الإغفال و هو المسائل المصلحة من کتاب (معانی القرآن وإعرابه): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:قرآن و علوم قرآنی]] | |||
[[رده:علوم قرآنی]] | |||
[[رده:مباحث ادبی و بلاغی قرآن]] | |||
[[رده:مسائل لغوی و صرفی و نحوی]] | |||
[[رده:مقالات خرداد 01 مکرمی]] | [[رده:مقالات خرداد 01 مکرمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | [[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1401]] | ||
نسخهٔ ۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۱۷
| الإغفال و هو المسائل المصلحة من کتاب (معانی القرآن وإعرابه) لأبی اسحاق الزجاج (ت 311ه) | |
|---|---|
| پدیدآوران | فارسي، حسن بن احمد (نویسنده) ابراهيم، عبدالله بن عمر (محقق) |
| عنوانهای دیگر | معاني القرآن و اعرابه. شرح |
| ناشر | المجمع الثقافي |
| مکان نشر | امارات - ابوظبي |
| سال نشر | 1424ق. = 2003م. |
| چاپ | چاپ يکم |
| موضوع | قرآن - اعراب
قرآن - صرف و نحو زجاج، ابراهيم بن سري، 241 - 311ق. معاني القرآن و اعرابه - نقد و تفسير |
| زبان | عربي |
| تعداد جلد | 2 |
| کد کنگره | /ز3 م6027 / 82/8 BP |
الإغفال و هو المسائل المصلحة من کتاب (معانی القرآن وإعرابه) لأبی اسحاق الزجاج (ت 311ه) اثر ابوعلی حسن بن احمد فارسی (متوفی 377ق) کتابی است که فارسی در رد بر استاد خویش، زجاج و کتاب «معانی القرآن واعرابه» او نوشته و با تحقیق عبدالله بن عمر حاج ابراهیم، به چاپ رسیده است.
اثر حاضر، نشاندهند تصویری واضح از نشاط و فعالیتهایی است که در قرن چهارم هجری، در تبعیت و انتقاد برخی از نحات از یکدیگر رایج بود. همچنان که تصویری واقعی از تمکن علمی و تبحر نویسنده آن در موضوع مورد نگارش کتاب نیز میباشد[۱].
موضوع اصلی کتاب حاضر حول مسائلی است که ابوعلی از استاد خویش در کتاب «معانی القرآن واعرابه» اخذ نموده است. وی پس از ذکر نص و متن کتاب، به نقد، رد و اصلاح برخی از مطالب آن پرداخته است. وی در این کتاب، بیش از صد مسأله را مورد بحث و نقد قرار داده که شامل قضایای نحوی، صرفی و صوتی میباشند. نحوه پرداختن وی به این مسائل، بسیار متنوع است، به گونهای که به برخی از آنها، بسیار بها داده و کلام را به درازا و اطناب کشیده است و به برخی نیز، به صورت گذرا و مجمل پرداخته است[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.