شاهنامه فردوسی (نشر قطره): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۳۱: خط ۳۱:




    '''شاهنامه فردوسی''' بزرگ‌ترین اثر حماسی فارسی و از شاهکارهای حماسی ادبیات جهان، سروده ابوالقاسم فردوسی، متعلق به اواخر قرن چهارم ق است. شاهنامه مثنوی‌ای در حدود پنجاه هزار بیت در بحر متقارت مثمن محذوف یا مقصور (فعولن فعولن فعولن فعول/فَعَل) و شامل روایات اساطیری و پهلوانی و تاریخی ایران از عهد کیومرث تا پایان روزگار یزدگرد سوم ساسانی است. مأخذ عمده شاهنامه ظاهراً شاهنامه منثور ابومنصوری بوده است.  
    '''شاهنامه فردوسی''' بزرگ‌ترین اثر حماسی فارسی و از شاهکارهای حماسی ادبیات جهان، سروده [[فردوسی، ابوالقاسم|ابوالقاسم فردوسی]]، متعلق به اواخر قرن چهارم ق است. شاهنامه مثنوی‌ای در حدود پنجاه هزار بیت در بحر متقارت مثمن محذوف یا مقصور (فعولن فعولن فعولن فعول/فَعَل) و شامل روایات اساطیری و پهلوانی و تاریخی ایران از عهد کیومرث تا پایان روزگار یزدگرد سوم ساسانی است. مأخذ عمده شاهنامه ظاهراً شاهنامه منثور ابومنصوری بوده است.  


    شاهنامه به علت از دست‌رفتن بیشتر آثار نظم و نثر فارسی پیش از فردوسی، بزرگ‌ترین گنجینه واژگان زبان فارسی به‌شمار می‌رود.<ref>ر.ک: خالقی مطلق، جلال، ص514</ref>‏   
    شاهنامه به علت از دست‌رفتن بیشتر آثار نظم و نثر فارسی پیش از فردوسی، بزرگ‌ترین گنجینه واژگان زبان فارسی به‌شمار می‌رود.<ref>ر.ک: خالقی مطلق، جلال، ص514</ref>‏   
    خط ۴۴: خط ۴۴:
       
       
    ==پانویس ==
    ==پانویس ==
    <references/>
    <references />
    ==منابع مقاله==
    ==منابع مقاله==

    نسخهٔ ‏۱۴ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۳

    شاهنامه فردوسی
    شاهنامه فردوسی (نشر قطره)
    پدیدآورانفردوسی، ابوالقاسم (نویسنده)
    ناشرنشر قطره
    مکان نشرايران - تهران
    سال نشر1379ش.
    چاپچاپ ششم
    شابک964-5958-12-1
    موضوعشعر فارسي - قرن 4ق.
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏1فا 8 / 4494 ‏PIR‎‏


    شاهنامه فردوسی بزرگ‌ترین اثر حماسی فارسی و از شاهکارهای حماسی ادبیات جهان، سروده ابوالقاسم فردوسی، متعلق به اواخر قرن چهارم ق است. شاهنامه مثنوی‌ای در حدود پنجاه هزار بیت در بحر متقارت مثمن محذوف یا مقصور (فعولن فعولن فعولن فعول/فَعَل) و شامل روایات اساطیری و پهلوانی و تاریخی ایران از عهد کیومرث تا پایان روزگار یزدگرد سوم ساسانی است. مأخذ عمده شاهنامه ظاهراً شاهنامه منثور ابومنصوری بوده است.

    شاهنامه به علت از دست‌رفتن بیشتر آثار نظم و نثر فارسی پیش از فردوسی، بزرگ‌ترین گنجینه واژگان زبان فارسی به‌شمار می‌رود.[۱]

    فردوسی از شاهنامه و مأخذ خود بارها به لفظ «نامه»، «نامه باستان»، «نامه خسروان»، «نامه شهریار» و نظایر آن نام برده، ولی جایی اثر خود را «شاهنامه» یا به‌ضرورت وزن «شهنامه» ننامیده است؛ اما چون همه منابع پس از فردوسی، کتاب او را به این عنوان نامیده‌اند و همچنین همه منابع پس از فردوسی، کتاب او را به این عنوان نامیده‌اند و همچنین در همه دست‌نویسهای این کتاب و ترجمه عربی قوام الدین بنداری عنوان آن «شاهنامه» است، دیگر تردیدی نمی‌ماند که عنوان کتاب در اصل هم «شاهنامه» بوده است که ترجمه فارسی «خداینامگ» در پهلوی است.[۲]

    در باب فرهنگ شاهنامه، غیر از لغت شاهنامه عبدالقادر بغدادی، فرهنگ شاهنامه اثر ف. وولف، را می‌توان یاد کرد. از میان مهم‌ترین پژوهش‌ها نیز به حماسه ملی ایران نوشته تئودور نولدکه می توان اشاره کرد .[۳]

    ترجمه کامل شاهنامه به انگلیسی که از شهرت بسزایی برخوردار است ترجمه برادران وارنر است (لندن، 1925-1905). به زبان فرانسه نیز هنوز بهترین و مشهورترین ترجمه، همان کار ژول مول است که همسر او پس از مرگ مترجم منتشر کرد (پاریس، 1877-1876).[۴]

    در کتاب حاضر، متن کامل شاهنامه ارائه شده است. در ابتدای آن نیز شرح حال و معرفی شاهنامه به نقل از دایرة المعارف فارسی دکتر مصاحب آمده است.[۵]

    پانویس

    1. ر.ک: خالقی مطلق، جلال، ص514
    2. ر.ک: همان، ص513-512
    3. ر.ک: مقدمه، ص9؛ خالقی مطلق، جلال، ص518
    4. ر.ک: همان، ص518-517
    5. ر.ک: مقدمه، ص9-3

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن کتاب.
    2. خالقی مطلق، جلال، «شاهنامۀ فردوسی»، دانشنامه جهان اسلام، جلد 26، ص 512 تا 519؛ به آدرس اینترنتی:

    https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/1712135


    وابسته‌ها