کوکبی تبریزی، سید ابوالقاسم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'مباني الإستنباط' به 'مباني الاستنباط') |
|||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
همان هنگام به درخواست مردم تبريز و دستور آيت اللّه حايري، پدرش به تبريز بازگشت. وي نيز همراه پدر به باغميشه تبريز رفت و نزد ميرزا فرج اللّه(پسر عمه اش) در مدرسه‌ي «طالبيه»ي تبريز، به فراگيري كتاب هاي معمول آن روز پرداخت. | همان هنگام به درخواست مردم تبريز و دستور آيت اللّه حايري، پدرش به تبريز بازگشت. وي نيز همراه پدر به باغميشه تبريز رفت و نزد ميرزا فرج اللّه(پسر عمه اش) در مدرسه‌ي «طالبيه»ي تبريز، به فراگيري كتاب هاي معمول آن روز پرداخت. | ||
دروس مقدماتي مانند: ادبيات | دروس مقدماتي مانند: ادبيات فارسی، كليله و دمنه، ابواب الجنان، جامع عباسي، جامع المقدمات ملامحسن را در مدرسه ي طالبيه گذراند. سپس به فراگيري نهج البلاغه روي آورد. | ||
در سال 1320ش(سال گريختن رضاخان از ايران و تبعيد او به موريس)، به قم آمد و سطوح عالى [[كتاب المكاسب|مكاسب]] و [[كفاية الأصول (جامعه مدرسین)|كفايه]] را از مرحوم [[محقق داماد، سید محمد|محقق داماد يزدى]] آموخت و به درس خارج مرحوم [[حجت کوه‌کمری، محمد|آیت‌الله حجت كوه‌كمرى]] كه سمت كفالت ايشان را داشت، شركت نمود و تا سال 1370ق، از فيض درس و محضر آن بزرگوار استفاده كرد و از ابحاث مرحوم [[بروجردی، حسین|آیت‌الله بروجردى]] هم بهره‌مند شد تا سالى كه والد ماجدش به رحمت ايزدى پيوست و او جنازه‌اش را حمل به نجف نمود و مدت شش ماه در آن‌جا اقامت كرد و پس از آن به قم برگشت و بعد از فوت استادش، مرحوم آقاى [[حجت کوه‌کمری، سید محمد|حجت]]، مهاجرت به عراق نمود و براى تكميل مبانى علمى رحل اقامت افكند و از درس فقه و اصول مرحوم [[حکیم، سید محسن|آیت‌الله حكيم]] و بالاخص [[خویی، ابوالقاسم|آیت‌الله خويى]]، استفاده نمود. | در سال 1320ش(سال گريختن رضاخان از ايران و تبعيد او به موريس)، به قم آمد و سطوح عالى [[كتاب المكاسب|مكاسب]] و [[كفاية الأصول (جامعه مدرسین)|كفايه]] را از مرحوم [[محقق داماد، سید محمد|محقق داماد يزدى]] آموخت و به درس خارج مرحوم [[حجت کوه‌کمری، محمد|آیت‌الله حجت كوه‌كمرى]] كه سمت كفالت ايشان را داشت، شركت نمود و تا سال 1370ق، از فيض درس و محضر آن بزرگوار استفاده كرد و از ابحاث مرحوم [[بروجردی، حسین|آیت‌الله بروجردى]] هم بهره‌مند شد تا سالى كه والد ماجدش به رحمت ايزدى پيوست و او جنازه‌اش را حمل به نجف نمود و مدت شش ماه در آن‌جا اقامت كرد و پس از آن به قم برگشت و بعد از فوت استادش، مرحوم آقاى [[حجت کوه‌کمری، سید محمد|حجت]]، مهاجرت به عراق نمود و براى تكميل مبانى علمى رحل اقامت افكند و از درس فقه و اصول مرحوم [[حکیم، سید محسن|آیت‌الله حكيم]] و بالاخص [[خویی، ابوالقاسم|آیت‌الله خويى]]، استفاده نمود. | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
ايشان، حدود سى سال در نجف اقامت كرد و به درس و بحث مشغول شد و در سال 1400ق به قم آمد و سال‌ها به تدريس خارج فقه و اصول پرداخت. | ايشان، حدود سى سال در نجف اقامت كرد و به درس و بحث مشغول شد و در سال 1400ق به قم آمد و سال‌ها به تدريس خارج فقه و اصول پرداخت. | ||
==رحلت== | ==رحلت== | ||
