علم البديع (مراغی): تفاوت میان نسخه‌ها
Alphabetit (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR73556J1.jpg | عنوان = علم البديع(مراغی، محمود احمدح...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''علم البدیع''' تألیف نویسنده معاصر محمود احمد حسن مراغی است که همانگونه که از نامش پیداست به علم بدیع، انواع و محسنات آن پرداخته است. در انتهای کتاب، آخرین مبحث «الایضاح فی علوم البلاغة» خطیب قزوینی جداگانه ارائه شده است. | |||
مباحث با ذکر معنی لغوی «بدیع» از لسان العرب ابن منظور آغاز شده است؛ انشاء، اختراع بی‌مانند و از جمله اسامی پروردگار به دلیل ابداع و احداث اشیاء بدون سابقه، از آن جمله است؛ لذا معنای لغوی کلمه بدیع حول جدید، محدَث و مخترع می‌چرخد. بین معنای لغوی و اصطلاحی بدیع نیز ارتباط نزدیکی است. نویسنده با ارائه تعاریفی از خطیب قزوینی، ابن خلدون، جاحظ و ابن رشیق چنین نتیجه‌گیری می‌کند که معنای اصطلاحی بدیع حول تحسین و تزیین در لفظ و معنا می‌چرخد. در انتهای فصل اول از واضع علم بدیع سخن رفته است: معروف است که ابن معتز (296ق) اولین واضع و پیشگام تألیف در علم بدیع است. او در کتاب «البدیع» خود مشخصات علم بدیع را به روشنی تعریف کرد و نویسندگان پس از او شیوه او را پی گرفتند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص11-9</ref> | |||
در فصل دوم، در دو بخش، شیوه قدما و محدثین در انواع بدیع مطرح شده است؛ در رابطه با قدما، به بیست‌وشش محسن معنوی به نقل از کتاب «الایضاح» و شش محسن لفظی با ذکر شواهد قرآنی و اشعار متعدد اشاره شده است. البته محسنات بدیعی از عصر قدما در جاهلیت، در کلام عرب وجود داشته است؛ اگرچه مانند محدثین نام علمی و اصطلاح فنی برای آن نمی‌شناختند.<ref>ر.ک: همان، ص56-45</ref> | |||
در فصل سوم، محسنات معنوی و لفظی معرفی شده است. بیست‌ویک محسن معنوی و پنج محسن لفظی که مطابقه، مقابله، مراعاة نظیر و تفویت از جمله محسنات معنوی و جناس، سجع و موازنه از محسنات لفظی است. توریه از جمله محسنات معنوی است که بهترین مثال آن آیه «الرحمن علی العرش استوی» است. توریه در کلمه «استوی» است که دو معنا دارد: یک معنای آن استقرار در مکان است و دیگری استیلاء و مالکیت است. معنای دوم اگرچه دور است، اما معنای مقصود است؛ چراکه خداوند از معنای اول منزه است.<ref>ر.ک: همان، ص77</ref> | |||
در انتهای کتاب بخش انتهایی کتاب الایضاح خطیب قزوینی که عبارت از «ابتداء و تخلص و انتهاء» است ارائه شده است.<ref>ر.ک: همان، ص148-139؛ القزوینی، محمد بن عبدالرحمن، ص351</ref> | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references/> | <references/> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
#متن کتاب. | |||
#القزوینی، محمد بن عبدالرحمن، قدم له و بوبه الدکتور علی بوملحم، بیروت، دار و مکتبة الهلال، 2004. | |||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده: | [[رده:مقالات آبان 01 موسوی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]] | |||
نسخهٔ ۲۰ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۴۵
| علم البديع(مراغی، محمود احمدحسن) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مراغی، محمود احمدحسن (نويسنده) |
| ناشر | دار العلوم العربيه |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1411ق - 1991م |
| چاپ | 1 |
| موضوع | زبان عربی - بدیع |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /م4ف9 2038 PJA |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
علم البدیع تألیف نویسنده معاصر محمود احمد حسن مراغی است که همانگونه که از نامش پیداست به علم بدیع، انواع و محسنات آن پرداخته است. در انتهای کتاب، آخرین مبحث «الایضاح فی علوم البلاغة» خطیب قزوینی جداگانه ارائه شده است.
مباحث با ذکر معنی لغوی «بدیع» از لسان العرب ابن منظور آغاز شده است؛ انشاء، اختراع بی‌مانند و از جمله اسامی پروردگار به دلیل ابداع و احداث اشیاء بدون سابقه، از آن جمله است؛ لذا معنای لغوی کلمه بدیع حول جدید، محدَث و مخترع می‌چرخد. بین معنای لغوی و اصطلاحی بدیع نیز ارتباط نزدیکی است. نویسنده با ارائه تعاریفی از خطیب قزوینی، ابن خلدون، جاحظ و ابن رشیق چنین نتیجه‌گیری می‌کند که معنای اصطلاحی بدیع حول تحسین و تزیین در لفظ و معنا می‌چرخد. در انتهای فصل اول از واضع علم بدیع سخن رفته است: معروف است که ابن معتز (296ق) اولین واضع و پیشگام تألیف در علم بدیع است. او در کتاب «البدیع» خود مشخصات علم بدیع را به روشنی تعریف کرد و نویسندگان پس از او شیوه او را پی گرفتند.[۱]
در فصل دوم، در دو بخش، شیوه قدما و محدثین در انواع بدیع مطرح شده است؛ در رابطه با قدما، به بیست‌وشش محسن معنوی به نقل از کتاب «الایضاح» و شش محسن لفظی با ذکر شواهد قرآنی و اشعار متعدد اشاره شده است. البته محسنات بدیعی از عصر قدما در جاهلیت، در کلام عرب وجود داشته است؛ اگرچه مانند محدثین نام علمی و اصطلاح فنی برای آن نمی‌شناختند.[۲]
در فصل سوم، محسنات معنوی و لفظی معرفی شده است. بیست‌ویک محسن معنوی و پنج محسن لفظی که مطابقه، مقابله، مراعاة نظیر و تفویت از جمله محسنات معنوی و جناس، سجع و موازنه از محسنات لفظی است. توریه از جمله محسنات معنوی است که بهترین مثال آن آیه «الرحمن علی العرش استوی» است. توریه در کلمه «استوی» است که دو معنا دارد: یک معنای آن استقرار در مکان است و دیگری استیلاء و مالکیت است. معنای دوم اگرچه دور است، اما معنای مقصود است؛ چراکه خداوند از معنای اول منزه است.[۳]
در انتهای کتاب بخش انتهایی کتاب الایضاح خطیب قزوینی که عبارت از «ابتداء و تخلص و انتهاء» است ارائه شده است.[۴]
پانویس
منابع مقاله
- متن کتاب.
- القزوینی، محمد بن عبدالرحمن، قدم له و بوبه الدکتور علی بوملحم، بیروت، دار و مکتبة الهلال، 2004.