تهذیب البلاغة: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
بخش سوم کتاب درباره علم بیان است. ایشان علم بیان را دانشی می‌داند که در آن از شیوه‌های معنوی کلام بحث و گفتگو میشود و با بگارگیری آن شیوه‌ها، کلام هماهنگ و مناسب مقام می‌گردد.<ref> ر.ک: همان، ص99</ref> | بخش سوم کتاب درباره علم بیان است. ایشان علم بیان را دانشی می‌داند که در آن از شیوه‌های معنوی کلام بحث و گفتگو میشود و با بگارگیری آن شیوه‌ها، کلام هماهنگ و مناسب مقام می‌گردد.<ref> ر.ک: همان، ص99</ref> | ||
نویسنده در تفاوت علم بیان و | نویسنده در تفاوت علم بیان و معانی می‌نویسد: دانش بیان به‌طور کامل از صورتهای ذهنی متفاوت برای تحقق‌یافتن یک معنی بحث و گفتگو می‌کند، در حالی که دانش معانی در پیرامون اشکال گوناگون برای دستیابی به یک معنا بحث می‌کند و به تعبیر دیگر عنصر اصلی و رکن اساسی بیان، خیال است، اما هسته مرکزی معانی، شکل‌گیری‌های مختلف به منظور دستیابی به معنایی روشن و خاص است.<ref> ر.ک: همان، ص101</ref> | ||
نسخهٔ ۲۴ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۰
| تهذیب البلاغة | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | فضلی، عبدالهادی (نويسنده) حسینی، علی (محشی) |
| ناشر | دار العلم |
| مکان نشر | ایران - قم |
| سال نشر | 1387ش |
| چاپ | 2 |
| شابک | 978-964-9972-01-5 |
| موضوع | زبان عربی - بدیع - زبان عربی - معانی و بیان |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ف6ت9 2038 PJ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
تهذیب البلاغة تألیف عبدالهادی فضلی (۱۳۱۴ - ۱۳۹۲ش)، عالم شیعی، اهل بصره، در موضوع علم بلاغت
بلاغت در لغت، وصول و رسیدن به چیزی را گویند و در اصطلاح بلاغت را گاهی وصف کلام آورده و می‌گویند کلام بلیغ و زمانی وصف متکلم قرار داده و می‌گویند متکلم بلیغ.
بلاغت در سخن، هماهنگ بودن آن با مقتضی حال است و حال، انگیزه «زمینه‌ها و شرایط» و برانگیزنده گوینده است برای اینکه: همراه سخنی که اصل مقصودش را می‌رساند، ویژگی و پیرایه‌ای را نیز رعایت کند.
نویسنده پس از بیان عناصر بلاغت یا سبکها و شیوه‌های ادبی[۱]، شرایط و بایسته‌های بلاغت را بیان نموده[۲] و اقسام سبکها و شیوه‌های ادبی را ذکر نموده است.[۳]
ایشان در ادامه کتاب را به چهار بخش جداگانه تقسیم کرده است. در بخش اول درباره علم معانی سخن گفته است.[۴]، ایشان علم معانی را علمی می‌داند که در آن از سبکها و شیوه‌های هماهنگی الفاظ درخور مقام و مناسب حال، بحث و گفتگو میشود.[۵] کلام و تقسیمات مرکب[۶]،احکام مسندالیه[۷]، احکام مسند[۸]، احکام قیدها یا وابسته‌های فعل[۹]، تقسیم اسناد[۱۰] از دیگر قسمتهای این بخش است.
بخش دوم کتاب درباره اقسام کلام است[۱۱] و در آن از خبر[۱۲]، اقسام خبر[۱۳]، انشاءو اقسام آن[۱۴] و شیوه‌های بکارگیری جمله‌های انشائیه[۱۵] و.....سخن گفته است.
بخش سوم کتاب درباره علم بیان است. ایشان علم بیان را دانشی می‌داند که در آن از شیوه‌های معنوی کلام بحث و گفتگو میشود و با بگارگیری آن شیوه‌ها، کلام هماهنگ و مناسب مقام می‌گردد.[۱۶]
نویسنده در تفاوت علم بیان و معانی می‌نویسد: دانش بیان به‌طور کامل از صورتهای ذهنی متفاوت برای تحقق‌یافتن یک معنی بحث و گفتگو می‌کند، در حالی که دانش معانی در پیرامون اشکال گوناگون برای دستیابی به یک معنا بحث می‌کند و به تعبیر دیگر عنصر اصلی و رکن اساسی بیان، خیال است، اما هسته مرکزی معانی، شکل‌گیری‌های مختلف به منظور دستیابی به معنایی روشن و خاص است.[۱۷]