دیوان غبار همدانی

دیوان غبار همدانی
پرونده:NUR.....J1.jpg
پدیدآوران	[[]] (نویسنده) [[]] (محقق) [[]] (مترجم)
کد کنگره	‏

دیوان غبار همدانی دیوان غبار همدانی مجموعه اشعار حسین رضوی همدانی (1265- 1322ق)، متخلص به «غبار» است که به کوشش احمد کرمی، در قالب غزل‌ها، مقطعات، دوبیتی‌ها و تک‌بیتی‌ها، گردآوری شده است.

آنچه باعث اهمیت این دیوان شعر شده، این است که شاعر آن، در زمان خود، در شهر همدان، یکی از اساتید سخن و ارکان شعر به شمار می‌رفته و در سخن‌سنجی و نکته‌پردازی، کم نظیر بوده است. وی از‌ شعرای مقل و مجید است؛ یعنی شعر کم گفته ولی آنچه از او باقی مانده از اشعار برگزیده و منتخب اوست که از هشتصد بیست تجاوز نمی‌کند.

آنچه از شعر غبار به جای مانده، اندکی بیش نیست ولی همین مایه، بر بلندای طبع و لطافت اندیشه و ذوق سیراب از سرچشمه عشق و عرفان وی گواه است. شعر غبار مثل نسیم صبحگاهی لطیف و مانند ناله جانسوز نی، غم‌انگیز است. خواننده صاحبدل و صاحب ذوق با مطالعه اشعار غبار، بهتر درمی‌یابد که در قلب پرتپش این شاعر شوریده همدانی، چه می‌گذشته است.

به منظور آشنایی بیشتر با این کتاب، به غزلی از غزل‌های آن اشاره می‌شود: تا کی رودم خون دل از هر مژه چون جوی تا بو که تو چون سرو خرامان ببرایی بیمار غمت جن به لب و دل نگران است شاید که به آیین طببیان ببرآیی من شمع صفت گریان کنان جان دهم از شوق چون صبح تو گر با لب خندان ببرآیی شک نیست که جمعیت خاطر دهدم دست آن شب که تو با زلف پریشان برآیی پروانه صفت جامع جان پیش تو سوزم چون شمع اگر ای کوکب رخشان ببرآیی مشکل بتوان زیست به هجران تو هرچند باور نتوان کرد که آسان ببرآیی.

منابع مقاله

1. مقدمه و متن کتاب.
2. بی‌نام، «غبار همدانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، ارمغان، مرداد و شهریور 1308، دوره دهم، شماره 5 و 6، به آدرس اینترنتی:

https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/456642