الحدائق الوردية في مناقب الأئمة الزيدية: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'گي' به 'گی') |
جز (جایگزینی متن - 'ني ' به 'نی') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
الف)- روابط معتزله با زيديه: | الف)- روابط معتزله با زيديه: | ||
يكى از مسائل مهم در تاريخ زيديه، تأثيرپذيرى عالمان زيدى از مكاتب كلامى معتزله است. در آثار اولیه زيديه، چون تفسير ابوالجارود زياد بن منذر خارفى كه به تفاريق در تفسير على بن ابراهیم قمى، عياشى و فرات بن ابراهیم كوفى آمده و نيز در آثار محمد بن منصور مرادى (متوفى 294ق) چون «غريب القرآن»، ديدگاه ضد معتزلى، تشبيهى و جبرى مشاهده مى‌شود؛ به‌عبارت‌ديگر، در آثار محدثان زيدى قرن‌هاى دوم و سوم چنين ديدگاه‌هایى بارز است. اما از ميانه قرون سوم و در پى فعالیت‌های كسانى چون قاسم بن ابراهیم رسى و الهادى‌الى‌الحق يحيى بن حسین بن قاسم بن ابراهیم (متوفى 298ق)، آراى كلامى معتزله در ميان زيديه رواج يافت. مطلب زير كه نویسنده آن را به نقل از ابوالقاسم كعبى (متوفى 319ق) نقل كرده، به نوعى روابط زيديه با معتزله را منعكس مى‌كند: «و روينا عن السيد أبي‌طالب(ع) رواه بإسناده إلى أبي‌القاسم البلخي عن مشايخه أن جعفر بن حرب | يكى از مسائل مهم در تاريخ زيديه، تأثيرپذيرى عالمان زيدى از مكاتب كلامى معتزله است. در آثار اولیه زيديه، چون تفسير ابوالجارود زياد بن منذر خارفى كه به تفاريق در تفسير على بن ابراهیم قمى، عياشى و فرات بن ابراهیم كوفى آمده و نيز در آثار محمد بن منصور مرادى (متوفى 294ق) چون «غريب القرآن»، ديدگاه ضد معتزلى، تشبيهى و جبرى مشاهده مى‌شود؛ به‌عبارت‌ديگر، در آثار محدثان زيدى قرن‌هاى دوم و سوم چنين ديدگاه‌هایى بارز است. اما از ميانه قرون سوم و در پى فعالیت‌های كسانى چون قاسم بن ابراهیم رسى و الهادى‌الى‌الحق يحيى بن حسین بن قاسم بن ابراهیم (متوفى 298ق)، آراى كلامى معتزله در ميان زيديه رواج يافت. مطلب زير كه نویسنده آن را به نقل از ابوالقاسم كعبى (متوفى 319ق) نقل كرده، به نوعى روابط زيديه با معتزله را منعكس مى‌كند: «و روينا عن السيد أبي‌طالب(ع) رواه بإسناده إلى أبي‌القاسم البلخي عن مشايخه أن جعفر بن حرب الهمدانیدخل على القاسم بن ابراهیم، فجاراه في دقائق علم الكلام، فلما خرج من عنده قال لأصحابه: أين كنا مع هذا الرجل؟ فوالله ما رأيت مثله هذا و جعفر بن حرب من عيون المتكلمين و المتبحرين في الكلام».<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1974/11 ر.ک: رحمتى، محمدكاظم، 1382، ص11]</ref> | ||
ب)- زيديه و مطرفيه: | ب)- زيديه و مطرفيه: | ||
نسخهٔ ۱ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۱
| الحدائق الوردية في مناقب الأئمة الزيدية | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | محلی، حمید بن احمد (نویسنده) محطوری، مرتضی بن زید (مصحح) |
| ناشر | مکتبة بدر |
| مکان نشر | صنعا - یمن |
| سال نشر | 1423 ق |
| چاپ | 1 |
| موضوع | زیدیه
زیدیه - سرگذشت‌نامه کلام زیدیه |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 2 |
| کد کنگره | BP 56 /م3ح4 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
الحدائق الوردية في مناقب الأئمة الزيدية، اثر حميد بن احمد بن محمد محلى (652ق)، با تحقيق مرتضى بن زيد محطورى حسنى، اثرى است مهم در تاريخ‌نگارى زيديه كه به زبان عربى و در نيمه اول قرن هفتم، نوشته شده است.
ساختار
كتاب با دو مقدمه از محقق و نویسنده آغاز و مطالب در دو جلد، تنظيم شده است.
يكى از مصادر مهم محلى در اثر حاضر، تك‌نگارى‌هایى است كه عالمان زيدى درباره ائمه خود نگاشته‌اند و برخى از آن‌ها عبارتند از:
- «سيرة الإمام الهادي إلى الحق يحيى بن الحسين الرسي (متوفى 298ق)» (بخش مهمى از مطالب مندرج در شرح حال امام الهادى، برگرفته از اين كتاب است).
- كتابى كه المرشدبالله، در شرح احوال و سيره ابوالحسين احمد بن حسین هارونى (متوفى 411ق)، عالم نامدار زيدى ایران نوشته است. محلى از اين كتاب در شرح احوال المؤيدبالله بهره گرفته است.
