تسعة کتب في أصول التصوف و الزهد: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR13398J1.jpg | عنوان =تسعة کتب في أصول التصوف و الزهد | عنوانهای دیگر =اصول التصوف و الزهد مناهج العارفين درجات المعاملات جوامع آداب الصوفيه المقدمه في التصوف بيان احوال الصوفيه مسئله درجات الصادقين سلوک العارفين ن...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۳۹
تسعة کتب في أصول التصوف و الزهد | |
---|---|
پدیدآوران | سلمی، محمد بن حسین (نویسنده) آتش، سلیمان (محقق) |
عنوانهای دیگر | اصول التصوف و الزهد
مناهج العارفين درجات المعاملات جوامع آداب الصوفيه المقدمه في التصوف بيان احوال الصوفيه مسئله درجات الصادقين سلوک العارفين نسيم الارواح بيان زلل الفقراء |
ناشر | الناشر للطباعة و النشر و التوزيع و الاعلان |
مکان نشر | نامشخص |
سال نشر | 1414ق. = 1993م. |
چاپ | چاپ یکم |
موضوع | تصوف - متون قدیمی تا قرن 14
آداب طریقت - متون قدیمی تا قرن 14 اخلاق عرفانی - متون قدیمی تا قرن 14 تصوف - آداب و اعمال عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 زهد سلمی، محمد بن حسین، 325 - 412ق. – مقالهها و خطابهها |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /س8ت5 / 288 BP |
تسعة کتب فی اصول التصوف مشتمل بر متون نه رساله عبدالرحمن محمد بن حسین سلمی (متوفی 412ق)، در توصیف عقاید، احکام و اخلاق در منش و طریقه صوفیه است. تحقیق کتاب به قلم سلیمان ابراهیم آتش است.
سلیمان ابراهیم آتش بر این کتاب مقدمه مفیدی در بررسی اشتقاق کلمه و پیشینه «تصوف» نوشته است. وی معتقد است که این کلمه پیش از اسلام نیز برای اهل فضل و صلاح استفاده میشده است؛[۱] البته تأکید میکند که در اسلام رهبانیت جایگاهی ندارد و اسلام مؤمن را به ترک دنیا تشویق نکرده است.[۲]
پس از جنید بغدادی و ابوطالب مکی، کتب ابو عبدالرحمن سلمی از جمله مصادر اصلی برای محققین در موضوع تصوف است.[۳] در این کتاب نه اثر از سلمی ارائه شده که به ترتیب عبارتند از: مناهج العارفین؛ درجات المعاملات؛ جوامع آداب الصوفیة؛ المقدمه فی التصوف؛ بیان احوال الصوفیة؛ مسأله درجات الصادقین؛ سلوک العارفین؛ نسیم الارواح و بیان زلل الفقراء.
در ابتدای رساله نسیم الارواح، در بیان ویژگیهای عارفان چنین میخوانیم: نفوس این طایفه [صوفیه] در دنیا و قلوبشان در عقبی و روحشان نزد مولی است. این طایفه از حساب نمیترسند؛ بلکه از عتاب میترسند.[۴]
در فقرهای از رساله بیان زلل الفقراء نیز چنین آمده است: بر فقیر واجب است که هرگاه صبح کند حاجتش را به خداوند عرضه کند نه به خلق.[۵]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق و متن کتاب.