دیوان ادیب طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

   

ویژگی دیوان حاضر، آن است که شاعر آن، به سبک خراسانی شعر می‌سرود. بیشتر اشعار وی در قالب غزل و قصیده است، اما مثنوی، دوبیتی، ترکیب‌بند و رباعی نیز در دیوان او به‌چشم می‌خورد. شعر ادیب بسیار ساده و بی‌پیرایه است، با این حال وی در اشعار خود از استعاره، تشبیه، انواع صنایع بدیعی نظیر جناس و طباق استفاده فراوان کرده است<ref>ر.ک: ملاابراهیمی، عزت، ج7، ص373</ref>.

در درون موج و تاریکی و نور

در میان سایه‌های ماه و سال

میدوم در قلب اعصار و دهور

تا ببینم نقش حال

بر فراز تپه و ماهورها

در بیابان‌های ناپیدا کران

میروم سرگشته تا آندورها

تا ز خود یابم نشان

گه چو بر دریا روان خیزاب‌ها

سر گران تا قلب طوفان‌ها روم

بو که در آغوش لغزان آب‌ها

با خبر از خود شوم

بر هوای ابر غلطان سپهر

در شرار برق تابان سحاب

در دل انوار عالمگیر مهر

در فروغ ماهتاب

همچنان جوینده‌ام از هر کجاست

نقش پنداری که پیداست و نیست

کانچه می‌خواهم ندانم در کجاست

هم نمی‌دانم که چیست<ref>متن کتاب، ص374- 375</ref>.