التذکرة في الوعظ: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''التذكرة في الوعظ'''، نوشته جمال‌الدین ابوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد الجوزی (597ق)، از دانشمندان بزرگ حنبلی‌مذهب است که در دانش‌های گوناگون نظیر فقه، اصول فقه، تفسیر، حدیث، اخبار و تاریخ صاحب رأی بوده است. این کتاب با تحقیق طه عبدالرئوف سعد چاپ شده است. ابن جوزی کتابش را در بیست‌وچهار مجلس تنظیم کرده است. روش او در اندرزگویی – وعظ - خطابی است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص6-197</ref> و معمولاً در همان آغاز و نیز در جای‌جای موعظه‌هایش سخن را با آوردن شعر زینت می‌بخشد. وی بیشتر از آیات قرآن نسبت به احادیث برای اتقان کلامش بهره برده و برخی از آیات قرآن را نیز تفسیر کرده است<ref>ر.ک: همان، ص147</ref>. | '''التذكرة في الوعظ'''، نوشته [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|جمال‌الدین ابوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد الجوزی]] (597ق)، از دانشمندان بزرگ حنبلی‌مذهب است که در دانش‌های گوناگون نظیر فقه، اصول فقه، تفسیر، حدیث، اخبار و تاریخ صاحب رأی بوده است. این کتاب با تحقیق [[سعد، طه عبد الروف|طه عبدالرئوف سعد]] چاپ شده است. [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] کتابش را در بیست‌وچهار مجلس تنظیم کرده است. روش او در اندرزگویی – وعظ - خطابی است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص6-197</ref> و معمولاً در همان آغاز و نیز در جای‌جای موعظه‌هایش سخن را با آوردن شعر زینت می‌بخشد. وی بیشتر از آیات قرآن نسبت به احادیث برای اتقان کلامش بهره برده و برخی از آیات قرآن را نیز تفسیر کرده است<ref>ر.ک: همان، ص147</ref>. | ||
سمت و سوی مباحث ابن جوزی عبارت است از: عبودیت خدای یگانه‌ای که پروردگار جهان هستی است و شأنیت پرستش دارد و اینکه باید آدمیان به او پناهنده شوند و خودشان را از یک‌سو، با درک انسانیت خویش و از سوی دیگر، با شوق بندگی خداوند و بایستگی ترس و هراس از او به مقام بندگی برسانند و پایان نیکویی را در انتهای زندگی داشته باشند و به بهشت جاویدانش دست یابند. | سمت و سوی مباحث [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] عبارت است از: عبودیت خدای یگانه‌ای که پروردگار جهان هستی است و شأنیت پرستش دارد و اینکه باید آدمیان به او پناهنده شوند و خودشان را از یک‌سو، با درک انسانیت خویش و از سوی دیگر، با شوق بندگی خداوند و بایستگی ترس و هراس از او به مقام بندگی برسانند و پایان نیکویی را در انتهای زندگی داشته باشند و به بهشت جاویدانش دست یابند. | ||
ابن جوزی بخشی از زندگی‌اش را در زمان دو جنگ صلیبی گذرانده است؛ ازاین‌رو، ترغیب مسلمانان به نبرد با کفار صلیبی برای وی اهمیت داشته و یک مجلس را به جهاد در راه خدا ویژه کرده است؛ با اینکه در مجالس اندرزگویی کمتر به این دست موضوع‌ها پرداخته می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص168</ref>. | [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] بخشی از زندگی‌اش را در زمان دو جنگ صلیبی گذرانده است؛ ازاین‌رو، ترغیب مسلمانان به نبرد با کفار صلیبی برای وی اهمیت داشته و یک مجلس را به جهاد در راه خدا ویژه کرده است؛ با اینکه در مجالس اندرزگویی کمتر به این دست موضوع‌ها پرداخته می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص168</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۲۲
| التذکرة في الوعظ | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی (نویسنده) سعد، طه عبد الروف (محقق) |
| ناشر | دار ابن خلدون |
| مکان نشر | مصر - اسکندریه |
| سال نشر | 13ش. |
| چاپ | چاپ یکم |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /الف?ت? / 10/5 BP |
التذكرة في الوعظ، نوشته جمال‌الدین ابوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد الجوزی (597ق)، از دانشمندان بزرگ حنبلی‌مذهب است که در دانش‌های گوناگون نظیر فقه، اصول فقه، تفسیر، حدیث، اخبار و تاریخ صاحب رأی بوده است. این کتاب با تحقیق طه عبدالرئوف سعد چاپ شده است. ابن جوزی کتابش را در بیست‌وچهار مجلس تنظیم کرده است. روش او در اندرزگویی – وعظ - خطابی است[۱] و معمولاً در همان آغاز و نیز در جای‌جای موعظه‌هایش سخن را با آوردن شعر زینت می‌بخشد. وی بیشتر از آیات قرآن نسبت به احادیث برای اتقان کلامش بهره برده و برخی از آیات قرآن را نیز تفسیر کرده است[۲].
سمت و سوی مباحث ابن جوزی عبارت است از: عبودیت خدای یگانه‌ای که پروردگار جهان هستی است و شأنیت پرستش دارد و اینکه باید آدمیان به او پناهنده شوند و خودشان را از یک‌سو، با درک انسانیت خویش و از سوی دیگر، با شوق بندگی خداوند و بایستگی ترس و هراس از او به مقام بندگی برسانند و پایان نیکویی را در انتهای زندگی داشته باشند و به بهشت جاویدانش دست یابند.
ابن جوزی بخشی از زندگی‌اش را در زمان دو جنگ صلیبی گذرانده است؛ ازاین‌رو، ترغیب مسلمانان به نبرد با کفار صلیبی برای وی اهمیت داشته و یک مجلس را به جهاد در راه خدا ویژه کرده است؛ با اینکه در مجالس اندرزگویی کمتر به این دست موضوع‌ها پرداخته می‌شود[۳].
پانویس
منابع مقاله
متن کتاب.