ابن سوار، احمد بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '<references/>↵==منابع مقاله==↵' به '<references/> ==منابع مقاله== ') |
|||
| (۳۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR05987.jpg|بندانگشتی|ابن سوار، احمد بن علی]] | [[پرونده:NUR05987.jpg|بندانگشتی|ابن سوار، احمد بن علی]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |ابن سوار، احمد بن علی | ||
|- | |- | ||
| | |نام‌های دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" | بغدادی، ابی‌طاهر احمد | ||
ابن سوار بغدادی، احمد بن علی | ابن سوار بغدادی، احمد بن علی | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" |علی | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" |412ق | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" |بغداد | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" |496 ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" |ابوالفتح عبدالواحد بن شيطا | ||
ابومحمد سبط خياط | |||
ابوالكرم شهرزورى | |||
محمد بن محمد بن غيلان | |||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" |[[المستنير في القراءات العشر]] | ||
|-class= | |- class="articleCode" | ||
|کد | |کد مؤلف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE05987AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''ابن سِوار، ابوطاهر احمد بن على بن عبيدالله بغدادى''' (412 - 4 شعبان 496ق)، مقرى، نحوى و محدث حنفى كه «سوار» نام جد اعلايش بوده است. | |||
==تحصیلات== | |||
در حدود 40 سال به فراگیرى و آموختن حديث و قرائت پرداخت و ظاهراً در اواخر عمر نابينا شد و در بغداد درگذشت و در كنار قبر «معروف كرخى» مدفون گرديد. تنى چند از افراد خاندان وى از جمله فرزندانش ابوالفوارس هبةالله و ابوالفتوح محمد نيز صاحب نام بوده‌اند. ابن سوار قرائت را نزد مشايخى چون ابوالفتح عبدالواحد بن شيطا، على بن محمد بن فارس خياط، احمد بن مسرور بن عبدالوهاب، حسن بن ابوالفضل شرمقانى و حسن بن على بن عبدالله عطار فراگرفت. نيز كسانى چون ابومحمد سبط خياط، ابوالكرم شهرزورى، ابوطاهر سلفى و ابوعلى بن سكره صدفى از او قرائت آموخته‌اند. | |||
ابن سوار علاوه بر قرائت، به حديث نيز پرداخت و از كسانى چون محمد بن محمد بن غيلان، على بن محسن تنوخى و محمد بن عبدالواحد بن رزمه حديث شنيد. از راویان حديث وى نيز محمد بن ناصر سلاّمى و عبدالوهاب انماطى را مى‌توان نام برد. از ديدگاه جرح و تعديل، ابن سوار را در نقل، ثقه و ثبت دانسته‌اند. | |||
==آثار== | |||
تنها اثر به‌جاى‌مانده او کتاب «المستنير في القرائات العشر» است كه مورد استفاده مقريان پس از وى قرار گرفته است؛ از جمله [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]] در موارد فراوانى از این کتاب استفاده كرده و طرق روايت خود از آن کتاب را به‌تفصيل ذكر نموده است. | |||
ابن سوار ظاهراً آثار ديگرى نيز در علوم قرآنى تأليف كرده كه از آن میان به کتاب او در مفردات قاريان ده‌گانه مى‌توان اشاره كرد<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/1918 صفری نادری، حسن، ج 3، ص720]</ref>. | |||
==پانویس== | |||
<references/> | |||
==منابع مقاله== | |||
[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/1918 صفری نادری، حسن، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374] | |||
==وابسته‌ها== | |||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[المستنير في القراءات العشر]] | |||
[[ | |||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۴۳
| نام | ابن سوار، احمد بن علی |
|---|---|
| نام‌های دیگر | بغدادی، ابی‌طاهر احمد
ابن سوار بغدادی، احمد بن علی |
| نام پدر | علی |
| متولد | 412ق |
| محل تولد | بغداد |
| رحلت | 496 ق |
| اساتید | ابوالفتح عبدالواحد بن شيطا
ابومحمد سبط خياط ابوالكرم شهرزورى محمد بن محمد بن غيلان |
| برخی آثار | المستنير في القراءات العشر |
| کد مؤلف | AUTHORCODE05987AUTHORCODE |
ابن سِوار، ابوطاهر احمد بن على بن عبيدالله بغدادى (412 - 4 شعبان 496ق)، مقرى، نحوى و محدث حنفى كه «سوار» نام جد اعلايش بوده است.
تحصیلات
در حدود 40 سال به فراگیرى و آموختن حديث و قرائت پرداخت و ظاهراً در اواخر عمر نابينا شد و در بغداد درگذشت و در كنار قبر «معروف كرخى» مدفون گرديد. تنى چند از افراد خاندان وى از جمله فرزندانش ابوالفوارس هبةالله و ابوالفتوح محمد نيز صاحب نام بوده‌اند. ابن سوار قرائت را نزد مشايخى چون ابوالفتح عبدالواحد بن شيطا، على بن محمد بن فارس خياط، احمد بن مسرور بن عبدالوهاب، حسن بن ابوالفضل شرمقانى و حسن بن على بن عبدالله عطار فراگرفت. نيز كسانى چون ابومحمد سبط خياط، ابوالكرم شهرزورى، ابوطاهر سلفى و ابوعلى بن سكره صدفى از او قرائت آموخته‌اند.
ابن سوار علاوه بر قرائت، به حديث نيز پرداخت و از كسانى چون محمد بن محمد بن غيلان، على بن محسن تنوخى و محمد بن عبدالواحد بن رزمه حديث شنيد. از راویان حديث وى نيز محمد بن ناصر سلاّمى و عبدالوهاب انماطى را مى‌توان نام برد. از ديدگاه جرح و تعديل، ابن سوار را در نقل، ثقه و ثبت دانسته‌اند.
آثار
تنها اثر به‌جاى‌مانده او کتاب «المستنير في القرائات العشر» است كه مورد استفاده مقريان پس از وى قرار گرفته است؛ از جمله ابن جزرى در موارد فراوانى از این کتاب استفاده كرده و طرق روايت خود از آن کتاب را به‌تفصيل ذكر نموده است.
ابن سوار ظاهراً آثار ديگرى نيز در علوم قرآنى تأليف كرده كه از آن میان به کتاب او در مفردات قاريان ده‌گانه مى‌توان اشاره كرد[۱].
پانویس
منابع مقاله