مصادر الاستنباط بين الأصوليين والأخباريين: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مصادر الاستنباط بين الأصوليين والأخباريين'''، اثر محمد عبدالحسین محسن غراوی، پژوهشی است پیرامون مصادر استنباط، نزد اصولیون و اخباری‌ها و بررسی میزان حجیت هریک از این مصادر، نزد آنها.

این کتاب، مسئله دقیقی را در زمینه معرفت‌شناختی اسلام بررسی می‌کند؛ یعنی اختلاف تاریخ مسلمانان از قرن اول هجری درباره منابع شناخت و تحول این مسئله میان اصحاب رأی و اهل حدیث که آیا منبع شناخت، تنها وحی است که از طریق کتاب و سنت به دست ما می‌رسد و یا آنکه منبع دیگری در کنار وحی قرار دارد که عقل نامیده می‌شود؟ دیدگاه اول، در زمینه کلام در مکتب اشاعره و از نظر فقهی، در مکتب ظاهریه متبلور شد و نظرگاه دوم، به مکتب اعتزال (در کلام) و مکتب حنفی (در فقه) انجامید. در میان شیعه، این مسئله رنگ دیگری به خود گرفت: عده‌ای در عین پایبندی به اصول تشیع، اخباری، مقلد و یا اهل الحدیث نام گرفتند و مورد انتقاد کسانی چون ابن ادریس واقع شدند؛ در مقابل آنان، هشام بن حکم (متوفی 199ق) و متکلمان آل نوبخت، چون ابوسهل بن علی نوبختی، حسین بن موسی نوبختی و حسن بن علی بن ابی‌عقیل عمانی حذاء، ابن جنید اسکافی، شیخ مفید، سید مرتضی و شیخ طوسی، موفق شدند ارزشی که قرآن کریم و سنت برای عقل قائل بودند، بدان بازگردانند و بنیاد تفکر اسلامی را استوار سازند و بدین ترتیب، اخباری‌های اولیه را مضمحل کنند. چند قرن بعد، یعنی قرن دهم، محمدامین استرآبادی، با تألیف کتاب «الفوائد المدنية» کوشید بار دیگر اخباریگری را زنده کند و برای آن، روش و اسلوب خاصی بنیان نهد. زان پس دوران جدیدی آغاز شد که در آن، اخباریگری جدید (به تعبیر مؤلف) جنگ‌های کلامی شدید و نزاع‌های عنیفی به‌پا کرد. نتیجه این نزاع‌ها، نگارش ده‌ها کتاب در مورد اختلاف میان اصولیان و اخباریان بود. مؤلف در این اثر، کوشیده است به‌طور مختصر، ریشه‌های این مسئله را از زمان پیامبر(ص) تا عصر غیبت کبری (329ق)، باز نماید. پس وی اخباریگری کهن و نقش آن را در مراحل تفکر فقهی بیان کرده و سیر آن را تا تحقق مکتب اخباریگری جدید، توضیح داده است. پس از آن، مکتب اصولی از آغاز تا زمان وحید بهبهانی و تفاوت‌های آن با مکتب اخباری بیان شده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

# مؤلف در صفحه 43 خاطرنشان ساخته که شیخ مفید، نخستین کسی است که در علم اصول، کتابی تألیف کرد. مستند این ادعا به گفته مؤلف، عبارتی است که شیخ طوسی در «عدة الأصول» آورده است. وی همچنین در صفحه 69 و 70 کتاب، علت پیشی گرفتن اهل تسنن در تألیف کتاب اصولی را اعتقادشان به پایان یافتن عصر نص، با رحلت پیامبر(ص) می‌داند. درحالی‌که عصر نص از نظر شیعی، تا غیبت امام دوازدهم(عج) طول می‌کشد. هرچند مبنای مؤلف قابل قبول است، ولی باید به نکته‌ای که سید حسن صدر در کتاب «تأسيس الشيعة الكرام لعلوم الإسلام» آورده است، اشاره کرد؛ ایشان می‌گوید: امام باقر(ع) و صادق(ع)، مؤسسان علم اصول بوده‌اند و امالی آنان بعدها چاپ شده است. این مطلب را ابوالقاسم گرجی نیز در کتاب «نگاهی به تحول علم اصول» تأیید می‌کند. همچنین شهید صدر از کسانی مانند هشام بن حکم نام می‌برد که رسالاتی را در زمینه علم اصول، تألیف کرده‌اند<ref>ر.ک: همان</ref>.

# مؤلف از تأثیرات معرفتی و فرهنگی اخباریگری جدید بر تفکر شیعی در قرن دهم به بعد، سخنی نمی‌گوید. از نظر تاریخی، روشن است که پیدایش اخباریگری تأثیرات ناخوشایندی بر علوم عقلی اسلامی، مانند فلسفه و کلام به دنبال داشت و حتی برخی از محدثان اخباری در برابر عرفان اسلامی و راه دل سخت ایستادند که نمونه آن را می‌توان در کتاب «الاثناعشرية في الرد علی الصوفية»، تألیف شیخ حر عاملی، ملاحظه کرد. لیکن از جهت دیگر، آنان بازار حدیث را رونق دادند و مجموعه‌های حدیثی عظیمی مانند «وسائل الشيعة» از حر عاملی، «بحار الأنوار» از مجلسی و «وافی» از فیض کاشانی، فراهم کردند<ref>ر.ک: همان</ref>.