شرح عرفانی غزلهای حافظ: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۳۸: خط ۳۸:
    }}
    }}


    '''شرح عرفانی غزل‌های حافظ،''' عنوان اثری است 4 جلدی به زبان فارسی از ابوالحسن عبدالرحمان بن سلیمان ختمی لاهوری در شرح، نقد و تفسیر غزل‌های لسان‌الغیب، خواجه حافظ شیرازی، با تصحیح و تعلیق بهاءالدین خرمشاهی، کورش منصوری و حسین مطیعی امین.
    '''شرح عرفانی غزل‌های حافظ،''' عنوان اثری است 4 جلدی به زبان فارسی از [[ختمی لاهوری، عبد الرحمان بن سلیمان|ابوالحسن عبدالرحمان بن سلیمان ختمی لاهوری]] در شرح، نقد و تفسیر غزل‌های لسان‌الغیب، [[حافظ، شمس‌الدین محمد|خواجه حافظ شیرازی]]، با تصحیح و تعلیق [[خرمشاهی، بهاءالدین|بهاءالدین خرمشاهی]]، [[منصوری، کوروش|کورش منصوری]] و [[مطیعی امین، حسین|حسین مطیعی امین]].


    شرح حاضر، شرحی است یکسره عرفانی و حکمی بر اشعار حافظ و کمتر به جنبه‌های زبانی - ادبی شعر حافظ می‌پردازد. زبان و بیان این شرح، دشوار و دیریاب نیست؛ هرچند که سرشار از اصطلاحات و تعبیرات عرفانی و حکمی است. عرفانی که در این شرح مطرح است، آمیزه‌ای از عرفان عاشقانه و بدون اصطلاح و عرفان نظری و اصطلاحی است و مؤلف پس از استناد و استشهادهای بسیار به آیات قرآن کریم و احادیث نبوی، از امهات متون عرفانی از «كشف المحجوب» هجویری و «تمهیدات» عین‌القضات همدانی گرفته تا آثار ابن عربی، مخصوصا فتوحات و بیش از آن از «فصوص الحكم» و شروح فارسی و عربی آن، برای شرح هرچه عرفانی‌تر شعر حافظ سود می‌جوید. اساسی‌ترین متون مورد نظر و منقول‌عنه او یکی «مثنوی مولوی» و دیگری «گلشن راز» شیخ محمود شبستری است که بسیار از آنها نقل می‌کند. تأمل در منابع مورد استفاده مؤلف، وسعت دامنه تحقیق و استقصای او را نشان می‌دهد. گفتنی است که این شرح، 463 غزل را در بر دارد و یکایک ابیات هر غزل را به‌تفصیل توضیح می‌دهد و تفسیر می‌نماید.<ref>ر.ک: مقدمه مصححان، ج1، ص4</ref>
    شرح حاضر، شرحی است یکسره عرفانی و حکمی بر اشعار [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] و کمتر به جنبه‌های زبانی - ادبی شعر [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] می‌پردازد. زبان و بیان این شرح، دشوار و دیریاب نیست؛ هرچند که سرشار از اصطلاحات و تعبیرات عرفانی و حکمی است. عرفانی که در این شرح مطرح است، آمیزه‌ای از عرفان عاشقانه و بدون اصطلاح و عرفان نظری و اصطلاحی است و مؤلف پس از استناد و استشهادهای بسیار به آیات قرآن کریم و احادیث نبوی، از امهات متون عرفانی از «[[كشف المحجوب (تصنیف)|كشف المحجوب]]» [[هجویری، علی بن عثمان|هجویری]] و «[[تمهيدات|تمهیدات]]» [[عین‌القضات همدانی، عبدالله بن محمد|عین‌القضات همدانی]] گرفته تا آثار [[ابن عربی، محمد بن علی|ابن عربی]]، مخصوصا فتوحات و بیش از آن از «فصوص الحكم» و شروح فارسی و عربی آن، برای شرح هرچه عرفانی‌تر شعر [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] سود می‌جوید. اساسی‌ترین متون مورد نظر و منقول‌عنه او یکی «مثنوی مولوی» و دیگری «[[گلشن راز]]» شیخ [[شبستری، محمود|محمود شبستری]] است که بسیار از آنها نقل می‌کند. تأمل در منابع مورد استفاده مؤلف، وسعت دامنه تحقیق و استقصای او را نشان می‌دهد. گفتنی است که این شرح، 463 غزل را در بر دارد و یکایک ابیات هر غزل را به‌تفصیل توضیح می‌دهد و تفسیر می‌نماید.<ref>ر.ک: مقدمه مصححان، ج1، ص4</ref>


