۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
}} | }} | ||
'''الروضة في القراءات الإحدی عشرة،''' اثر ابوالحسن بن محمد بن ابراهیم بغدادی مالکی (متوفی 438ق)، کتابی است پیرامون قرائات یازده‌گاه. | '''الروضة في القراءات الإحدی عشرة،''' اثر [[بغدادی، حسن بن محمد|ابوالحسن بن محمد بن ابراهیم بغدادی مالکی]] (متوفی 438ق)، کتابی است پیرامون قرائات یازده‌گاه. | ||
در مقدمه کتاب، به‌منظور بیان اهمیت آن، به این نکته اشاره شده است که این اثر، کتاب ارزشمندی است که در آن، به جمع‌آوری یازده قرائت پرداخته شده و مطالب علمی مطرح شده پیرامون این یازده قرائت را در کمتر کتابی به این شکل می‌توان یافت<ref>مقدمه، ص85</ref>. | در مقدمه کتاب، به‌منظور بیان اهمیت آن، به این نکته اشاره شده است که این اثر، کتاب ارزشمندی است که در آن، به جمع‌آوری یازده قرائت پرداخته شده و مطالب علمی مطرح شده پیرامون این یازده قرائت را در کمتر کتابی به این شکل می‌توان یافت<ref>مقدمه، ص85</ref>. | ||
تردیدی در انتساب این کتاب به مالکی وجود ندارد و مورخین و سیره‌نویسانی که این کتاب را از جمله آثار او دانسته‌اند، در تسمیه آن، دچار اختلاف شده‌اند؛ به‌گونه‌ای که اشبیلی، سیوطی و ذهبی در | تردیدی در انتساب این کتاب به مالکی وجود ندارد و مورخین و سیره‌نویسانی که این کتاب را از جمله آثار او دانسته‌اند، در تسمیه آن، دچار اختلاف شده‌اند؛ به‌گونه‌ای که [[اشبیلی، محمد بن خیر|اشبیلی]]، [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] و [[ذهبی، محمد بن احمد|ذهبی]] در «[[معرفة القراء الكبار علی الطبقات و الأعصار|معرفة القراء]]» آن را «الروضة في القراءات» نامیده‌اند و [[ابن عماد، عبدالحی بن احمد|ابن عماد حنبلی]] و [[ذهبی، محمد بن احمد|ذهبی]] در «[[العبر في خبر من غبر|العبر]]»، تحت عنوان «[[الروضة في القراءات العشر]]» از آن یاد کرده‌اند. [[ابن تغری بردی، یوسف بن تغری بردی|ابن تغری اتابکی]] نیز به ذکر «الروضة» اکتفاء کرده است. [[حاجی خلیفه، مصطفی بن عبدالله|حاجی خلیفه]] نیز تحت عنوان «الروضة في القراءات السبع» از آن یاد کرده است<ref>مقدمه، ص39- 41</ref>. | ||
یکی از اموری که باعث اهمیت کتاب شده، آن است که منبع و مصدر اصلی نویسنده در تدوین و تألیف مطالب، روایت وی از مشایخ خود می‌باشد؛ به گونه‌ای که خود نیز در مقدمه، به این نکته اشاره نموده و گفته است که در این کتاب، به جمع‌آوری قرائات مشهور در مدینه، بغداد، نهران، تکریت و کوفه پرداخته است<ref>همان، ص83</ref>. | یکی از اموری که باعث اهمیت کتاب شده، آن است که منبع و مصدر اصلی نویسنده در تدوین و تألیف مطالب، روایت وی از مشایخ خود می‌باشد؛ به گونه‌ای که خود نیز در مقدمه، به این نکته اشاره نموده و گفته است که در این کتاب، به جمع‌آوری قرائات مشهور در مدینه، بغداد، نهران، تکریت و کوفه پرداخته است<ref>همان، ص83</ref>. | ||
از جمله ویژگی‌های کتاب آن است که اعتماد نویسنده بر مشافهه در نقل از شیوخ خویش، باعث نشده است تا کتاب او، از ذکر نام کتب و تألیفاتی که در نگارش کتاب از آنها استفاده کرده، خالی باشد. از جمله این منابع، می‌توان به کتاب | از جمله ویژگی‌های کتاب آن است که اعتماد نویسنده بر مشافهه در نقل از شیوخ خویش، باعث نشده است تا کتاب او، از ذکر نام کتب و تألیفاتی که در نگارش کتاب از آنها استفاده کرده، خالی باشد. از جمله این منابع، می‌توان به کتاب «[[البيان|البیان]]» ابوطاهر بن ابی هشام و برخی از نوشته‌های [[ابن فحام، عبدالرحمن|ابن فحام]]، اشاره نمود<ref>همان، ص83</ref>. | ||
از دیگر ویژگی‌های کتاب، آن است که مؤلف در توجیه برخی از ابواب اصول، به اقوال بزرگانی همچون سیبویه، مانند قول وی در بیان جواز جمع بین همزتین، احتجاج نموده است<ref>همان، ص84</ref>. | از دیگر ویژگی‌های کتاب، آن است که مؤلف در توجیه برخی از ابواب اصول، به اقوال بزرگانی همچون [[سیبویه، عمرو بن عثمان|سیبویه]]، مانند قول وی در بیان جواز جمع بین همزتین، احتجاج نموده است<ref>همان، ص84</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||