دیوان اشعار ملا علی‌آقا مولانا: تفاوت میان نسخه‌ها

اشعار مولانا مشتمل بر مثنویات، قصاید و رباعیات عرفانی است. مولانا اوایل به‌عنوان «مضطر» و بعد به‌عنوان «مقصود» و گاهی «مقصودعلی» تخلص می‌کرده است. قسمتی از اشعار عرفانی را اوایل با تخلص «مضطر» سروده، نظیر نسب‌نامه سلاسل صوفیه که بسیار مطول است و یا مناظرات عرفانی که با امام جمعه داشته است و به سال‌های اولیه دوران تصوف مرحوم مولانا مربوط است.<ref>ر.ک: مقدمه، ص20، متن کتاب، ص160</ref>‏   

'''صوفیان مصداق اضدادند و جان*** ساری اندر جسم و جان خاکیان'''  

'''گه نفیر فقرُ فخری می‌زنند*** گه صفیر شرح صدری می‌زنند'''.<ref>ر.ک: همان، ص122</ref>‏    

مولانا با وجود تنگدستی و ضیق معیشت، برای امرار معاش و کسب مال، نسبت به ارباب مال و جاه مطلقا بی‌اعتنا بوده و مدح انبیاء و به‌خصوص حضرت صاحب الامر اغلب سروده‌هایش را دربر می‌گیرد.<ref>ر.ک: مقدمه، ص21</ref>‏ وی در طرق مختلف صوفیه سلوک کرده و آخرین مرحله سلوکش منتهی به طریقه‌ای خاص برای ارتباط با حضرت بقیة الله می‌شود.<ref>ر.ک: همان، ص13</ref>‏  او در استکانت و خضوع در پیشگاه مهدی موعود(عج) مثنوی زیبایی سروده که با این ابیات آغاز می‌شود:    

'''صاحب الامر ای شه صاحب کلاه***بر جنابت جمع اوصاف اله'''

'''تو شهی شاهان گدای کوی تو***نور مهر و مه ز نور روی تو'''.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص27</ref>‏