    ==پانویس==
    ==پانویس==

    نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۵۶

    شرح عرفانی غزلهای حافظ
    شرح عرفانی غزلهای حافظ
    پدیدآورانختمی لاهوری، عبد الرحمان بن سلیمان (شارح)

    حافظ، شمس‌الدین محمد (سراینده)

    خرمشاهی، بهاءالدین (مصحح و معلق)

    منصوری، کوروش (مصحح و معلق)

    مطیعی امین، حسین (مصحح و معلق)
    ناشرنشر قطره
    مکان نشرایران - تهران
    سال نشر1381ش.
    چاپچاپ چهارم
    شابک964-5958-33-4
    موضوعحافظ، شمس الدین محمد، - 792ق. دیوان - نقد و تفسیر

    شعر فارسی - قرن 8ق. - تاریخ و نقد

    حافظ، شمس الدین محمد، - 792ق. - عرفان
    زبانفارسی
    تعداد جلد4
    کد کنگره
    ‏‎‏/‎‏خ‎‏2‎‏ش‎‏4 / 5435 ‏PIR‎‏

    شرح عرفانی غزل‌های حافظ، عنوان اثری است 4 جلدی به زبان فارسی از ابوالحسن عبدالرحمان بن سلیمان ختمی لاهوری در شرح، نقد و تفسیر غزل‌های لسان‌الغیب، خواجه حافظ شیرازی، با تصحیح و تعلیق بهاءالدین خرمشاهی، کورش منصوری و حسین مطیعی امین.

    شرح حاضر، شرحی است یکسره عرفانی و حکمی بر اشعار حافظ و کمتر به جنبه‌های زبانی - ادبی شعر حافظ می‌پردازد. زبان و بیان این شرح، دشوار و دیریاب نیست؛ هرچند که سرشار از اصطلاحات و تعبیرات عرفانی و حکمی است. عرفانی که در این شرح مطرح است، آمیزه‌ای از عرفان عاشقانه و بدون اصطلاح و عرفان نظری و اصطلاحی است و مؤلف پس از استناد و استشهادهای بسیار به آیات قرآن کریم و احادیث نبوی، از امهات متون عرفانی از «كشف المحجوب» هجویری و «تمهیدات» عین‌القضات همدانی گرفته تا آثار ابن عربی، مخصوصا فتوحات و بیش از آن از «فصوص الحكم» و شروح فارسی و عربی آن، برای شرح هرچه عرفانی‌تر شعر حافظ سود می‌جوید. اساسی‌ترین متون مورد نظر و منقول‌عنه او یکی «مثنوی مولوی» و دیگری «گلشن راز» شیخ محمود شبستری است که بسیار از آنها نقل می‌کند. تأمل در منابع مورد استفاده مؤلف، وسعت دامنه تحقیق و استقصای او را نشان می‌دهد. گفتنی است که این شرح، 463 غزل را در بر دارد و یکایک ابیات هر غزل را به‌تفصیل توضیح می‌دهد و تفسیر می‌نماید.[۱]

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه مصححان، ج1، ص4

    منابع مقاله

    مقدمه مصححان.

    وابسته‌ها