سبط بن عجمی، احمد بن ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'رده:مهر (99)' به '') |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹۶: | خط ۹۶: | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references /> | <references/> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
| خط ۱۰۹: | خط ۱۰۹: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۰۱
| نام | احمد بن ابراهیم سبط بن عجمی |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | ابراهیم |
| متولد | شب جمعه، نهم صفر سال 818ق |
| محل تولد | حلب |
| رحلت | پنج‌شنبه، پانزدهم (و به قول برخی یازدهم) ذی‌القعده سال 884ق |
| اساتید | ابراهیم بن محمد بن خلیل طرابلسی |
| برخی آثار | کنوز الذهب في تاريخ حلب
التبيين لأسماء المدلسين |
| کد مؤلف | AUTHORCODE01074AUTHORCODE |
احمد بن ابراهیم سبط بن عجمی (818-884ق)، محدث، ادیب، فقیه، تاریخ‌دان و قاضی شافعی، از شاگردان ابن حجر عسقلانی (متوفی 852ق)، از شیوخ شهابالدین احمد بن احمد حاضری (متوفی 923ق) و صاحب کتاب «كنوز الذهب في تاريخ حلب».
نام و نسب
وی ابوذر موفق‌الدین احمد بن ابراهیم بن محمد بن خلیل حلبی طرابلسی شافعی، معروف به سبط بن عجمی است[۱].
ازآنجاکه اصالت وی، به طرابلس و شام بازمی‌گردد، به طرابلسی و چون در حلب به دنیا آمده و در آنجا زیسته و وفات یافته، به حلبی و چون شافعی‌مذهب بوده و پدرش از بزرگان شافعیه بود، به شافعی منسوب شده است[۲].
ولادت
وی در شب جمعه، نهم صفر سال 818ق، به دنیا آمد[۳].
جایگاه علمی
وی در علوم و فنون مختلفی، همچون فقه، حدیث، ادب و تاریخ، دارای جایگاهی خاص بوده و در تمامی آنها، دارای تألیفاتی می‌باشد. ابن حجر عسقلانی او را با لفظ امام و گاه با لفظ فاضل بارع، محدث و اصیل توصیف کرده است[۴].
شیوخ
- پدرش ابراهیم بن محمد بن خلیل طرابلسی؛
- ابن حجر عسقلانی؛
- ابن اعزازی؛
- علاء بن خطیب الناصریه، علی بن محمد سعد طایی؛
- زین خرزی؛
- شمس سلامی؛
- صدقه؛
- عائشه، دختر ابن الشرائحی؛
- عبدالرحمن بن یوسف بن طحان؛
- عبدالرحمن بن ابی‌بکر بن داود شامی؛و...[۵].
شاگردان
- ابراهیم بن احمد کردی قصری؛
- شهابالدین احمد بن احمد حاضری؛
- شیخ ابوبکر بن محمد حیشی؛
- شیخ اسماعیل بن ابراهیم بن سیف‌الدین بن عربشاه؛
- حسن بن علی اربلی حصکفی، معروف به ابن سیوفی؛
- عبدالرزاق بن محمدحسن کیلانی؛
- علی بن محمد شیخ علاءالدین کردی شرابی؛
- شیخ شمس‌الدین محمد بن علی بن احمد حلبی، معروف به ابن طباخ؛
- جلال ابوبکر محمد بن عمر بن محمد... بن عبدالقاهر نصیی؛
- شریف قاضی‌القضات ابوبکر محمد بن محمد...، مشهور به ابن سید منصور؛
- محمود بن احمد نورالدین قرشی بکری[۶].
وفات
وی در روز پنج‌شنبه، پانزدهم (و به قول برخی یازدهم) ذی‌القعده سال 884ق، دار فانی را وداع گفت[۷].
آثار
وی دارای تألیفات و آثار زیادی بوده که متأسفانه اغلب آنها، مفقود شده است. معروف‌ترین کتاب او، «كنوز الذهب و تاريخ حلب» است. سایر آثار او، عبارتند از:
- أوفی الوافية في شرح الكافية؛
- التوضيح للأوهام الواقعة في الصحيح؛
- مبهمات البخاري؛
- ستر الحال في ما قيل في الخال؛
- شرح الشفاء؛
- عروس الأفراح في ما يقال في الراح؛
- عقد الدرر و اللآل في ما يقال في السلسال؛
- قرة العين في فضل الشيخين و الصهرين و السبطين؛
- الهلال المستنير في العذار المستدير؛
- مبهمات مسلم[۸].
پانویس
منابع مقاله
سبط بن عجمی، احمد بن ابراهیم، «كنوز الذهب في تاريخ حلب»، سوریه، حلب، منشورات دارالقلم العربي، چاپ اول، 1417ق-1996م.