التحفة اللطيفة في تاريخ المدينة الشريفة: تفاوت میان نسخه‌ها

مناقب و اخبار و شهادت ايشان بيش از يك مجلد نيازمند است. آن حضرت فاضل، كثير الصلاة و روزه و حج بود. 25 حج را پياده به جاى آورده بود. بسيار صدقه مى‌داد و تمامى كارهاى نيك را انجام مى‌داد. از هواى نفس پرهيز مى‌كرد. با يزيد بن معاويه چه در زمان حيات پدرش و چه پس از آن بيعت نكرد. به مكه گريخت و اهل مكه به وى نامه نوشتند كه به سوى آنها حركت كند. او مسلم به عقيل را به سوى آنها فرستاد تا برای او خبر بياورد. 12000 نفر با مسلم بيعت كردند؛ اما زمانى كه عبيدالله بن زياد از جانب يزيد ولايت كوفه را به دست گرفت، او را تنها گذاشتند. مسلم بن عقيل كشته شد و دو هزار سوار با عمر بن سعد بن ابى‌وقاص برای قتل حسین گسيل شد. حسین(ع) در دهه اول ذى‌الحجه سال 60 هجرى به همراه اهل‌بيتش و 60 نفر از مشايخ كوفه از مكه خارج شد. نزدیک انش و ديگران او را از اين هجرت نهى كرده بودند؛ اما او سرباز زد و گفت: «من در رؤيا نبى(ص) را ديدم كه مرا به اين كار امر فرمود». پس بر او گذشت آنچه گذشت و در كربلاء در روز عاشوراء روز شنبه سال 61 هجرى؛ در حالى‌كه عطشان بود، به قتل رسيد. قاتل وى در اين روز عبيدالله بن زياد يا سنان بن ابى انس نخعى لعنه‌الله بود. جسد شريفش در كربلاء دفن گرديد و اين سرزمين كرب و بلاء بود. در محل دفن رأس آن حضرت اختلاف شده است. گفته شده كه يزيد آن را به مدينه ارسال كرد، غسل و كفن شد و در بقيع نزد قبر مادرش فاطمه مدفون گرديد. و نيز گفته شده كه به شام حمل شد و در رأس عمود در مسجد جامع دمشق در عين‌القبله دفن گرديد».

بر اين شرح حال كه با توجه به اينكه نویسنده بر مذهب اهل‌سنت بوده، ايراداتى وارد است كه بر پژوهشگر شيعه لازم است به آنها توجه كند. از جمله اين اشكالات ذكر كسانى است كه [[امام سجاد(ع)]] از آنها روايت كرده است. روشن است كه برخى از اين راويان؛ مانند ابى‌هريره و مروان از ديدگاه شيعه ثقه نيستند و امام از آباء طاهرينش روايت مى‌كند و نيازى به ذكر اين اشخاص در سلسله سند روايات نيست. ديگر اينكه امام محمد باقر(ع) به عنوان برادر ايشان ذكر شده است كه دو احتمال وجود دارد: اينكه در منبع مورد استناد اشتباه ذكر شده و يا در هنگام استنساخ چنين سهوى رخ داده است.