تهذیب البلاغة: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
#شکلهای معنوی که عبارتند از :طباق، توریه، استخدام، لف و نشر، مبالغه، حسن تعلیل. | #شکلهای معنوی که عبارتند از :طباق، توریه، استخدام، لف و نشر، مبالغه، حسن تعلیل. | ||
#شکلهای لفظی که عبارتند از :جناس، سجع، حسن ابتدا و انتها، | #شکلهای لفظی که عبارتند از :جناس، سجع، حسن ابتدا و انتها، | ||
نویسنده در این بخش هر کدام از این | نویسنده در این بخش هر کدام از این اشکال و صورتهای بدیع را شرح داده است. | ||
نسخهٔ ۲۴ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۳۶
تهذیب البلاغة | |
---|---|
پدیدآوران | فضلی، عبدالهادی (نويسنده) حسینی، علی (محشی) |
ناشر | دار العلم |
مکان نشر | ایران - قم |
سال نشر | 1387ش |
چاپ | 2 |
شابک | 978-964-9972-01-5 |
موضوع | زبان عربی - بدیع - زبان عربی - معانی و بیان |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /ف6ت9 2038 PJ |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
تهذیب البلاغة تألیف عبدالهادی فضلی (۱۳۱۴ - ۱۳۹۲ش)، عالم شیعی، اهل بصره، در موضوع علم بلاغت
بلاغت در لغت، وصول و رسیدن به چیزی را گویند و در اصطلاح بلاغت را گاهی وصف کلام آورده و میگویند کلام بلیغ و زمانی وصف متکلم قرار داده و میگویند متکلم بلیغ.
بلاغت در سخن، هماهنگ بودن آن با مقتضی حال است و حال، انگیزه «زمینهها و شرایط» و برانگیزنده گوینده است برای اینکه: همراه سخنی که اصل مقصودش را میرساند، ویژگی و پیرایهای را نیز رعایت کند.
نویسنده پس از بیان عناصر بلاغت یا سبکها و شیوههای ادبی[۱]، شرایط و بایستههای بلاغت را بیان نموده[۲] و اقسام سبکها و شیوههای ادبی را ذکر نموده است.[۳]
ایشان در ادامه کتاب را به چهار بخش جداگانه تقسیم کرده است. در بخش اول درباره علم معانی سخن گفته است.[۴]، ایشان علم معانی را علمی میداند که در آن از سبکها و شیوههای هماهنگی الفاظ درخور مقام و مناسب حال، بحث و گفتگو میشود.[۵] کلام و تقسیمات مرکب[۶]،احکام مسندالیه[۷]، احکام مسند[۸]، احکام قیدها یا وابستههای فعل[۹]، تقسیم اسناد[۱۰] از دیگر قسمتهای این بخش است.
بخش دوم کتاب درباره اقسام کلام است[۱۱] و در آن از خبر[۱۲]، اقسام خبر[۱۳]، انشاءو اقسام آن[۱۴] و شیوههای بکارگیری جملههای انشائیه[۱۵] و.....سخن گفته است.
بخش سوم کتاب درباره علم بیان است. ایشان علم بیان را دانشی میداند که در آن از شیوههای معنوی کلام بحث و گفتگو میشود و با بکارگیری آن شیوهها، کلام هماهنگ و مناسب مقام میگردد.[۱۶]
نویسنده در تفاوت علم بیان و معانی مینویسد: دانش بیان بهطور کامل از صورتهای ذهنی متفاوت برای تحققیافتن یک معنی بحث و گفتگو میکند، در حالی که دانش معانی در پیرامون اشکال گوناگون برای دستیابی به یک معنا بحث میکند و به تعبیر دیگر عنصر اصلی و رکن اساسی بیان، خیال است، اما هسته مرکزی معانی، شکلگیریهای مختلف به منظور دستیابی به معنایی روشن و خاص است.[۱۷]، سپس به بیان هر یک از اسلوبها و دستمایههای بنیادی علم بیان یعنی تشبیه[۱۸] ، حقیقت و مجاز[۱۹] ، استعاره[۲۰] و کنایه[۲۱] پرداخته و پس از تعریف هر کدام، تقسیمات آنها را بیان کرده است.
چهارمین بخش کتاب درباره علم بدیع است.[۲۲] علم بدیع دانشی است که در آن از شکلهای معنوی و لفظی که موجب زیبایی کلام و تأثیر بیشتر آن در شنونده و خواننده است، بحث و گفتگو میکند.[۲۳]. نویسنده هر یک از شیوهها و گونههای بدیع را به صورتهای معنوی و لفظی تقسیم میکند.
مهمترین صور بدیعیه عبارتند از:
- شکلهای معنوی که عبارتند از :طباق، توریه، استخدام، لف و نشر، مبالغه، حسن تعلیل.
- شکلهای لفظی که عبارتند از :جناس، سجع، حسن ابتدا و انتها،
نویسنده در این بخش هر کدام از این اشکال و صورتهای بدیع را شرح داده است.
پانویس
- ↑ ر.ک: متن، ص11
- ↑ ر.ک: همان
- ↑ ر.ک: همان، ص12
- ↑ ر.ک: همان، ص17
- ↑ ر.ک: همان
- ↑ ر.ک: همان، ص20
- ↑ ر.ک: همان، ص24
- ↑ ر.ک: همان، ص46
- ↑ ر.ک: همان، ص52
- ↑ ر.ک: همان، ص57
- ↑ ر.ک: همان، ص65
- ↑ ر.ک: همان، ص65
- ↑ ر.ک: همان، ص69
- ↑ ر.ک: همان، ص73-74
- ↑ ر.ک: همان، ص74
- ↑ ر.ک: همان، ص99
- ↑ ر.ک: همان، ص101
- ↑ ر.ک: همان، ص102
- ↑ ر.ک: همان، ص112
- ↑ ر.ک: همان، ص118
- ↑ ر.ک: همان، ص124
- ↑ ر.ک: همان، ص129
- ↑ ر.ک: همان