مهدوی دامغانی، محمدکاظم

محمدکاظم مهدوی دامغانی
نام کامل	محمدکاظم مهدوی دامغانی
نام پدر	علی‌اکبر دامغانی
ولادت	جمادی‌الثانی سال 1316ق

محمدکاظم مهدوی دامغانی از فقهای بزرگ و متقی خراسان و از مدرسان نامدار حوزه علمیه مشهد بود که بیش از نیم قرن به تدریس فقه و اصول سطح و خارج اشتغال داشت.

ولادت

در جمادی‌الثانی سال 1316ق در روستای شمس‌آباد در 6 کیلومتری دامغان متولد شد. پدرش حجت الاسلام حاج شیخ علی‌اکبر دامغانی تحصیلات حوزوی خود را در مشهد تا مقطع سطح ادامه داد و سپس به دامغان باز گشت. حاج شیخ کاظم مهدوی دامغانی هنوز به سن بلوغ نرسیده بود که پدر و مادر ایشان وفات نموده و یتیم شد.

تحصیلات

علی‌رغم دشواری‌های زندگی به کسب دانش روی آورد و تا سن دوازده‌سالگی، قرآن و مقداری از صرف و نحو مقدماتی را در مدرسه مطلب خان دامغان فراگرفت. او به همراه کاروانی با پای پیاده به مشهد مقدس مشرف گردید تا در تا در جوار مرقد ملکوتی حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام به ادامه تحصیلات خود بپردازد.

وی در مدرسه دو درب ساکن شد و ادبیات عرب، منطق و حکمت قدیم را نزد میرزا عبدالجواد ادیب نیشابوری و فاضل بسطامی آموخت.

ایشان سطوح را از محضر آیات سید جعفر شهرستانی، شیخ محمد نهاوندی ،شیخ حسن برسی و شیخ محمد قوچانی فراگرفت و سپس در دروس خارج آیت الله حاج میرزا محمد آقازاده کفائی (فرزند ارشد آخوند خراسانی) به مدت سیزده سال، آیت الله میرزا مهدی غروی اصفهانی (مؤسس مکتب تفکیک) به مدت ده سال و همچنین آیت الله حاج‌آقا حسین قمی و آیت الله حاج شیخ موسی خوانساری (صاحب حاشیه مکاسب) شرکت کرد و به درجه رفیع اجتهاد نائل آمد.

مهاجرت به نجف اشرف

آیت‌الله دامغانی در سال ۱۳۵۲ق به نجف اشرف مشرف شد و از دروس اساتید بنام نجف مانند آیات عظام میرزای نائینی، آقا ضیاءالدین عراقی و حاج سید ابوالحسن اصفهانی کسب فیض نمود و پس از طی مراتب علمی، مفتخر به اجازه اجتهاد از سوی اساتید گردید.

ایشان علاوه بر اجازه اجتهاد، اجازاتی در نقل حدیث و امور حسبیه از آیات عظام سید حسین طباطبایی قمی، سید محمد حجت کوه کمری، شیخ آقا بزرگ تهرانی، شیخ محمد صالح حائری مازندانی، سید محمود شاهررودی و برخی دیگر از بزرگان ، دریافت نمود و پس از مدتی به مشهد مقدس بازگشت.

مرحوم آیت الله دامغانی در کنار تحصیل و تحقیق ، به تدریس در حوزه علمیه نیز پرداخت و شاگردان بسیاری تربیت کرد. وی علاوه بر تدریس سطوح عالیه و درس خارج فقه و اصول، به برپایی جلسات تفسیر و اخلاق نیز اهتمام ورزید و به همین خاطر، شب های پنج شنبه جلساتی را جهت گروهی از طلاب برگزار می‌کرد.

آیت الله دامغانی از سال ۱۳۳۶ تا ۱۳۵۶ قمری به تدریس اشتغال داشت و پس‌ازآنکه عارضه خونریزی مغزی منجر به فلج شدن ایشان گردید، وی به توصیه پزشکان کمتر در مدارس و اجتماعات حاضر می شد، ولی حلقه تدریس او با حضور برخی از فضلا در منزلش تشکیل شد و تا یک سال قبل از فوتش نیز ادامه داشت.

از اقدامات اجتماعی این عالم ربانی، می توان به مرمت مسجد جامع دامغان در سال ۱۳۸۱ قمری اشاره نمود.

وفات

سرانجام این عالم ربانی و عاشق خاندان عصمت و رسالت، در ماه شعبان سال ۱۴۰۱ق مصادف با تیر ماه سال ۱۳۶۰ش دار فانی را وداع گفت و پس از تشییع با شکوهی، در «دارالزهد» حرم مطهر رضوی به خاک سپرده شد.

آثار

از ایشان آثار و تألیفاتی مانند تقریرات فقه و اصول برخی اساتیدشان باقی مانده است که تاکنون چاپ نشده و از وی تنها، مقدمه‌ای بر کتاب «معارف‌ القرآن یا حجةالبالغه» شیخ عبدالله یزدی ، منتشر شده است.

وابسته‌ها

معارف‌ القرآن