- «سيرة الناصرلدين‌الله (متوفى 325ق)» (اين كتاب نوشته عبدالله بن عمر است كه عمده مطالب محلى در شرح احوال الناصرلدين‌الله از اين كتاب برگرفته شده است).
مصادر مورد استفاده محلى، به اين آثار محدود نيست و وى از كتاب‌هایى چون «الاستيعاب في معرفة الأصحاب» ابن عبدالبر؛ «كتاب النسب» يحيى بن حسن عقيقى؛ «كتاب المراتب» ابوالقاسم بستى و آثار صوفيانه زيديه، چون «سياسة النفس» امام قاسم بن ابراهیم رسى و... نيز بهره برده است.
گزارش محتوا
در مقدمه محقق، ضمن ارائه زندگى‌نامه كوتاهى از نویسنده، به اقدامات تحقيقى صورت‌گرفته در كتاب، اشاره گرديده.[۱]و در مقدمه مؤلف، به بيان موضوع كتاب پرداخته شده است.[۲]
برخى از مطالب مهم كتاب را مى‌توان در امور زير، خلاصه نمود:
الف)- روابط معتزله با زيديه:
يكى از مسائل مهم در تاريخ زيديه، تأثيرپذيرى عالمان زيدى از مكاتب كلامى معتزله است. در آثار اولیه زيديه، چون تفسير ابوالجارود زياد بن منذر خارفى كه به تفاريق در تفسير على بن ابراهیم قمى، عياشى و فرات بن ابراهیم كوفى آمده و نيز در آثار محمد بن منصور مرادى (متوفى 294ق) چون «غريب القرآن»، ديدگاه ضد معتزلى، تشبيهى و جبرى مشاهده مى‌شود؛ به‌عبارت‌ديگر، در آثار محدثان زيدى قرن‌هاى دوم و سوم چنين ديدگاه‌هایى بارز است. اما از ميانه قرون سوم و در پى فعالیت‌های كسانى چون قاسم بن ابراهیم رسى و الهادى‌الى‌الحق يحيى بن حسین بن قاسم بن ابراهیم (متوفى 298ق)، آراى كلامى معتزله در ميان زيديه رواج يافت. مطلب زير كه نویسنده آن را به نقل از ابوالقاسم كعبى (متوفى 319ق) نقل كرده، به نوعى روابط زيديه با معتزله را منعكس مى‌كند: «و روينا عن السيد أبي‌طالب(ع) رواه بإسناده إلى أبي‌القاسم البلخي عن مشايخه أن جعفر بن حرب الهمدانیدخل على القاسم بن ابراهیم، فجاراه في دقائق علم الكلام، فلما خرج من عنده قال لأصحابه: أين كنا مع هذا الرجل؟ فوالله ما رأيت مثله هذا و جعفر بن حرب من عيون المتكلمين و المتبحرين في الكلام».[۳]
ب)- زيديه و مطرفيه:
يكى از ويژگى‌هاى مهم كتاب، اشاره به درگیرى ميان مطرفيه و زيديه است. شدت درگیرى بين اين دو گروه را مى‌توان از كثرت آثار در رد فرقه مطرفيه دريافت. براى مثال، محلى در شرح احوال احمد بن سليمان بن متوكل، آثار وى را چنين ياد كرده است: «و له عليه‌السلام تصانيف جمة في الأصول و الفروع و كانت له دراية واسعة و معرفة ثاقبة بالمقالات و من نظر في تصانيفه على المطرفية علم صحة ما قلنا، من ذلك كتاب الرسالة الهاشمة لأنف الضلال من مذاهب المطرفية الجهال و من ذلك كتاب الرسالة الواضحة الصادقة في تبيين ارتداد الفرقة المارقة المطرفية الطبعية الزنادقة، فإنه جمع فيها بين المطرفية و بين كل فرقة من فرق الضلال من أهل القبلة و غيرهم من الخارجين عن الملة و ذكر أقوالا تفردوا بها عن جميع الأمم موحدها و ملحدها».[۴]
ج)- برخى اطلاعات ارزشمند:
يكى از جنبه‌هاى بااهميت كتاب، نقل برخى از كلمات جالب توجه يا برخى از مناظرات كلامى يا آگاهى‌هاى خاص تاريخى است.[۵]
بخش پایانى كتاب به نقل اشعار شاعرانى چون فرزدق و كميت بن زيد اسدى درباره اهل‌بيت(ع) اختصاص يافته است.[۶]
كتاب از اغلاط چاپى تقريبا خالى است؛ تنها در يك مورد نام عالم زيدى ابوعبدالله الحسين بن محمد بن شاه سربيجان، به‌خطا سياه سيربنجان ضبط شده است.[۷]
وضعيت كتاب
فهرست مطالب هر جلد، در انتهاى همان جلد و فهرست منابع مورد استفاده محقق، در انتهاى جلد دوم آمده است.
در پاورقى‌ها علاوه بر اشاره به اختلاف نسخ.[۸]و ذكر منابع.[۹]، به توضيح برخى از مطالب متن پرداخته شده است.[۱۰]