۱۰۷٬۱۰۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' ؛' به '؛'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'زبان = عربي ' به 'زبان = عربی') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ؛' به '؛') |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
گروه دوم، معتقدند: ایمان، تنها با قلب و زبان حاصل می‌شود؛ «الإيمان (يكون) بالقلب و اللسان معا». خود اینها نیز بر چند دسته تقسیم می‌شوند؛ مثلا دسته اول که ابوحنیفه و عموم فقها هستند، می‌گویند: ایمان، اقرار زبانی و معرفت قلبی است<ref>ر.ک: همان، ص26</ref>. | گروه دوم، معتقدند: ایمان، تنها با قلب و زبان حاصل می‌شود؛ «الإيمان (يكون) بالقلب و اللسان معا». خود اینها نیز بر چند دسته تقسیم می‌شوند؛ مثلا دسته اول که ابوحنیفه و عموم فقها هستند، می‌گویند: ایمان، اقرار زبانی و معرفت قلبی است<ref>ر.ک: همان، ص26</ref>. | ||
سومین گروه، معتقدند: ایمان، تنها عملی است قلبی؛ «الإيمان عبارة عن عمل القلب فقط». خود اینها دو دسته‌اند: دسته‌ای باور دارند که ایمان یعنی شناخت خدا با قلب و دسته دیگر مجرد تصدیق قلبی خداوند را داخل در معنی ایمان می‌دانند<ref>ر.ک: همان، ص27</ref>. | سومین گروه، معتقدند: ایمان، تنها عملی است قلبی؛ «الإيمان عبارة عن عمل القلب فقط». خود اینها دو دسته‌اند: دسته‌ای باور دارند که ایمان یعنی شناخت خدا با قلب و دسته دیگر مجرد تصدیق قلبی خداوند را داخل در معنی ایمان می‌دانند<ref>ر.ک: همان، ص27</ref>. | ||
گروه چهارم معتقدند: ایمان فقط اقرار به زبان | گروه چهارم معتقدند: ایمان فقط اقرار به زبان است؛ «الإيمان هو الإقرار باللسان فقط». اینان نیز دو گروه هستند: گروهی، معرفت قلبی را شرط ایمان بودن اقرار زبانی می‌دانند، مانند غیلان بن مسلم دمشقی و فضل رقاشی؛ گروهی دیگر، این شرط قلبی را لازم ندانسته و ایمان را مجرد اقرار به زبان می‌دانند. این قول از آنِ کرامیه است<ref>ر.ک: همان، ص27-28</ref>. | ||
[[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]] در فصل دوم از انواع شفاعت سخن می‌گوید؛ در این فصل وی ابتدا ادله معتزله بر نفی شفاعت برای گناهکاران مسلمان را ذکر می‌کند و پس از آن به ارائه ادله اهل سنت بر ثبوت شفاعت برای گناهکاران مسلمان، می‌پردازد. ایشان در همین فصل، اعتراف می‌کند که: همه امت اسلام بر اینکه پیامبر(ص) در آخرت حق شفاعت دارد، اتفاق نظر دارند<ref>ر.ک: همان، ص35-57</ref>. | [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]] در فصل دوم از انواع شفاعت سخن می‌گوید؛ در این فصل وی ابتدا ادله معتزله بر نفی شفاعت برای گناهکاران مسلمان را ذکر می‌کند و پس از آن به ارائه ادله اهل سنت بر ثبوت شفاعت برای گناهکاران مسلمان، می‌پردازد. ایشان در همین فصل، اعتراف می‌کند که: همه امت اسلام بر اینکه پیامبر(ص) در آخرت حق شفاعت دارد، اتفاق نظر دارند<ref>ر.ک: همان، ص35-57</ref>. | ||