۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'تاريخ دمشق' به 'تاريخ دمشق'
جز (جایگزینی متن - 'شيخ طوسى' به 'شيخ طوسى') |
جز (جایگزینی متن - 'تاريخ دمشق' به 'تاريخ دمشق') |
||
| خط ۸۴: | خط ۸۴: | ||
ايشان در جوابيه‌ها بيشتر از آيات قرآن روايات اهل سنت، شواهد تاريخى و اشعار استفاده كرده‌اند و در آخر هر جا نياز باشد، ادله و براهين شيعه را جهت اثبات عقائد شيعه مى‌آورند. | ايشان در جوابيه‌ها بيشتر از آيات قرآن روايات اهل سنت، شواهد تاريخى و اشعار استفاده كرده‌اند و در آخر هر جا نياز باشد، ادله و براهين شيعه را جهت اثبات عقائد شيعه مى‌آورند. | ||
به طور مثال در مورد آيه تطهير صفحه 59 كتاب، ايشان حدودا هفده روايت از روات اهل سنت مى‌آورند كه منظور از اهل بيت، فقط حضرت على(ع)، فاطمه(س)، حسن و حسين عليهم السلام هستند نه أمهات المؤمنين يا در بحث تحريف قرآن صفحه 159 كه مؤلف الوشيعه علماى شيعه را متهم مى‌كند كه ايشان اجماع به تحريف قرآن دارد، مصنف كلام هشت تن از علماى بزرگ شيعه از قبيل مرحوم صدوق [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، سيد مرتضى را ذكر مى‌كنند كه شيعه قائل به عدم تحريف است نه زيادت و نه نقصان و در ادامه از منابع خود اهل سنت به سيزده مورد من جمله مسند احمد، [[صحيح مسلم]] [[صحيح بخارى]]، تاريخ دمشق و... اشاره كرده و متذكر مى‌شوند كه اينان قائل به زيادت و نقصان در قرآن شده‌اند. | به طور مثال در مورد آيه تطهير صفحه 59 كتاب، ايشان حدودا هفده روايت از روات اهل سنت مى‌آورند كه منظور از اهل بيت، فقط حضرت على(ع)، فاطمه(س)، حسن و حسين عليهم السلام هستند نه أمهات المؤمنين يا در بحث تحريف قرآن صفحه 159 كه مؤلف الوشيعه علماى شيعه را متهم مى‌كند كه ايشان اجماع به تحريف قرآن دارد، مصنف كلام هشت تن از علماى بزرگ شيعه از قبيل مرحوم صدوق [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]]، سيد مرتضى را ذكر مى‌كنند كه شيعه قائل به عدم تحريف است نه زيادت و نه نقصان و در ادامه از منابع خود اهل سنت به سيزده مورد من جمله مسند احمد، [[صحيح مسلم]] [[صحيح بخارى]]، [[تاریخ مدینة دمشق |تاريخ دمشق]] و... اشاره كرده و متذكر مى‌شوند كه اينان قائل به زيادت و نقصان در قرآن شده‌اند. | ||
يا در مبحث تقيه صفحه 182، بحث عقلى و نقلى مفصلى دارد كه ابتدا به حكم عقل و آيات قرآن استدلال كرده، سپس روايات شيعى را آورده‌اند. | يا در مبحث تقيه صفحه 182، بحث عقلى و نقلى مفصلى دارد كه ابتدا به حكم عقل و آيات قرآن استدلال كرده، سپس روايات شيعى را آورده‌اند. | ||