دیوان غالب دهلوی مشتمل بر غزلیات و رباعیات فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

و نکته نعز این است که او راست این سروده:

{{شعر}}

{{شعر}}

{{ب|''هر مطلعی که ریزد از خامه‌ام فغانی است''|2=''جز نغمه محبت سازم نوا ندارد''}}

{{پایان شعر}}

از آن جمله است این چند نمونه:

{{شعر}}

{{ب|''نومیدی ما گردش ایام ندارد''|2=''روزی که سیه شد سحر و شام ندارد''}}

{{ب|''باید ز می‌‎هرآینه پرهیز گفته‌اند''|2=''آری دروغ مصلحت‌آمیز گفته‌اند''}}

طنزپردازی و لطیفه‌گویی غالب نیز رنگ ایرانی به خود گرفته است. او در نامه‌ای که به یکی از دوستان خود به‌مناسبت درگذشت همسرش می‌نگارد، این بیت را می‌نویسد:

{{شعر}}

{{ب|''زن نو کن ای دوست در هر بهار''|2='' که تقویم پارینه ناید به‌کار''}}

{{پایان شعر}}

اگرچه سخن غالب سنتی‌تر از آن است که او را شاعر مکتب وقوع بنامیم، ولی در این مکتب که آن را به زبان وقوع و یا واقعه‌گویی نامیده‌اند طبع آزموده است؛ از آن جمله است:

{{شعر}}

{{ب|''خواست کز ما رنجد و تقریب رنجیدن نداشت ''|2='' جرم غیر از دوست پرسیدیم و پرسیدن نداشت''}}

{{ب|''آمد و از تنگی جا جبهه پرچین کرد و رفت''|2=''بر خود از ذوق قدوم دوست بالیدن نداشت''}}

{{پایان شعر}}

حیدرستایی و حیدرپرستی و شیفتگی غالب به [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] موجب شده است که وی «غالب» را تخلص خویش سازد تا به یاری نام خود که اسدالله است، با اسدالله غالب، یعنی [[امام على(ع)|علی بن ابی‎طالب(ع)]] همنامی کرده باشد. نام [[امام على(ع)|علی(ع)]] و یاد او همواره سخن غالب را رنگ و بوی بخشیده و کلام وی را وجد و حال داده است.<ref>ر.ک: همان، ص38</ref>.