ایشان در روز سه شنبه ۲۹ آذر ۱۳۸۴ش، بدرود حیات گفت و پیکر پاکش در روز چهارشنبه ۳۰ آذر (۱۸ ذی القعده ۱۴۲۶ق) در قبرستان ابوحسین در شهر مقدس قم آرام گرفت. | |||
==آثار== | ==آثار== | ||
وی مباحث اصولى [[خویی، ابوالقاسم|مرحوم خويى]] را به نام «مبانى الاستنباط»، در چهار جلد تأليف كرد كه دو جلد آن، مطبوع و دو جلد ديگر مخطوط مى‌باشد. | وی مباحث اصولى [[خویی، ابوالقاسم|مرحوم خويى]] را به نام «مبانى الاستنباط»، در چهار جلد تأليف كرد كه دو جلد آن، مطبوع و دو جلد ديگر مخطوط مى‌باشد. | ||
| خط ۶۷: | خط ۶۴: | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[ | [[مباني الاستنباط]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:دی (1400)]] | [[رده:دی (1400)]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۴
| نام | کوکبی تبریزی، سید ابوالقاسم |
|---|---|
| نام‌های دیگر | تبریزی، سید ابوالقاسم
باغمیشه، سید ابوالقاسم |
| نام پدر | سيد على اصغر كوكبى تبريزى |
| متولد | 1304 ش |
| محل تولد | تبریز |
| رحلت | سه شنبه ۲۹ آذر ۱۳۸۴ش |
| اساتید | آیت‌الله حكيم |
| برخی آثار | مبانی الاستنباط |
| کد مؤلف | AUTHORCODE05359AUTHORCODE |
سيد ابوالقاسم كوكبى (1304-1384ش)، فقیه، مجتهد، از فضلا و مدرسين حوزه علمیه قم
ولادت
وى، فرزند عالم جليل، سيد على اصغر كوكبى تبريزى، در سال 1304ش، در محله باغمیشه تبريز متولد شد.
تحصیلات
در دوران كودكي به همراه پدر به قم رفت. در 6 سالگي به مكتب خانه‌اي سپرده شد كه مكتب دار آن يك بانوي محترم از خانواده‌ي اهل علم بود. در آن جا، قرآن را فراگرفت.
همان هنگام به درخواست مردم تبريز و دستور آيت اللّه حايري، پدرش به تبريز بازگشت. وي نيز همراه پدر به باغميشه تبريز رفت و نزد ميرزا فرج اللّه(پسر عمه اش) در مدرسه‌ي «طالبيه»ي تبريز، به فراگيري كتاب هاي معمول آن روز پرداخت.
دروس مقدماتي مانند: ادبيات فارسی، كليله و دمنه، ابواب الجنان، جامع عباسي، جامع المقدمات ملامحسن را در مدرسه ي طالبيه گذراند. سپس به فراگيري نهج البلاغه روي آورد.
در سال 1320ش(سال گريختن رضاخان از ايران و تبعيد او به موريس)، به قم آمد و سطوح عالى مكاسب و كفايه را از مرحوم محقق داماد يزدى آموخت و به درس خارج مرحوم آیت‌الله حجت كوه‌كمرى كه سمت كفالت ايشان را داشت، شركت نمود و تا سال 1370ق، از فيض درس و محضر آن بزرگوار استفاده كرد و از ابحاث مرحوم آیت‌الله بروجردى هم بهره‌مند شد تا سالى كه والد ماجدش به رحمت ايزدى پيوست و او جنازه‌اش را حمل به نجف نمود و مدت شش ماه در آن‌جا اقامت كرد و پس از آن به قم برگشت و بعد از فوت استادش، مرحوم آقاى حجت، مهاجرت به عراق نمود و براى تكميل مبانى علمى رحل اقامت افكند و از درس فقه و اصول مرحوم آیت‌الله حكيم و بالاخص آیت‌الله خويى، استفاده نمود.
ايشان، حدود سى سال در نجف اقامت كرد و به درس و بحث مشغول شد و در سال 1400ق به قم آمد و سال‌ها به تدريس خارج فقه و اصول پرداخت.
رحلت
ایشان در روز سه شنبه ۲۹ آذر ۱۳۸۴ش، بدرود حیات گفت و پیکر پاکش در روز چهارشنبه ۳۰ آذر (۱۸ ذی القعده ۱۴۲۶ق) در قبرستان ابوحسین در شهر مقدس قم آرام گرفت.
آثار
وی مباحث اصولى مرحوم خويى را به نام «مبانى الاستنباط»، در چهار جلد تأليف كرد كه دو جلد آن، مطبوع و دو جلد ديگر مخطوط مى‌باشد.