کاشف الأسرار و مطلع الأنوار (مصحح قوجهزاده): تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR18229J1.jpg | عنوان =کاشف الأسرار و مطلع الأنوار | عنوا...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - 'رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی' به 'رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی') |
||
خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:مقالات تیر 01 مکرمی]] | [[رده:مقالات تیر 01 مکرمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | [[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]] | [[رده:مقالات بازبینی نشده2]] |
نسخهٔ ۲۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۱
کاشف الأسرار و مطلع الأنوار | |
---|---|
پدیدآوران | ظریفی چلبی، حسن (نویسنده) قوجهزاده، علیرضا (مصحح) |
عنوانهای دیگر | کاشف الأسرار و مطلع الأنوار (شرح ابیاتی از مثنوی معنوی) |
ناشر | سازمان تبلیغات اسلامی. شركت چاپ و نشر بین الملل |
مکان نشر | ایران - تهران |
سال نشر | 1389ش. |
چاپ | چاپ یکم |
شابک | 978964-304-354-4 |
موضوع | مولوی، جلال الدین محمد بن محمد، 604 - 672ق. مثنوی - نقد و تفسیر شعر فارسی - قرن 7ق. - تاریخ و نقد |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /ظ4ک2 / 5301 PIR |
کاشف الاسرار و مطلع الانوار اثر حسن ظریفی چلبی (درگذشته 977- 980ق)، شرحی است بر برخی از ابیات دفتر اول مثنوی معنوی مولانا که مؤلف آن را در حدود قرن دهم هجری، به نام سلطان ابن السلطان سلیمان خان عثمانی (حکومت: 926- 974ق) اتحاف کرده است. کتاب با تحقیق و تصحیح علیرضا قوجهزاده منتشر شده است.
ظریفی با نثری ساده و روان و دور از هرگونه تعقید، نکات و تمثیلات عرفانی ابیات، اشارات و تلمیحات قرآنی آنها، مستندات روایی و حدیثی، معانی لغوی و مفاهیم اصطلاحی واژهها را مورد تشریح و تبیین قرار داده است. وی با استفاده از دو واژه «ظاهر» و «باطن»، نخست به مفهوم صوری ابیات پرداخته و بعد به تبیین مفاهیم و معانی دوری ابیات و به اصطلاح باطنی آنها، روی آورده است[۱].
شارح این اثر، در مطاوی شرح خود بر ابیات مثنوی، به اشعار شعرای تازی همچون ابن فارض و بوصیری و سرودههای شعرا و عرفای ایرانی همچون عطار نیشابروی، شیخ محمود شبستری، فخرالدین عراقی، عین القضات همدانی، سعدی، حافظ و... استناد جسته است. همچنین او از آثار علمای ایرانی و تازی همچون قاضی بیضاوی، امام محمد غزالی، ابن عربی، نجمالدین کبری، محمد بن منور و... در اثر خود استفاده کرده است[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.