رسالة في السماع و الرقص: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رسالة فی السماع و الرقص'''، نوشته محمد بن محمد منبجی(785ق) محدث و فقیه حنبلی است که با تحقیق و پاورقی‌های محمد صبحی حسن حلاق چاپ شده است. منبجی سماعی را که بین متصوفه رایج است، در شمار سماع حرام می‌نهد. وی از قول فقیهانی همچون ابن تیمیه سماع را تقسیم بندی می‌کند؛ سماع حلال آن چیزی است که پیامبر(ص)، صحابه و تابعین از آن بهره می‌بردند آنگونه که شنیدن آیات قرآن آنان را در وجد و یا اندوه فرو می‌برد. مصنف شواهدی را برای این مدعایش آورده است<ref>ر.ک: منبجی، ص 17</ref>‏خود قرآن نیز به آن تأکید دارد، مانند این آیه و اذا سمعوا ما أنزل إلی الرسول تری أعینهم تفیض من الدمع مما عرفوا من الحق.<ref>ر.ک: منبجی، ص 13</ref> خشوع قلب، اشک چشم، لرزش پوست، فریاد از سر درد، بیهوشی و مرگ از آثار این نوع سماع است.<ref>ر.ک: منبجی، ص 20</ref>منبجی سماع مکاء -مانند صفیر- و تصدیه -ثصفیق- را از آنِ مشرکان می‎داند و آن را نیز حرام می‌شمارد.<ref>ر.ک: همان، ص 21</ref>پرهیزدادن مردم از گردآمدن بر سرگرمی‌های بیهوده مانند غناء و ابزار موسیقی -که در سماع حرام به کار گرفته می‌شد، <ref>ر.ک: منبجی، ص  25</ref>و در پایان قرن دوم هجری در جامعۀ مسلمانان گسترش یافت، در گفتار فقیهان آمده است.<ref>ر.ک: همان، ص 28</ref>‏مصنف تأیید این نوع سماع را به برخی از بزرگان جهان اسلام همچون ابن راوندی، فارابی و ابن سینا نسبت می‌دهد.<ref>ر.ک: همان، ص 32</ref>‏مصنف سه قاعده را برای رسیدن به حکم واقعی سماع بیان کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص 39</ref>‏همچنین، آرای بزرگان اهل سنت را در بارۀ حکم غنای بدون ابزار لهو آورده است<ref>ر.ک: همان، ص 41</ref>‏

مصنف دربارۀ رقص حکم قطعی به جایزنبودنش می‌دهد.<ref>ر.ک: همان، ص 47</ref>‏ وی بحثی را دربارۀ کسانی که ادعا می‌کنند خداوند با آنان سخن گفته است، آورده و نقدشان کرده است.  <ref>ر.ک: همان، ص 75/ref>‏ وی درباره اذان نیز بر این باور است که نباید به نوحه، مرثیه و غزل آلوده شود.<ref>ر.ک: همان، ص 78</ref>منبجی بحثی را دربارۀ فطرت آورده و در آخر به برخی از بدعت‌های صوفیه -به گمان او- اشاره کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص 95</ref>‏   

<references/>

[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]]

[[رده:مقالات بازبینی نشده1]]

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]