طرح نوی در تعلیم‌وتعلم این شاخۀ دانش ادبی درانداخته و اثر مناسبی در این موضوع عرضه کرده تا اینکه علوم بلاغی و تألیفات آن جهشی به جلو داشته باشد. ازاین‌رو، مایو کمی در مصطلحات، عنوان‌ها و عناصر آن دست‌برده است و در ارائه درس‌ها شیوۀ خاصی را عرضه می‌کند:

    او دو عنصر آموزشی «تطبیقات و تمرینات» را به کتابش افزوده است؛ مایو در آغاز، درس را ارائه می‌دهد. سپس، عنوان «تطبیقات» را به آن افزوده و پرسش‌هایی را از نکته‌های مهم درس طرح کرده و به همراه پاسخ‌هایشان می‌آورد. در ادامه، پرسش‌هایی را با عنوان «تمرینات» بدون درج پاسخ‌ برای شکوفایی ذهن خواننده طرح می‌کند و چنانچه او به پاسخ درست نیافت، می‌تواند آن‌ها را در پایان کتاب بیابد.

    شیوۀ مایو در ارائه شواهد شعری و نثری این‌گونه است که خواننده را پیش از آنکه این علوم سه‌گانه، فصاحت و بلاغت را در یک شعر یا نثری مناسب و پسندیده بدانند، به آنچه که این علوم، ناپسند می‌شمرند، متوجه می‌کند.

    وی در این اثر، از شواهد قرآنی در بسیاری از مبحث‌‎های بلاغی و تطبیق‌ها و تمرین‌های کتاب بهره جسته است. همچنین، او به‌تناسب برخی از شواهد شعری یا نثری، شرح‌حالی از صاحب آن مثال‌ها آورده است. البته در این کار، به‌اختصار عمل کرده است تا کتاب از هدف و روش تألیفش بیرون نرود.[۱]

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه مؤلف، ص6-5

    منابع مقاله

    1. مقدمه مؤلف


    وابسته‌ها