کاشف الأسرار و مطلع الأنوار (مصحح قوجه‌زاده): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۳۰: خط ۳۰:
    }}
    }}
       
       
    '''كاشف الأسرار و مطلع الأنوار'''، اثر حسن ظریفی چلبی (درگذشته 977-980ق)، شرحی است بر برخی از ابیات دفتر اول مثنوی معنوی مولانا که مؤلف آن را در حدود قرن دهم هجری، به نام سلطان بن السلطان سلیمان خان عثمانی (حکومت: 926-974ق) اتحاف کرده است. کتاب با تحقیق و تصحیح علیرضا قوجه‌زاده منتشر شده است.
    '''كاشف الأسرار و مطلع الأنوار'''، اثر [[ظریفی چلبی، حسن|حسن ظریفی چلبی]] (درگذشته 977-980ق)، شرحی است بر برخی از ابیات دفتر اول [[مثنوی معنوی]] [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] که مؤلف آن را در حدود قرن دهم هجری، به نام سلطان بن السلطان سلیمان خان عثمانی (حکومت: 926-974ق) اتحاف کرده است. کتاب با تحقیق و تصحیح [[قوجه‌زاده، علیرضا|علیرضا قوجه‌زاده]] منتشر شده است.


    ظریفی با نثری ساده و روان و دور از هرگونه تعقید، نکات و تمثیلات عرفانی ابیات، اشارات و تلمیحات قرآنی آنها، مستندات روایی و حدیثی، معانی لغوی و مفاهیم اصطلاحی واژه‌ها را مورد تشریح و تبیین قرار داده است. وی با استفاده از دو واژه «ظاهر» و «باطن»، نخست به مفهوم صوری ابیات پرداخته و بعد به تبیین مفاهیم و معانی دوری ابیات و به اصطلاح باطنی آنها، روی آورده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص22-23</ref>.
    ظریفی با نثری ساده و روان و دور از هرگونه تعقید، نکات و تمثیلات عرفانی ابیات، اشارات و تلمیحات قرآنی آنها، مستندات روایی و حدیثی، معانی لغوی و مفاهیم اصطلاحی واژه‌ها را مورد تشریح و تبیین قرار داده است. وی با استفاده از دو واژه «ظاهر» و «باطن»، نخست به مفهوم صوری ابیات پرداخته و بعد به تبیین مفاهیم و معانی دوری ابیات و به اصطلاح باطنی آنها، روی آورده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص22-23</ref>.


    شارح این اثر، در مطاوی شرح خود بر ابیات مثنوی، به اشعار شعرای تازی همچون ابن فارض و بوصیری و سروده‌های شعرا و عرفای ایرانی همچون عطار نیشابوری، شیخ محمود شبستری، فخرالدین عراقی، عین‌القضات همدانی، سعدی، حافظ و... استناد جسته است. همچنین او از آثار علمای ایرانی و تازی همچون قاضی بیضاوی، امام محمد غزالی، ابن عربی، نجم‌الدین کبری، محمد بن منور و... در اثر خود استفاده کرده است<ref>ر.ک: همان</ref>.
    شارح این اثر، در مطاوی شرح خود بر ابیات مثنوی، به اشعار شعرای تازی همچون [[ابن فارض، عمر بن علی|ابن فارض]] و [[بوصیری، محمد بن سعید|بوصیری]] و سروده‌های شعرا و عرفای ایرانی همچون [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار نیشابوری]]، شیخ [[شبستری، محمود|محمود شبستری]]، [[عراقی، ابراهیم بن بزرگمهر|فخرالدین عراقی]]، [[عین‌القضات همدانی، عبدالله بن محمد|عین‌القضات همدانی]]، [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] و... استناد جسته است. همچنین او از آثار علمای ایرانی و تازی همچون [[بیضاوی، عبدالله بن عمر|قاضی بیضاوی]]، امام [[غزالی، محمد|محمد غزالی]]، [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربی]]، [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]]، [[محمد بن منور]] و... در اثر خود استفاده کرده است<ref>ر.ک: همان</ref>.


    ==پانویس==
    ==پانویس==
    <references/>
    <references />


    ==منابع مقاله==
    ==منابع مقاله==

    نسخهٔ ‏۲۱ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۸

    کاشف الأسرار و مطلع الأنوار
    کاشف الأسرار و مطلع الأنوار (مصحح قوجه‌زاده)
    پدیدآورانظریفی چلبی، حسن (نویسنده) قوجه‌زاده، علیرضا (مصحح)
    عنوان‌های دیگر‏کاشف الأسرار و مطلع الأنوار (شرح ابیاتی از مثنوی معنوی)
    ناشرسازمان تبلیغات اسلامی. شركت چاپ و نشر بین الملل
    مکان نشرایران - تهران
    سال نشر1389ش.
    چاپچاپ یکم
    شابک978964-304-354-4
    موضوعمولوی، جلال الدین محمد بن محمد، 604 - 672ق. مثنوی - نقد و تفسیر شعر فارسی - قرن 7ق. - تاریخ و نقد
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏‎‏/‎‏ظ‎‏4‎‏ک‎‏2 / 5301 ‏‎‏PIR‎‏

    كاشف الأسرار و مطلع الأنوار، اثر حسن ظریفی چلبی (درگذشته 977-980ق)، شرحی است بر برخی از ابیات دفتر اول مثنوی معنوی مولانا که مؤلف آن را در حدود قرن دهم هجری، به نام سلطان بن السلطان سلیمان خان عثمانی (حکومت: 926-974ق) اتحاف کرده است. کتاب با تحقیق و تصحیح علیرضا قوجه‌زاده منتشر شده است.

    ظریفی با نثری ساده و روان و دور از هرگونه تعقید، نکات و تمثیلات عرفانی ابیات، اشارات و تلمیحات قرآنی آنها، مستندات روایی و حدیثی، معانی لغوی و مفاهیم اصطلاحی واژه‌ها را مورد تشریح و تبیین قرار داده است. وی با استفاده از دو واژه «ظاهر» و «باطن»، نخست به مفهوم صوری ابیات پرداخته و بعد به تبیین مفاهیم و معانی دوری ابیات و به اصطلاح باطنی آنها، روی آورده است[۱].

    شارح این اثر، در مطاوی شرح خود بر ابیات مثنوی، به اشعار شعرای تازی همچون ابن فارض و بوصیری و سروده‌های شعرا و عرفای ایرانی همچون عطار نیشابوری، شیخ محمود شبستری، فخرالدین عراقی، عین‌القضات همدانی، سعدی، حافظ و... استناد جسته است. همچنین او از آثار علمای ایرانی و تازی همچون قاضی بیضاوی، امام محمد غزالی، ابن عربی، نجم‌الدین کبری، محمد بن منور و... در اثر خود استفاده کرده است[۲].

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه مصحح، ص22-23
    2. ر.ک: همان

    منابع مقاله

    مقدمه مصحح.


    وابسته‌ها