۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'ابن‌خالويه، حسين بن احمد' به 'ابن خالویه، حسین بن احمد') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''إعراب ثلاثین سورة من القرآن الکریم''' تألیف [[ابن خالویه، حسین بن احمد|ابوعبدالله حسین بن احمد بن خالویه]] (متوفای 370ق)، شاعر، اديب و نحوى برجسته | '''إعراب ثلاثین سورة من القرآن الکریم''' تألیف [[ابن خالویه، حسین بن احمد|ابوعبدالله حسین بن احمد بن خالویه]] (متوفای 370ق)، شاعر، اديب و نحوى برجسته ایرانى‌تبار، | ||
این کتاب شامل تفسير و اعراب استعاذه و بسمله سپس سوره حمد و بعد از آن سوره طارق تا پايان قرآن كه بيست و نه سوره است و جمعا سى سوره را شامل می‌گردد، لذا آن را الطارقية نيز مى‌خوانند. | این کتاب شامل تفسير و اعراب استعاذه و بسمله سپس سوره حمد و بعد از آن سوره طارق تا پايان قرآن كه بيست و نه سوره است و جمعا سى سوره را شامل می‌گردد، لذا آن را الطارقية نيز مى‌خوانند. | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
گرچه برخی این کتاب را به حسین بن احمد بن خالویه شیعی منتسب کرده‌اند، که این انتساب نمی‌تواند صحیح باشد، زیرا اولا در همین کتاب إعراب ثلاثین سورة من القرآن الکریم نویسنده در پایان بحث از اعراب سوره حمد، بحثی را در ارتباط با اعراب آمین گفتن بعد از حمد بیان کرده و معنای آن و بحث از استحباب و وجوب آن را متذکر شده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، صص34-36</ref> | گرچه برخی این کتاب را به حسین بن احمد بن خالویه شیعی منتسب کرده‌اند، که این انتساب نمی‌تواند صحیح باشد، زیرا اولا در همین کتاب إعراب ثلاثین سورة من القرآن الکریم نویسنده در پایان بحث از اعراب سوره حمد، بحثی را در ارتباط با اعراب آمین گفتن بعد از حمد بیان کرده و معنای آن و بحث از استحباب و وجوب آن را متذکر شده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، صص34-36</ref> | ||
از طرف دیگر [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|صاحب الذریعه]] این کتاب را تألیف ابوعبدالله حسن شافعی دانسته که به دو واسطه (ابوسعید حافظ از ابوبکر نیشابوری) از محمد بن ادریس شافعی (متوفای 254ق) روایت می‌کند، و در آنجا متذکر شده است که بر خلاف نظر برخی همانند [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] در [[بغیة الوعاة فی طبقات اللغویین و النحاة|البغیه]]، این کتاب از تصانیف شیخ حسین بن احمد بن خالویه شیعی نیست، و دلیل بر این ادعا را قول به وجوب آمین در آخر | از طرف دیگر [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|صاحب الذریعه]] این کتاب را تألیف ابوعبدالله حسن شافعی دانسته که به دو واسطه (ابوسعید حافظ از ابوبکر نیشابوری) از محمد بن ادریس شافعی (متوفای 254ق) روایت می‌کند، و در آنجا متذکر شده است که بر خلاف نظر برخی همانند [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] در [[بغیة الوعاة فی طبقات اللغویین و النحاة|البغیه]]، این کتاب از تصانیف شیخ حسین بن احمد بن خالویه شیعی نیست، و دلیل بر این ادعا را قول به وجوب آمین در آخر حمد است، چیزی که هیچکدام از شیعیان آن را بیان نکرده‌اند<ref>[https://noorlib.ir/book/view/3264/%D8%A7%D9%84%D8%B0%D8%B1%DB%8C%D8%B9%D8%A9-%D8%A5%D9%84%DB%8C-%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%86%DB%8C%D9%81-%D8%A7%D9%84%D8%B4%DB%8C%D8%B9%D8%A9?volumeNumber=15&pageNumber=133&viewType=html ر.ک: آقابزرگ تهرانی،محمدمحسن، ج15، ص133]</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||