مدرس یزدی، علی‌اکبر: تفاوت میان نسخه‌ها

| data-type="authorbirthDate" | 1267ق  

| data-type="authorDeathDate" | 1304ش / 1344ق  

[[قشقایی، جهانگیر|جهان‎گیرخان قشقایی]]

| data-type="authorWritings" | ‏مجموعه رسائل کلامي و فلسفي و ملل و نحل  

 

[[رسائل حکمیه]]

'''علی‌اکبر مدرس یزدی'''، معروف به حکیم الهى و حِکمى یزدى، استاد حکمت و عرفان قرن سیزدهم و چهاردهم است. [[قمشه‌ای، محمدرضا|محمدرضا قمشه‌ای]] و [[قشقایی، جهانگیر|جهان‎گیرخان قشقایی]] از اساتید وی و [[خمینی، سید روح‌الله|امام خمینى]] و [[مرعشی، شهاب‌الدین|سید شهاب‎الدین مرعشى نجفى]] از شاگردان او بوده‌اند. در کتاب «[[رسائل حکمیه]]» چهار رساله فارسی از او چاپ شده است.

==زندگی‌نامه==

میرزا علی‌اکبر حکمی یزدی در حدود 1267ق، در یزد به ‎دنیا آمد. پدرش، میرزا ابوالحسن یزدى، از تاجران یزد بود. علی‌اکبر در زادگاهش به تحصیل ادبیات و علوم پرداخت، سپس به اصفهان رفت و نزد [[قمشه‌ای، محمدرضا|آقا محمدرضا قمشه‌اى]]، اسفار [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] و شرح قیصرى بر [[فصوص الحكم (تعليقات ابوالعلاء عفيفي)|فصوص‎ الحکم]] [[ابن عربی، محمد بن علی|محیی‌الدین بن ‎عربى]] را خواند و از درس شرح منظومه [[قشقایی، جهانگیر|جهان‎گیرخان قشقایى]] نیز بهره برد. بعد از آن در تهران علوم معقول را از آقا على مدرس طهرانى و میرزا ابوالحسن جلوه و ریاضیات را از میرزا حسین سبزوارى فراگرفت. حکمى علوم منقول را از میرزا ابوالقاسم نورى تهرانى و سیدصادق طباطبایى و میرزا حسن آشتیانى فراگرفت.

حکیم یزدى را از مدرّسان شاخص فلسفه و عرفان عهد خویش دانسته‌اند. [[آشتیانی، جلال‌الدین|سید جلال‌الدین آشتیانى]] احاطه حکیم یزدى را در علوم ریاضى بیش از الهیات و علوم دیگر دانسته است. برخى از اسناد به‎جامانده از او، مبین علاقه وى به مسائل سیاسى و مشارکت در امور اجتماعى است. وى با بدیع‎الملک‎میرزا عمادالدوله، حاکم یزد، مناسبات حسنه‌اى داشت. بدیع‎الملک خود را شاگرد حکیم دانسته و برخی آثار او را ترجمه کرده است.

 

حکیم یزدى در 1344ق، در قم درگذشت و در قبرستان شیخان دفن شد. فقیه و مؤسس حوزه علمیه قم، حاج ‎شیخ عبدالکریم حائرى، در آن روز، به احترام وى، درس را تعطیل کرد.

# سید کاظم عصار تهرانى؛

# [[خوانساری، محمدتقی|سید محمدتقى خوانسارى]]؛

# سید احمد خوانسارى؛

# میرزا ابوالحسن رفیعى قزوینى؛

# [[مرعشی، شهاب‌الدین|سید شهاب‎الدین مرعشى نجفى]]؛

حکیم یزدى در اواخر عمر، به ‎سبب بیمارى، نتوانست آثار خود را جمع‎آورى و چاپ کند؛ لذا برخى از آنها پس از مرگ او از میان رفت. قسمتى از آنچه باقى مانده با عنوان رسایل حکمیه، که همه به فارسى است، به اهتمام فرزند او، محمود حکمى یزدى، در 1365ش، در تهران چاپ شده است. قسمتى دیگر نیز، که برخى از آنها به فارسى و برخى به عربى است، با عنوان مجموعه رسائل کلامى و فلسفى و ملل و نحل، با مقدمه [[ابراهیمی دینانی، غلامحسین|غلامحسین ابراهیمى دینانى]] در 1374ش، در تهران به چاپ رسیده است. رسایل حکمیه مشتمل است بر رساله بديعة إلهية في بيان مفهوم الماهية و الوجود که آن را براى بدیع‎الملک نوشته، شرح فارسى رساله مسئله وجود [[جامی، عبدالرحمن|ملاعبدالرحمن جامى]]، رساله معرفة النفس و معرفة الرب و رساله‌اى در هندسه با خط حکیم یزدى. از جمله آثارى که در مجموعه رسائل کلامى و فلسفى مندرج است، رساله حکمت متعالیه، رساله ملل و نحل، تعليقات على شرح فصوص الحكم قیصرى و تعليقات على الحكمة المتعالية في الأسفار العقلية الأربعة است. حواشى بر شرح نهج‎البلاغه [[ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبةالله|ابن‎ ابی‌الحدید]]، شرح [[الشواهد الربوبية في المناهج السلوكية|الشواهد الربوبية]] [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملاصدرا]] و تعلیقه بر شرح منظومه سبزوارى، از جمله آثار چاپ‎نشده وى است. حکیم، شعر نیز می‌سرود و «تجلى» تخلص می‌کرد و نیز در نگارش انواع خط مهارت داشت<ref>ر.ک: سید عرب، حسن، ص782-780</ref>.

<references/>

[[رده: 25 آبان الی 24 آذر]]