رسالهی کمالیه: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1401]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1401 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1401 توسط محسن عزیزی]] |
نسخهٔ ۷ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۲۱
رسالهی کمالیه | |
---|---|
پدیدآوران | علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد (نويسنده) خواجوی، محمد (مصحح) |
عنوانهای دیگر | رسالهی کمالیه در قواعد و عقاید شریعت و طریقت ** غزلیات حضرت امیر عبدالله برزشابادی قدس سره ** غزلیات حضرت شیخ رشیدالدین بیدوازی قدس سره ** غزلیات حضرت شیخ علاء الدولهی سمنانی قدس سره |
ناشر | دريای نور |
مکان نشر | ایران - شیراز |
سال نشر | 1387ش |
چاپ | 1 |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
رسالهی کمالیه، در قواعد و عقاید شریعت و طریقت، نوشته شیخ شهابالدین امیر عبدالله برزشابادی (890ق) است. او عارف و از قطبهای ذهبیه و مرید و جانشین خواجه اسحاق ختلانی است.
در این کتاب، غزلیات شیخ رشیدالدین بیدوازی و شیخ علاءالدوله سمنانی نیز آمده است.
این اثر با مقدمه و تصحیح محمد خواجوی عرضه شده است که توضیحی از سلسله ذهبیه، زندگی و زمانه مؤلف که از سادات حسینی است، در آن گنجانده شده است[۱].
احمد تبریزی نیز در آغاز کتاب توضیحی در رد داستانی که مدعی است خواجه اسحاق ختلانی، برزشابادی را از خود رانده بوده، آورده است[۲].
موضوع کتاب، شرح قواعد و عقاید شریعت و طریقت است که در سه اشارت بیان شدهاند:
نخستین اشاره، در اثبات صانع و ذکر صفتهای هفتگانه ذاتی که عبارت از شناختن حق معبود است و شامل: نفی جسم و جوهر و عرض و نیز نفی ترکیب و حدوث و دو واجب الوجود بودن و جز اینها است. در این اشارت، به وجود شیخ کاملی که بر باورهای درست واقف بوده و بر رسیدن به معرفت کشفی تأکید میکند، پرداخته شده است.
اشارت دوم، در بیان نیاز به شیخ، ذکر نامهای مشایخ سلسله، شرح آفتهای راه، وظیفههای مرید نسبت به مراد در اجرای دستورهای سلوکی و توضیح شرطهای هشتگانه خلوت است.
اشارت سوم، به هجده شرط آداب مریدی پرداخته است[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه مصحح و مقدمه تبریزی.