شرح منازل السائرين (التلمسانى): تفاوت میان نسخه‌ها

[[تلمسانی، سلیمان بن علی]] (شارح)

عرفان - متون قدیمی تا قرن 14

شارح در كتاب، تصريحى به نام آن نكرده است، ولى در آغاز و انجام شرح، عباراتى دارد كه مشعر به اين نام است. در آغاز مى‌گويد: «من در شرح مقاصد شيخ عارف محقق، ابواسماعيل، عبدالله انصارى، از خدا طلب خير نمودم» و در انجام مى‌گويد: «شرح بعضى از مقاصد [[انصاری، عبدالله بن محمد |شيخ عبدالله انصارى]] به پايان رسيد».

علت مشهورتر بودن شرح قاسانى از شرح تلمسانى آن است كه شرح تلمسانى در تونس چاپ شده و در مغرب‌زمين رواج داشته و در مشرق‌زمين و ايران، نسخه آن كمياب بوده است و هم‌اكنون كه اولين بار، اين شرح در ايران چاپ شده، معلوم گرديده كه اين شرح، حلقه گم‌شده بين «منازل السائرين» و «شرح منازل السائرين» قاسانى است، زيرا از نظر تاريخى، شرح تلمسانى مقدم بر شرح قاسانى است؛ به دليل اينكه تاريخ كتابت نسخه خطى كه شرح حاضر را از روى آن چاپ نموده‌اند، سيزدهم رمضان سنه 673ق، به قلم على بن مظفر بوده است؛ يعنى در زمان حيات شارح نوشته شده؛ درحالى‌كه عبدالرزاق قاسانى، متوفاى سنه 730ق، است؛ يعنى حدود نيم‌قرن بعد از تلمسانى وفات نموده است.

انگيزه شارح از تأليف اين شرح، اين بود كه شيخ ناصرالدين ابوبكر بن قليج، از شارح تلمسانى درخواست مى‌نمايد كه مقاصد شيخ عبدالله انصارى در منازل السائرين را شرح نمايد و شارح، امر ايشان را امتثال مى‌نمايد و از خدا طلب خير مى‌كند و شرح منازل السائرين را به رشته تحرير درمى‌آورد.

شرح منازل السائرين تلمسانى، به لحاظ قدمت تاريخى كه دارد و تقريبا اولين شرح محسوب مى‌شود، داراى ويژگى‌هايى است كه منحصربه‌فرد است و در ساير شروح وجود ندارد. پاره‌اى از آن ويژگى‌ها عبارتند از:

#شارح علامه، در شرح منازل و مقامات سلوك، هر جا با ماتن اختلاف ديدگاه دارد، اجتهاد مى‌كند و نظرات خويش را ابراز مى‌نمايد، فلذا شرح او شرح تقليدى نيست، بلكه مشحون از تحقيقات و ابتكارات است كه به‌عنوان نمونه، به برخى از آنها اشاره مى‌نماييم:

#:و چون بيشتر مردم از حق محجوبند و به دنيا و خلق توجه دارند، دل‌هايشان به به مكاشفه صورت‌هاى باطنى و اخبار غيبى اهل رياضت متمايل مى‌شود و آنان را بزرگ مى‌شمارند و اهل الله و خواص مى‌پندارند و از اهل معرفت، روى‌گردان مى‌شوند؛ حتى آنان را به جهل و بى‌معرفتى متهم مى‌سازند و مى‌گويند: اگر اينان اهل الله هستند، چرا از احوال ما و مخلوقات خبر نمى‌دهند؛ درحالى‌كه ديده دل آنان كور است و نمى‌دانند كه خدا اينان را از ملاحظه خلق دور داشته و به خود اختصاص داده و از ماسوى‌الله منصرف كرده است؛ وگرنه، ما ديده‌ايم كه اهل حق هرگاه، كمترين توجهى به كشف صور باطنى و اخبار غيبى بكنند، چيزهايى مشاهده مى‌كنند كه اهل رياضت هرگز قادر به مشاهده آن‌ها نخواهند بود.

#شارح در لابه‌لاى شرح، برخى از حالات عرفانى خود را نقل مى‌كند كه حاكى از آن است كه علاوه بر علوم ظاهرى، از علوم باطنى نيز برخوردار بوده است. در باب رضا، صفحه 229 مى‌فرمايد: سومين درجه رضا، براى اهل مقام محبت راستين حاصل مى‌شود و من، الحمد لله، اين مقام را چشيده‌ام و درستى آن، در سه جا براى من به وقوع پيوست:

#:اولين بار، زمانى بود كه فرنگيان مى‌خواستند با شمشير مرا بكشند، پس من به دلم توجه نمودم و در نزد او تفاوتى ميان زندگى و مرگ نيافتم، زيرا به حكم خدا راضى بودم و سلطان محبت بر دلم غلبه كرده بود.

#هرجا مناسبتى پيش آمده، خواننده را به دستورهاى اخلاقى - عرفانى و شيوه سير و سلوك عملى سفارش مى‌كند. اينها، حاكى از آن است كه شارح، عارف كاركشته و راه‌رفته‌اى است كه خود به كمال رسيده و توان به كمال رساندن سالكان را نيز دارد؛ به‌عنوان نمونه، در باب فرار و رياضت، سه دستور العمل عرفانى به‌عنوان وصيت بيان نموده است.

[[رده:کتاب‌شناسی]]

[[رده:اسلام، عرفان، غیره]]

[[رده:تصوف و عرفان]]

[[رده:آثار کلی تصوف و عرفان]]