رساله عشق و عقل (تفضلی): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی' به 'رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
[[رده:مباحث خاص تصوف و عرفان]] | [[رده:مباحث خاص تصوف و عرفان]] | ||
[[رده:مقالات تیر 01 مکرمی]] | [[رده:مقالات تیر 01 مکرمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده مرداد 01]] | [[رده:مقالات بازبینی شده مرداد 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1401]] | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1401]] | ||
نسخهٔ ۲۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۵
| رساله عشق و عقل | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | نجم رازی، عبدالله بن محمد (نویسنده) تفضلی، تقی (مصحح) |
| ناشر | شرکت انتشارات علمی و فرهنگی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1381ش. |
| چاپ | چاپ چهارم |
| شابک | 964-445-364-6 |
| موضوع | عشق (عرفان) - متون قدیمی تا قرن 14
عقل - متون قدیمی تا قرن 14 نثر فارسی - قرن 7ق. فلسفه اسلامی - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ن3ر5 / 286/9 BP |
رساله عشق و عقل (معیار الصدق في مصداق العشق)، کتابی است از شیخ نجم‌الدین رازی (573-654ق) که به اهتمام و تصحیح تقی تفضلی منتشر شده است. اساس کتاب بر پایه توضیحی است که یکی از دوستان مؤلف درباره شرح کمال عقل و کمال عشق و تضاد میان این دو خواسته است. نجم‌الدین رازی در این کتاب به بحث فلسفی پرداخته و به همه شبهات و اشکالات وارد پاسخ داده است.
مؤلف در کنار آثار عدیده‌ای که درباره مسائل عرفانی دارد، در کتاب حاضر، به پرسش‌های یکی از دوستانش پاسخ داده است. این پرسش‌های سه‌گانه عبارتند از: «آیا عشق و عقل آنگاه که به کمال خود می‌رسند، تضادی با هم دارند یا نه؟»، «چرا آنجا که عقل بیشتر و شریف‌تر است، عشق نیز ثابت‌تر و ظریف‌تر است (با عنایت به وجود سید کائنات)؟» و «آیا می‌توان گفت که عقل نه یک قسم، که شامل همه موجودات و محیط بر همه اقسام وجود است؟»[۱].
مؤلف در این کتاب، پس از تحریر محل نزاع و توجه دادن به معانی مشترک «عقل»، محدوده فعالیت‌های آن را مشخص می‌سازد و ساحت عشق را بسی فراتر از تنگنای عقل، معرفی می‌کند. آنگاه نسبت میان عقل بیشتر و عشق ظریف‌تر را با چشمداشتی به پیامبر(ص) برمی‌رسد و سپس به مخالفت عقلانی با نظریه وحدت عقل و عاقل و معقول می‌پردازد. وی در این رساله بر آن بوده تا در مقام بحث عقلانی (درباره موضوع مورد پرسش) به شیوه متکلمان و فلاسفه بحث کند و در مقام درک شهودی و بیان مکاشفات نیز همچون عارفی فلسفه‌ستیز و طبعاً با بهره‌گیری از واژگانی سرشار از استعاره و کنایه و تمثیل، جانب عشق را پاس داشته باشد[۲].