التهذیب فی التفسیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
'''التهذيب في التفسير'''، اثر [[حاکم جشمی، محسن بن محمد|ابوسعد (ابوسعید) محسّن بن محمد بن کرّامه بیهقی]] ( م. 494ق) معروف به [[حاکم جشمی، محسن بن محمد|حاکم جشمی]] مفسّر، عالم به اصول و كلام است. وی نخست حنفى بود، سپس معتزلى، آنگاه به زيديّه گرايش پيدا كرد<ref>ر.ک: زرکلی، خیرالدین، ج5، ص289 </ref>. این اثر در 10 جلد توسط [[سالمی، عبدالرحمن بن سلیمان|عبدالرحمن بن سلیمان سالمی]] تحقیق شده است. | |||
'''التهذيب في التفسير'''، اثر ابوسعد (ابوسعید) محسّن بن محمد بن کرّامه بیهقی ( م. 494ق) معروف به حاکم جشمی مفسّر، عالم به اصول و كلام است. وی نخست حنفى بود، سپس معتزلى، آنگاه به زيديّه گرايش پيدا كرد<ref>ر.ک: زرکلی، خیرالدین، ج5، ص289 </ref>. این اثر در 10 جلد توسط عبدالرحمن بن سلیمان سالمی تحقیق شده است. | |||
از ویژگی‌های مهم این تفسیر که آن را از تفاسیر پیش از خود متمایز می‌سازد، تقسیم علوم مرتبط با تفسیر آیات است. نویسنده با تفکیک میان علوم قرآنی در تفسیر آیات، روشی نظامند را در تفسیر بنا نهاده که مورد توجه تفاسیر بعدی قرار گرفته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص45</ref>. اين تفسير بر اساس هشت محور و عنوان: قرائت، لغت، اعراب، شان نزول، نظم، معنى و احكام بر مذهب حنفی، ترتیب یافته و سپس آراء مفسران بزرگ به‌اختصار در آن ذکر شده است<ref>ر.ک: وجیه، عبدالسلام، ص821؛ حسینی اشکوری، احمد، ج1، ص345</ref>. شیوه نگارش این اثر که همراه با دقت و وضوح است ویژگی دیگر آن بشمار می‌آید<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص45</ref>. | از ویژگی‌های مهم این تفسیر که آن را از تفاسیر پیش از خود متمایز می‌سازد، تقسیم علوم مرتبط با تفسیر آیات است. نویسنده با تفکیک میان علوم قرآنی در تفسیر آیات، روشی نظامند را در تفسیر بنا نهاده که مورد توجه تفاسیر بعدی قرار گرفته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص45</ref>. اين تفسير بر اساس هشت محور و عنوان: قرائت، لغت، اعراب، شان نزول، نظم، معنى و احكام بر مذهب حنفی، ترتیب یافته و سپس آراء مفسران بزرگ به‌اختصار در آن ذکر شده است<ref>ر.ک: وجیه، عبدالسلام، ص821؛ حسینی اشکوری، احمد، ج1، ص345</ref>. شیوه نگارش این اثر که همراه با دقت و وضوح است ویژگی دیگر آن بشمار می‌آید<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص45</ref>. | ||
ویژگی دیگر این اثر، تضمین مرویات حدیث در فضایل سور قرآنی است<ref>ر.ک: همان </ref>. در این تفسیر بیشتر بر ذکر آرای ابوبکر اصم (232ق)، ابوعلی جبایی (303ق)، ابوالقاسم بلخی (309ق)و ابومسلم اصفهانی (322ق) تکیه شده است<ref>ر.ک: زرزور، عدنان، ص160-161</ref>. نویسنده این اثر با به‌کارگیری روایات در ذکر فضایل سوره‌های قرآن یک ویژگی به تفاسیر معتزله افزوده است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص45</ref>. | ویژگی دیگر این اثر، تضمین مرویات حدیث در فضایل سور قرآنی است<ref>ر.ک: همان </ref>. در این تفسیر بیشتر بر ذکر آرای [[اصم، ابوبکر عبدالرحمان بن کیسان بن جریر اموی|ابوبکر اصم]] (232ق)، [[جبایی، محمد بن عبدالوهاب|ابوعلی جبایی]] (303ق)، [[کعبی، عبدالله بن احمد|ابوالقاسم بلخی]] (309ق)و [[ابومسلم اصفهانی، محمد بن بحر|ابومسلم اصفهانی]] (322ق) تکیه شده است<ref>ر.ک: زرزور، عدنان، ص160-161</ref>. نویسنده این اثر با به‌کارگیری روایات در ذکر فضایل سوره‌های قرآن یک ویژگی به تفاسیر معتزله افزوده است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص45</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
نسخهٔ ۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۲۱
| التهذيب في التفسير | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | حاکم جشمی، محسن بن محمد (نویسنده) سالمی، عبدالرحمن بن سلیمان (محقق) |
| ناشر | دارالکتاب اللبناني |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1440ق. = 2019م. |
| چاپ | یکم |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 10 |
| کد کنگره | |
التهذيب في التفسير، اثر ابوسعد (ابوسعید) محسّن بن محمد بن کرّامه بیهقی ( م. 494ق) معروف به حاکم جشمی مفسّر، عالم به اصول و كلام است. وی نخست حنفى بود، سپس معتزلى، آنگاه به زيديّه گرايش پيدا كرد[۱]. این اثر در 10 جلد توسط عبدالرحمن بن سلیمان سالمی تحقیق شده است.
از ویژگی‌های مهم این تفسیر که آن را از تفاسیر پیش از خود متمایز می‌سازد، تقسیم علوم مرتبط با تفسیر آیات است. نویسنده با تفکیک میان علوم قرآنی در تفسیر آیات، روشی نظامند را در تفسیر بنا نهاده که مورد توجه تفاسیر بعدی قرار گرفته است[۲]. اين تفسير بر اساس هشت محور و عنوان: قرائت، لغت، اعراب، شان نزول، نظم، معنى و احكام بر مذهب حنفی، ترتیب یافته و سپس آراء مفسران بزرگ به‌اختصار در آن ذکر شده است[۳]. شیوه نگارش این اثر که همراه با دقت و وضوح است ویژگی دیگر آن بشمار می‌آید[۴].
ویژگی دیگر این اثر، تضمین مرویات حدیث در فضایل سور قرآنی است[۵]. در این تفسیر بیشتر بر ذکر آرای ابوبکر اصم (232ق)، ابوعلی جبایی (303ق)، ابوالقاسم بلخی (309ق)و ابومسلم اصفهانی (322ق) تکیه شده است[۶]. نویسنده این اثر با به‌کارگیری روایات در ذکر فضایل سوره‌های قرآن یک ویژگی به تفاسیر معتزله افزوده است[۷].
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه محقق.
- زرکلی، خیرالدین، «الأعلام»، بیروت، دارالملایین، چاپ هشتم، 1989.
- وجیه، عبدالسلام، «اعلام المؤلفين الزيديه»، عمان، مؤسسة الإمام زيد بن علي الثقافية، چاپ اول، 1420.
- حسينى اشكورى، احمد، «مؤلفات الزیدیه»، قم، مكتبة آية‌الله‌العظمى المرعشي النجفي( ره)، چاپ اول، 1413.
- متولی، عبدالحمید، «أضواء على مناهج بعض المفسرين من زوايا علوم القرآن»، اسلامیه، بی‌جا. بی‌نا، 1420.
- زرزور، عدنان، «الحاكم الجشمي و منهجه في التفسير»، بیروت، مؤسسة الرساله، بی‌نا، بی‌تا.