عبادی، مظفر بن اردشیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" |[[ | | data-type="authorWritings" |[[مناقب الصوفية]] | ||
[[صوفی‌نامه؛ التصفیه فی احوال المتصوفه]] | |||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
نسخهٔ ۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۶
| نام | عبادی، مظفر بن اردشیر |
|---|---|
| نام‌های دیگر | عبادی، اب‍و ال‍م‍ظف‍ر منصور
عبادی، اب‍و منصور مظفر عبادی، قطب ال‍دی‍ن |
| نام پدر | اردشیر |
| متولد | 491ق |
| محل تولد | روستاى سنج عباد مرو |
| رحلت | 547 ق |
| اساتید | نصرالله خُشنامى |
| برخی آثار | مناقب الصوفية |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03421AUTHORCODE |
قطب‌الدين ابوالمظفر منصور بن اردشير عبادى مروزى (491-547ق)، ملقب به امير و معروف به امير قطب‌الدين يا قطب عبادى و مشهور به واعظ، فقيه و محدث، در روستاى سنج عباد، از قراء مرو، به دنيا آمد و بدين جهت به عبادى مشهور شد.
تحصیلات
وى از نصرالله خُشنامى و عبدالغفار شيروى و عده‌اى ديگر حديث شنيد. او از طرف سلطان سنجر به بغداد رفت و مدت سه سال در جامع قصر و در دارالسلطنه به وعظ پرداخت و مردم بر گردش ازدحام مى‌نمودند. او در جامع قصر املاءِ حديث مى‌كرد. ابن اخضر و حمزة بن قبيطى و محمدبن مكرم از وى حديث روايت كرده‌اند. نيكوئى و حسن وعظ وى ضرب‌المثل بود. ابن جوزى گويد كه او زيبا كلام بود و از مواعظ او مجلداتى گردآورى كرده‌اند.
وفات
عبادى در عسكر مكرم خوزستان درگذشت.
آثار
ابوسعيد سمعانى گويد كه از او رساله‌اى در «شرب الخمر» ديده است. همچنين مناقب الصوفية و صوفى‌نامه از وى مى‌باشد.