أثر النحاة في البحث البلاغي: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
نویسنده در این اثر به بیان ارتباط میان نحو و بلاغت پرداخته است. وی از دو نظر در این کتاب به این مبحث ورود کرده است؛ دیدگاه اول، نگاه به خودِ عمل است از این باب که وحدتی قائم به ذات میان این دو علم برقرار است و دیدگاه دوم بر این اساس است که این مبحث، جزئی از تاریخ عمومی است. لازمه دیدگاه اول این است که نگاهی تحلیلی به آرای شخصی نحوی بلاغی افکنده شود تا عناصری که این آرا از آنها تألیف شده را بشناسیم و لازمه دیدگاه دوم هم این است که به صورت ترکیبی به این آرا و نظریات نگاه شود تا جایگاهش در چارچوبی کلی _که عصر شخصیت و عصور پیش از آن را در خود دارد_ و اثرش در تکوین آرای شخصیاتی که پس از وی در طی قرون بعدی آمده‌اند شناخته شود.<ref>ر.ک: همان</ref> | نویسنده در این اثر به بیان ارتباط میان نحو و بلاغت پرداخته است. وی از دو نظر در این کتاب به این مبحث ورود کرده است؛ دیدگاه اول، نگاه به خودِ عمل است از این باب که وحدتی قائم به ذات میان این دو علم برقرار است و دیدگاه دوم بر این اساس است که این مبحث، جزئی از تاریخ عمومی است. لازمه دیدگاه اول این است که نگاهی تحلیلی به آرای شخصی نحوی بلاغی افکنده شود تا عناصری که این آرا از آنها تألیف شده را بشناسیم و لازمه دیدگاه دوم هم این است که به صورت ترکیبی به این آرا و نظریات نگاه شود تا جایگاهش در چارچوبی کلی _که عصر شخصیت و عصور پیش از آن را در خود دارد_ و اثرش در تکوین آرای شخصیاتی که پس از وی در طی قرون بعدی آمده‌اند شناخته شود.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
نویسنده در ارائه مطالب کتاب به عرضه صِرف اکتفا نکرده بلکه مطالبش حاوی تحلیل است. او در این کتاب به 10 تن از شخصیتهای نحوی بلاغی پرداخته و برای هرکدام فصلی را اختصاص داده است؛ این 10 تن به ترتیب عبارتند از خلیل و سیبویه و قراء و ابن قتیبه و مبرد و ثعلب و رمانی و ابن جنی و ابن فارس و عبدالقاهر. البته پردازش وی به این شخصیتها در یک حد نیست.<ref>ر.ک: همان</ref> | نویسنده در ارائه مطالب کتاب به عرضه صِرف اکتفا نکرده بلکه مطالبش حاوی تحلیل است. او در این کتاب به 10 تن از شخصیتهای نحوی بلاغی پرداخته و برای هرکدام فصلی را اختصاص داده است؛ این 10 تن به ترتیب عبارتند از خلیل و [[سیبویه، عمرو بن عثمان|سیبویه]] و قراء و [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتیبه]] و [[مبرد، محمد بن یزید|مبرد]] و [[ثعلبی، احمد بن محمد|ثعلب]] و [[رمانی، علی بن عیسی|رمانی]] و [[ابن جنی، عثمان بن جنی|ابن جنی]] و [[ابن فارس، احمد بن فارس|ابن فارس]] و عبدالقاهر. البته پردازش وی به این شخصیتها در یک حد نیست.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۹ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۳۳
| أثر النحاة في البحث البلاغي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | حسین، عبدالقادر (نویسنده) |
| ناشر | دار غريب |
| مکان نشر | مصر - قاهره |
| سال نشر | 1998م. |
| چاپ | چاپ یکم |
| شابک | 977-215-332-7 |
| موضوع | زبان عربی - معانی و بیان - تاریخ و نقد
زبان شناسان عرب - تاریخ و نقد زبان عربی - تاثیر - معانی و بیان |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 1376 /ح5الف2 / 2028 PJA |
أثر النحاة في البحث البلاغي عنوان اثری است 1 جلدی به زبان عربی از عبدالقادر حسین با موضوع ادبیات عرب(نحو، معانی و بیان) و تاریخ ادبیات(نحویان عرب).
این کتاب تلاشی است برای ترسیم ویژگیهای برجسته موضوعی مهم که می‌تواند تاریخچه شکل‌گیری علم بلاغت باشد از دوران نوپایی آن در عصور اولی جاهلیت تا شکل‌گیری و نضج آن در قرنهای چهارم و پنجم هجری که آثار باقیمانده این دو قرن بر عصور بعدی تا زمان حال سایه انداخته است.[۱]
نویسنده در این اثر به بیان ارتباط میان نحو و بلاغت پرداخته است. وی از دو نظر در این کتاب به این مبحث ورود کرده است؛ دیدگاه اول، نگاه به خودِ عمل است از این باب که وحدتی قائم به ذات میان این دو علم برقرار است و دیدگاه دوم بر این اساس است که این مبحث، جزئی از تاریخ عمومی است. لازمه دیدگاه اول این است که نگاهی تحلیلی به آرای شخصی نحوی بلاغی افکنده شود تا عناصری که این آرا از آنها تألیف شده را بشناسیم و لازمه دیدگاه دوم هم این است که به صورت ترکیبی به این آرا و نظریات نگاه شود تا جایگاهش در چارچوبی کلی _که عصر شخصیت و عصور پیش از آن را در خود دارد_ و اثرش در تکوین آرای شخصیاتی که پس از وی در طی قرون بعدی آمده‌اند شناخته شود.[۲]
نویسنده در ارائه مطالب کتاب به عرضه صِرف اکتفا نکرده بلکه مطالبش حاوی تحلیل است. او در این کتاب به 10 تن از شخصیتهای نحوی بلاغی پرداخته و برای هرکدام فصلی را اختصاص داده است؛ این 10 تن به ترتیب عبارتند از خلیل و سیبویه و قراء و ابن قتیبه و مبرد و ثعلب و رمانی و ابن جنی و ابن فارس و عبدالقاهر. البته پردازش وی به این شخصیتها در یک حد نیست.[۳]
پانویس
منبع مقاله
مقدمه کتاب.