۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
الإرشاد إلی قواطع الأدلة في أصول الاعتقاد (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۳۰ اکتبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۸:۳۱
، ۳۰ اکتبر ۲۰۱۶جایگزینی متن - 'ابن خلدون' به 'ابن خلدون'
جز (جایگزینی متن - 'ابن سينا' به 'ابن سينا') |
جز (جایگزینی متن - 'ابن خلدون' به 'ابن خلدون') |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
كتاب‌هاى الارشاد، لمع الادله و العقيده النظاميه جوينى، عمدتاً توصيفى و گزارش گونه‌اند. عناوين و فهرست مطالب آثار كلامى او نيز عمدتاً همان رئوس مسائل كلامى است كه از ربع آخر قرن چهارم معمول بوده است. | كتاب‌هاى الارشاد، لمع الادله و العقيده النظاميه جوينى، عمدتاً توصيفى و گزارش گونه‌اند. عناوين و فهرست مطالب آثار كلامى او نيز عمدتاً همان رئوس مسائل كلامى است كه از ربع آخر قرن چهارم معمول بوده است. | ||
ابن | [[ابن خلدون]]، كه مبدع تمايز نهادن ميان مقطع مقدّم و متأخر كلام اشعرى است، جوينى و كتاب الارشاد او را نمونه اعلاى طريقت متقدم مى‌خواند. باور به جوهر فرد، خلا، عدم قيام عرض به عرض، عدم بقاى عرض در دو زمان در كنار اصل باطل شدن مدلول به بطلان دليل، از جمله شاخصه‌هاى كلامى دوره وى است كه باقلانى و جوينى شخصيت‌هاى بارز آن مى‌باشند. | ||
اگر خصوصيت كلام دوره جديد را اهتمام به قياس ارسطويى(سه حدى) در مقابل استدلال تمثيلى(دو حدى)، توجه به مباحث معرفت شناختى و نظريه احوال و نيز عنايت به مباحث فلسفى، به ويژه اصل عليت بدانيم، مى‌توان جوينى را در اين مسير پيشگام خواند. | اگر خصوصيت كلام دوره جديد را اهتمام به قياس ارسطويى(سه حدى) در مقابل استدلال تمثيلى(دو حدى)، توجه به مباحث معرفت شناختى و نظريه احوال و نيز عنايت به مباحث فلسفى، به ويژه اصل عليت بدانيم، مى‌توان جوينى را در اين مسير پيشگام خواند. | ||