دیوان همام‌الدین تبریزی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
'''دیوان | '''دیوان همام‌الدین تبریزی،''' مجموعه اشعار [[همام الدین تبریزی|همام‌الدین بن علاء تبریزی]] (متوفی 714ق) است. غزلیات همام بیشتر به اقتفای استاد بزرگوار سعدی است. این اثر با مقدمه و تصحیح [[مؤید ثابتی]] منتشر شده است. | ||
اشعار عربی | اشعار عربی همام‌الدین در حدود 180 بیت در مدح مولانا نجم‌الدین عبدالغار و قاضی‌القضات محی‌الدین و قطب‌الدین شیرازی و... است. اشعار فارسی او قسمتی در توحید و نعت نبی و مدح غازان خان است که در حدود 120 شعر می‌باشد و قسمتی مثنویات است که در پند و موعظه و حکایات و نیز در عشق و وفا و نامه‌های عاشق و معشوق است که در حدود نهصد بیت است. غزلیات و اخوانیات و مراثی او نیز تقریباً هشتصد بیت و جمعاً کلیه اشعار عربی و فارسی او در حدود دو هزار بیت است.<ref>ر.ک: مقدمه، ص2</ref> البته مصحح، اشعار سست و کم‌ارزش فارسی همام‌الدین را کنار گذاشته و تعداد اشعار فارسی ذکرشده در این کتاب هشتصد بیت است.<ref>ر.ک: همان، ص10</ref> | ||
غزلیات همام بیشتر به اقتفای استاد بزرگوار سعدی است و غالباً از آن سرچشمه فیض مایه گرفته و | غزلیات همام بیشتر به اقتفای استاد بزرگوار سعدی است و غالباً از آن سرچشمه فیض مایه گرفته و درعین‌حال خود به عجز بیان و ناتوانی خود در مقابل استاد معترف است: | ||
'''همام را سخن دلفریب و شیرین است | '''همام را سخن دلفریب و شیرین است''' | ||
نسخه | '''ولی دریغ که بیچاره نیست شیرازی'''.<ref>ر.ک: همان، ص4</ref> | ||
نسخه موجود بدون ترتیب و نظمی که در تحریر دواوین معمول است، از قبیل درج اشعار به‌ترتیب حروف تهجی و جدا کردن قطعات و غزلیات و قصاید از یکدیگر تنظیم شده است.<ref>ر.ک: همان، ص2</ref> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۱
| دیوان همام الدین تبریزی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | همام، محمد بن فریدون (نویسنده) مؤید ثابتی، علی (مصحح) |
| ناشر | [بي جا] |
| مکان نشر | [بي نا] |
| سال نشر | 1333ش. |
| چاپ | اول |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /د9 / 5321 BP |
دیوان همام‌الدین تبریزی، مجموعه اشعار همام‌الدین بن علاء تبریزی (متوفی 714ق) است. غزلیات همام بیشتر به اقتفای استاد بزرگوار سعدی است. این اثر با مقدمه و تصحیح مؤید ثابتی منتشر شده است.
اشعار عربی همام‌الدین در حدود 180 بیت در مدح مولانا نجم‌الدین عبدالغار و قاضی‌القضات محی‌الدین و قطب‌الدین شیرازی و... است. اشعار فارسی او قسمتی در توحید و نعت نبی و مدح غازان خان است که در حدود 120 شعر می‌باشد و قسمتی مثنویات است که در پند و موعظه و حکایات و نیز در عشق و وفا و نامه‌های عاشق و معشوق است که در حدود نهصد بیت است. غزلیات و اخوانیات و مراثی او نیز تقریباً هشتصد بیت و جمعاً کلیه اشعار عربی و فارسی او در حدود دو هزار بیت است.[۱] البته مصحح، اشعار سست و کم‌ارزش فارسی همام‌الدین را کنار گذاشته و تعداد اشعار فارسی ذکرشده در این کتاب هشتصد بیت است.[۲]
غزلیات همام بیشتر به اقتفای استاد بزرگوار سعدی است و غالباً از آن سرچشمه فیض مایه گرفته و درعین‌حال خود به عجز بیان و ناتوانی خود در مقابل استاد معترف است:
همام را سخن دلفریب و شیرین است
ولی دریغ که بیچاره نیست شیرازی.[۳]
نسخه موجود بدون ترتیب و نظمی که در تحریر دواوین معمول است، از قبیل درج اشعار به‌ترتیب حروف تهجی و جدا کردن قطعات و غزلیات و قصاید از یکدیگر تنظیم شده است.[۴]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.