دیوان سید حسن غزنوی ملقب به اشرف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'فارسي ' به 'فارسی') |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
|پدیدآورندگان | |پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[حسن غزنوی، حسن بن محمد]] (نویسنده) | [[حسن غزنوی، سید حسن بن محمد]] (نویسنده) | ||
[[مدرس رضوی، محمدتقی]] (مصحح) | [[مدرس رضوی، محمدتقی]] (مصحح) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره =/ 4863 PIR | | کد کنگره =/ 4863 PIR | ||
| موضوع = شعر | | موضوع = شعر فارسی- قرن 6ق. | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = اساطیر | | ناشر = اساطیر | ||
| خط ۱۹: | خط ۲۰: | ||
| شابک = | | شابک = | ||
| تعداد جلد = 1 | | تعداد جلد = 1 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =28665 | ||
| کتابخوان همراه نور = | | کتابخوان همراه نور = | ||
| کد پدیدآور =18561 | | کد پدیدآور =18561 | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''دیوان سید حسن غزنوی ملقب به اشرف،''' مجموعه اشعار [[سید حسن غزنوی|سید حسن غزنوی،]] ملقب به اشرف، از شاعران بلندپایه زبان و ادب فارسی در سده ششم هجری و از هم‌عصران [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی غزنوی]]، [[عثمان مختاری]] و [[نصرالله منشی|ابوالمعالی نصرالله بن محمد بن عبدالحمید]] مترجم [[كلیله و دمنه (بوستان کتاب)|کلیه و دمنه]] است که با تصحیح [[مدرس رضوی، محمدتقی|تقی مدرس رضوی]] به چاپ رسیده است. | |||
اهمیت کتاب به آن است که شاعر آن، در عصر خود بسیار معروف بوده و آوازه شعر و شاعری او، به همه جا و همه کس رسیده و در شعر، مقام بلند و ارجمندی داشته و در سبک کلام و شیرینی زبان و فصاحت لفظ و بلاغت معنی، یکی از اساتید فن بشمار می‌رفته و خود او هم به بلندی اشعار و قوت طبع و سخنوری خویش در نظم فارسی و عربی، معتقد و به پایه و مرتبه خود در علم و حکمت فخر می‌کرده و در قصیده فخریه خود از آن یاد کرده است. | |||
اهمیت کتاب به آن است که شاعر آن، در عصر خود بسیار معروف بوده و آوازه شعر و شاعری او، به همه جا و همه کس رسیده و در شعر، مقام بلند و ارجمندی داشته و در سبک کلام و شیرینی زبان و فصاحت لفظ و بلاغت معنی، یکی از اساتید فن | |||
ویژگی این دیوان آن است که شاعر در تمام فنون سخن، از نسیب و حکمت و اعتذار و انذار و رثا و مخصوصا فخر | ویژگی این دیوان آن است که شاعر در تمام فنون سخن، از نسیب و حکمت و اعتذار و انذار و رثا و مخصوصا فخر و همچنین در قصیده و غزل و ترجیع، دست داشته و در همه آنها، شعر گفته و از عهده آنها به‌خوبی برآمده است و بااین‌حال که وی از اساتید فن و در شعر و شاعری، خود دارای سبک مخصوص می‌باشد، در ابتدا پیرو جمعی از شعرای زمان خود بوده و بر روش آنان شعر گفته و سبک آنان را تقلید کرده است و باآنکه در مقام مفاخرت و مباهات، خود را از معاصرین برتر می‌داند و خویشتن را بر آنان ترجیح می‌نهد، مسلم است که از گفته آنها متأثر و به طرز خیال و فکر ایشان، پرورش یافته است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص395- 396</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۵۴: | خط ۴۶: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات اردیبهشت 01 مکرمی]] | [[رده:مقالات اردیبهشت 01 مکرمی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده خرداد 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 خرداد1401]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۴
| دیوان سید حسن غزنوی ملقب به اشرف | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | حسن غزنوی، سید حسن بن محمد (نویسنده) مدرس رضوی، محمدتقی (مصحح) |
| ناشر | اساطیر |
| مکان نشر | ایران- تهران |
| سال نشر | 1362 |
| چاپ | دوم |
| موضوع | شعر فارسی- قرن 6ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | / 4863 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان سید حسن غزنوی ملقب به اشرف، مجموعه اشعار سید حسن غزنوی، ملقب به اشرف، از شاعران بلندپایه زبان و ادب فارسی در سده ششم هجری و از هم‌عصران سنایی غزنوی، عثمان مختاری و ابوالمعالی نصرالله بن محمد بن عبدالحمید مترجم کلیه و دمنه است که با تصحیح تقی مدرس رضوی به چاپ رسیده است.
اهمیت کتاب به آن است که شاعر آن، در عصر خود بسیار معروف بوده و آوازه شعر و شاعری او، به همه جا و همه کس رسیده و در شعر، مقام بلند و ارجمندی داشته و در سبک کلام و شیرینی زبان و فصاحت لفظ و بلاغت معنی، یکی از اساتید فن بشمار می‌رفته و خود او هم به بلندی اشعار و قوت طبع و سخنوری خویش در نظم فارسی و عربی، معتقد و به پایه و مرتبه خود در علم و حکمت فخر می‌کرده و در قصیده فخریه خود از آن یاد کرده است.
ویژگی این دیوان آن است که شاعر در تمام فنون سخن، از نسیب و حکمت و اعتذار و انذار و رثا و مخصوصا فخر و همچنین در قصیده و غزل و ترجیع، دست داشته و در همه آنها، شعر گفته و از عهده آنها به‌خوبی برآمده است و بااین‌حال که وی از اساتید فن و در شعر و شاعری، خود دارای سبک مخصوص می‌باشد، در ابتدا پیرو جمعی از شعرای زمان خود بوده و بر روش آنان شعر گفته و سبک آنان را تقلید کرده است و باآنکه در مقام مفاخرت و مباهات، خود را از معاصرین برتر می‌داند و خویشتن را بر آنان ترجیح می‌نهد، مسلم است که از گفته آنها متأثر و به طرز خیال و فکر ایشان، پرورش یافته است[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: متن کتاب، ص395- 396
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.